ศิลปะหรือตราบาป
เมื่อกดเหล็กปลายแหลมแต้มสีสัน
บนผิวพรรณเกิดร่องรอยถ้อยความหมาย
ก่อกำเนิดจิตรกรรมบนเรือนกาย
เป็นรอยสักเส้นสายลายสื่อตน
ค่านิยมความเชือสังคมผ่าน
นับเวลาเนิ่นนานสานเหตผล
จดจารึกเรื่องราวอย่างแยบยล
เป็นทางเลือกของคนแต่โบราณ
อักขระศักดิ์สิทธิ์ติดร่างกาย
จุดมุ่งหมายคุ้มครองแผ้วภัยผ่าน
อีกนัยหนึ่งเพื่อตีตราประจาน
โดยทางราชการนักโทษไทย
กาลเวลาเปลี่ยนแปรพัฒนา
แม้มนตราจารึกนิยมใหม่
ไร้ขอบเขตเลือกสรรพึงพอใจ
ก้างล้ำไปในชีวิตต่อสังคม
ศิลปะติดกายหรือตราบาป
ร่องรอยคราบบนร่างติดสะสม
จะกลายเป็นส่วนเกินเคยชืนชม
หลงนิยมงมงายลายสักกัน
ด้วยเห็นเด็กนักเรียนชายหลายคนที่สักบนร่างกาย
บางคนเต็มแผ่นหลัง...บางคนก้อที่แขน...เวลาถอดเสิ้อผ้าเปลี่ยน
เครืองแต่งกาย...จะมองเห็นได้ชัดเจน..เคยถามว่าไปสักทำไม
นักเรียนก้อบอกว่า..วัยรุ่น..แบบนี้แระ...ถามเขาว่าแล้วถ้าโตไปสมัคร
งานเขาตรวจร่างกายจะทำไง..เขาก้อบอกว่า..ลบออกได้...
ถึงลบได้แต่ก้อไม่หมดจดเหมือนเดิม..ตอนนี้ที่กลุ้มใจคือ..
ผู้หญิงเริ่มสักบ้าง..แล้วเจาะอีก..ตอนนี้ที่พบมากคือ..ลิ้น..หู..คิ้ว...
เวลาเข้าชั้นเรียน.จะให้ถอดออกทั้งหมด..ไม่ให้มีหลงเหลือ
เพราะการเรียนพลศึกษา..อุปกรณ์เหล่านี้ทำให้เกิดอันตรายมาก
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะ
การสักมีมาตั้งแต่สมัยโบราณมากๆ
แต่สมัยนี้ ส่วนตัวเห็นว่า ไม่น่าสักเลยค่ะ ไม่ทราบว่า นิยมเพราะอะไร
สักแล้ว ลบยากมากค่ะ
ลางเนื้อชอบลางยา
ต่างจิตต่างใจ
สวยดี
แต่ไม่สักหรอก
เสือเมื่ออยู่ยังมีลาย
แต่เมื่อตายลายก็สิ้น
เป็นเพียงลายเท่านั้นครับ
ศิลปะคือความงามซาบซึ้งจิต
เห็นจริตยุวชนหม่นหมองหมองเศร้า
แค่สำแดงศักดาทาสาเขลา
ยอมพลีเอาเนื้อหนังแทบพังภินท์