ทำดีย่อมได้ดี...ทำชั่วย่อมได้ชั่ว

เป็นคนชอบอ่านหนังสือธรรมะอ่านแล้วสบายใจ มีน้องในที่ทำงานบอกว่า พี่อ่านหนังสือธรรมะไม่กลัวคนอื่นว่าแก่เหรอ? ไม่นะเพราะถึงเวลาแก่แล้วจะเอาเวลาไหนไปอ่าน...เพราะตาก็เริ่มมัวคงอ่านไม่ชัดอรรถรสในการอ่านคงด้อยน่าดู และครั้งนี้อ่านธรรมะของหลวงพ่อแล้วอยากนำมาฝากท่านที่สนใจเหมือนๆกัน....

คนเรานั้นโดยมากอายุไม่ถึง ๑๐๐ ปี
เมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องแก่ เจ็บ และตาย
เป็นวัฏจักรอยู่อย่างนี้ตราบใดที่ยังมีกิเลส ก็ต้องมีกรรม คือ การกระทำ
และมีวิบาก คือ ผลของการกระทำ
ตราบนั้นคนเราก็ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่อย่างนี้
และเมื่อเกิดมาแล้วสิ่งที่เราต้องพิจารณา
ก็คือ ความแก่ ความเจ็บ และความตาย
โดยเฉพาะเรื่องของความแก่ เปลี่ยน พ.ศ.ใหม่ที
เราก็แก่ไปอีกปี นึก ๆ ดู ๑ ปี มี ๓๖๕ วัน นั้นช่างรวดเร็ว
เหมือนกับกาลเวลามันติดปีกจรวดบิน
บางทียังไม่ได้ทันทำอะไรเลย ก็หมดไปแล้ว อีก ๑ ปี
เราก็แก่หรืออายุมากขึ้นอีก ๑ ปี
ผู้ที่อยู่ในปัจฉิมวัย คืออายุเลยเลข ๕ ไปแล้ว
จะรู้ถึงเรื่องนี้เป็นอย่างดี จึงมีคำถามที่ถามกันเล่น ๆ ว่า
...อะไรเอ่ย? เรายิ่งหนี มันยิ่งตาม... คำตอบก็คือความแก่
เพราะความแก่นั้นไม่มีใครต้องการหลายคนจึงพยายามวิ่งหนี
แต่จะหนีอย่างไร ก็ไม่มีทางหนีพ้นแต่อาจชะลอได้
คือ ชะลอไม่ให้แก่เร็วหรือแก่เกินวัยเช่น
เมื่อมีรอยตีนกาเกิดขึ้นบนใบหน้า
เมื่อเวลายิ้มก็หาเครื่องสำอางหรือเครื่องประเทืองผิวมาทา
ตรงบริเวณที่เกิดรอยตีนกาก็จะไม่ปรากฎชัด
คนสมัยก่อนท่านสอนไว้ดีมากในเรื่องของการชะลอความแก่
โดยการเป็นคนร่าเริง ยิ้มแย้มอยู่เสมอ
ถึงกับมีคำพูดว่า ...ยิ้มวันละนิดจิตแจ่มใส...
คนที่ร่าเริง ยิ้มแย้มอยู่เสมอนั้น จะดูเป็นคนที่อ่อนกว่าวัย
หน้าไม่ทรยศเจ้าของ ตรงกันข้ามกับคนที่เคร่งเครียด หน้าบึ้ง
จะดูเป็นคนที่แก่เกินวัย หน้าทรยศเจ้าของ
และมีคำถามที่ถามกันว่า ...อะไรเอ่ย ? เรายิ่งตามมันยิ่งหนี...
คำตอบก็คือ ความหนุ่ม ความสาว
เพราะความเป็นหนุ่มเป็นสาวนั้น ใคร ๆ ก็ปรารถนา
แต่ความหนุ่ม ความสาวนั้นเรายิ่งตาม มันก็ยิ่งหนีเราไปตามกาลเวลา
เพราะฉะนั้นจึงฝากไว้เป็นข้อคิดคือ
ควรพิจารณาถึงความเป็นจริงว่า
คนเรานั้นมีความแก่ ความเจ็บ และความตายเป็นธรรมดา
ไม่มีใครสามารถพ้นไปได้ คนเราจะต้องพลัดพรากจากของที่เรารัก
ไม่วันใดก็วันหนึ่ง และคนเรานั้นมีกรรมเป็นของตนเอง
ทำดีย่อมได้ดี ทำชั่วย่อมได้ชั่ว

ธรรมะจาก หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม