กลับบ้านและการจากลา
หมอที่รับผิดชอบดูแลย่า บอกว่าเป็นไปไม่ได้แน่ แต่ด้วยเจตนาที่แน่วแน่และเต็มไปด้วยความสมบูรณ์แห่งการรับรู้ของย่าเอง ผมให้ย่าเขียนข้อความที่อยากเขียน ย่าเขียนตัวอักษรอย่างลำบากแต่อ่านได้ชัดเจนว่า "ย่าอยากกลับบ้าน" หมอรู้เจตนาและเห็นข้อความ และเคารพในการตัดสินใจของผู้ป่วยในที่สุด
ผมพาย่ากลับบ้าน ย่าดีใจที่ได้กลับมาที่บ้านที่เคยอยู่มา 80 ปี ย่ายังรับรู้ในขณะเวลาที่ผมตัดสินใจดึงท่อหายใจของย่าและให้ออกซิเจนทางจมูก แม้จะรู้ว่ามันไร้ผล แต่ย่า และลูก ๆ รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นอย่างดี
ยากยิ่งกว่าลูก ๆ หลาน ๆ และคนที่รักย่าทั้งหมด ก็คือการที่ตัวย่าเอง แม้จะรับรู้ว่าจะต้องพ่ายแพ้ต่อสังขารในเวลาอีกไม่กี่อึดใจต่อไปนี้ แต่ย่าได้จากไปอย่างมีสติ และไม่คิดคาดหวังกับชีวิตอีกต่อไป ย่าเข้มแข็งกว่า ใคร ๆ ย่าไม่ร้องไห้ การรับรู้สุดท้ายแม้ย่ากระทำด้วยความลำบากเพียงแค่สื่อให้รู้ว่า ย่าอยากพลิกตัวนอนตะแคงเท่านั้น คำพูดสุดท้ายผมพูดกับย่าว่า "ให้ย่าหลับตา" นะ ย่าไม่ได้พยักหน้ารับรู้เหมือนคราก่อนหน้านี้แล้ว ย่าผมจากไปด้วยอาการสงบ แม้ร่างกายร่ำร้องทำหน้าที่ยื้อชีวิตเพียงใด แต่ย่าละลาด้วยความตั้งใจและการรู้ว่า ไม่มีผลใดที่จะดึงดันลมหายใจเอาไว้ การจากไปครั้งนี้ ย่าเตรียมการไว้ทุกอย่างแล้ว ก่อนหน้านี้ขณะนอนบนเตียงที่โรงพยาบาลผมเคยบอกให้ย่านึกถึงบทสวดมนต์และพระพุทธ พระธรรมและพระสงฆ์ ย่าพยักหน้าเข้าใจ
.......................ขอให้ย่าไปสู่ภพที่ดี ย่าเป็นคนดีและทำความดีมาตลอด ย่าเป็นผู้มีบุญคุณสำหรับผมและลูกหลานทุกคน ย่าจะมีคนคิดถึงความดีและการปฏิบัติของย่า
จะมีคนนึกถึงและจำได้ว่า ย่าเข้มแข็ง และตั้งใจดีจนกระทั่งถึงคราสุดท้าย.............................
ความเห็น (11)
สวัสดีค่ะคุณสุมิตรชัย
เป็นมรณานุสติที่ดีมากๆเลยนะคะ เบิร์ดสนใจการเตรียมตัวก่อนตายมากเลยล่ะค่ะ โดยเฉพาะกับคนไข้ที่อยู่ในช่วงสุดท้าย เบิร์ดมองว่าเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่เค้าควรจะมีโอกาสเลือกว่าเค้าจะทำอย่างไร และมีอะไรบ้างที่ยังค้างคาใจอยู่ พเอให้การจากไปนั้นสมบูรณ์ทั้งผู้อยู่และผู้จากไป
ขอบคุณมากค่ะที่เอาเรื่องดีๆมาฝาก และขอร่วมน้อมส่งคุณย่าเดินทางไกลค่ะ
ขอร่วมส่งคุณย่าเดินทางไกลด้วยคนนะคะ
สวัสดีครับคุณเบิร์ด
ผมพยายามพูดคุยกับย่าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่บางครั้งพูดไม่ออกเลยครับ ผมจะร้องไห้ แต่ท่านไม่เลย ท่านฟังและพยักหน้าตลอด ผมย้ำถามท่านหลายครั้งที่บนเตียงในโรงพยาบาลว่า ย่าจะกลับแน่หรือ เพราะต้องลำบากเรื่องการหายใจนะ ย่าจะหายใจไม่ได้ จะพยักหน้ารับรู้ตลอด
ลึก ๆ ผมไม่มั่นใจเลยที่จะตัดสินใจพาท่านกลับบ้านเพราะผมเป็นหลาน และ ลุง กับ อา ก็ไม่มั่นใจ แต่พ่อผมท่านมั่นใจว่าให้ย่าได้กลับบ้านท่านจะมีความสุขกว่า ผมจึงปรึกษากับหมอที่ดูแลย่า ตอนแรกหมอท่านไม่เห็นด้วย ผมเองก็เข้าใจ
ผมสับสนมาก สุดท้ายผมคุยกับย่าอีกครั้งในคืนหนึ่ง และให้ย่าเขียนข้อความที่อยากจะเขียน ย่าเขียนได้ ผมเหลือเชื่อจริง ๆ ย่ามีสติที่ดีมาก ย่ายืนยันว่าจะกลับบ้านและพร้อมที่จะรับกับสภาพร่างกายได้
ผมพูดหลายเรื่อง ให้ย่าสบายใจ ให้ย่าสวดมนต์ ให้ย่าหมดห่วงทุกเรื่อง ย่าพยักหน้าตอบแววตามั่นใจมาก ๆ
รุ่งขึ้นหมอทราบว่าย่ามีความตั้งใจมากที่จะกลับบ้านเพราะเห็นข้อความที่ย่าเขียน หมอจึงตัดสินใจร่วมกับลูก ๆ ของย่าทุกคน และทำตามขั้นตอนของการส่งคนไข้กลับบ้าน ( ผมทราบภายหลังว่าคุณหมอท่านเป็นหัวหน้าทีม End of life ของโรงพยาบาลด้วย ) คุณหมอพูดกับย่าและอำลาย่า เป็นคำพูดที่มีคุณค่ามาก ในฐานนะผู้รับผิดชอบดูแลรักษาย่า ดูแววตาย่าดีใจและเข้าใจมาก ๆ ผมสบายใจขึ้นที่ทุกคนรวมทั้งหมอและพยาบาลเตรียมความพร้อมให้ย่าอย่างดีทั้งทางร่างกายและจิตใจ
แม้ตอนที่ตัดสินใจถอดท่อหายใจผมทำใจได้ยากมาก แต่ย่าก็แสดงออกให้ผมสบายใจมากขึ้น ย่าดีใจที่ไม่เจ็บที่ลำคออีก และดีใจที่ได้กลับบ้าน
พ่อนิมนต์พระมาเทศน์ให้ย่าฟังที่บ้านในตอนสายของวัน จากนั้นย่าก็จากไป
แม้เป็นเรื่องที่จิตใจจะรับได้ยาก แต่การเตรียมความพร้อมและการยอมรับความเป็นจริง ของย่าเอง ก็ทำให้ทุกคนสบายใจกับการทำหน้าที่ของลูก หลาน
ขอบคุณทุกคนที่เกี่ยวข้องกับการเดินทางไกลของย่า
ขอบคุณคุณเบิร์ดด้วยครับ
สวัสดีครับพี่หนิง
ขอบคุณครับที่ร่วมส่งคุณย่าผมเดินทางไกล ใช่ครับ อย่างที่พี่หนิงว่าครับ การเดินทางอีกครั้งหนึ่งของดวงวิญญาณ คงไกลมาก และผมพยายามช่วยให้ย่าผมพร้อมมากที่สุด
ไม่ง่ายเลยครับ แต่ย่าก็ทำให้ผมดูเป็นตัวอย่างที่มีค่ามาก ๆ
สวัสดีครับ
จะเคืองผมไหม ที่นอกจากผมจะไม่กล่าวคำว่าขอแสดงเสียใจกับการจากไปของคุณย่าแล้ว ผมยังจะดีใจกับการก้าวไปสู่บ้านใหม่อย่างสง่างามและน่าจดจำมากๆ ท่านไปพร้อมสติ สู่สุคติครับ
สวัสดีครับคุณกบ
ไม่เคืองเลยครับส่วนหนึ่งผมก็ดีใจที่ได้มีโอกาสพูดคุยและเตรียมการช่วยย่าได้ขนาดนั้นร่วมกับญาติ ๆ
ผมนึกถึงกรณีของคุณกบอยู่เสมอครับในบันทึกที่คุณกบไปเยี่ยมคนที่เคารพท่านหนึ่งแล้วพูดถึงหลวงปู่ดู่ ผมไม่นึกว่าจะได้ทำหน้าที่ในเรื่องจิตใจสำหรับย่าผมเลย แต่เมื่อเห็นย่าที่มีความรู้สึก มีสติที่ดีเยี่ยมแล้ว ผมก็ตัดสินใจที่จะพูดคุยกับย่าในเรื่องที่เป็นความจริงมากที่สุด นั่นก็คือความตาย และย่าก็แสดงออกให้ผมเห็นว่า การจากไปอย่างมีสติพร้อมนั้นเป็นอย่างไร
ย่าผมท่านไปวัดปฏิบัติธรรมอยู่เสมอครับ ผมว่าท่านก็คงนำสิ่งที่ท่านทำมาตลอดนั้นมาใช้ได้ในวันที่ท่านจะเดินทางไกลวันนั้น
ขอบคุณครับ อ้อ ... วันนั้นผมประทับใจคำพูดของหมอเจ้าของไข้ที่ดูแลย่าอยู่มากหลายประโยคดีเดียว แต่ที่ผมนึกไม่ถึงจริง ๆ หมอแกพูดว่า "ส่งคุณยายให้ไปก่อนนะ เดี๋ยวผมก็ตามไป"
โรงพยาบาลวันนี้เข้าใจคนไข้ มากกว่าแค่เข้าใจโรคภัยนะครับ
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ
หุยก็เพิ่งสูญเสียคุณแม่ไป ก่อนวันคุณย่าของคุณเสีย 1 วัน ก่อนหน้านั้นคุณแม่มีปัญหาด้านสุขภาพ จึงไม่ได้เข้า blog แต่ได้ลงความรู้สึกไว้ที่ ประสบการณ์ ICU เกือบจะลงภาคต่อ คือ ประสบการณ์ห้องดับจิต แล้ว ก็เกรงใจอยู่ จนผ่านพ้นงานของคุณแม่เรียบร้อยแล้ว ตรงกับจังหวะมีคนถามๆ tag พรวนความคิด จึงกลับมาเยี่ยม blog ทั้งหลายได้ค่ะ
สวัสดีครับคุณหุย
ขอบคุณที่มาและแสดงความเสียใจครับ
เช่นกันครับ สำหรับคุณแม่ของคุณหุย ขอให้ท่านไปสู่สุขคติครับ
ผมไปอ่านดูบันทึกของคุณหุยแล้ว รู้สึกเช่นเดียวกับคุณหุยครับ
ซึ้งมากเลยค่ะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยอย่างที่สุดค่ะ
แต่ท่านไปสวรรค์ค่ะ และกำลังมองมาที่คุณผู้เป็นหลานรัก
ท่านไปอย่างสงบ และไปสู่สุคติค่ะ
- แวะมาอ่านเรื่องย้อนหลังค่ะน้องมิตร
- ขอแสดงความเสียใจที่เสียคุณย่าด้วยนะคะ