แด่ ... เพื่อน

ขอให้เพื่อนทุกคนมีความสุขในวันเลี้ยงรุ่นนี้นะ

วันเสาร์ที่ 13 ตุลาคม 2550

ผมมีเพื่อนร่วมรุ่นในตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยพระองค์ดำอยู่ 91 ชีวิต จบกันมาแล้วก็มากกว่า 15 ปี

เพื่อนผม ... มีอาชีพเป็นครูระดับประถมและมัธยม กันมากกว่า 80 %

เพื่อนผม ... หลังจากเรียนจบ ก็แยกย้ายกันไปเป็นครูในภูมิลำเนาเกิดของตนเอง เท่าที่ได้ยินข่าวก็มีแถว ๆ ภาคเหนือตอนล่าง ภาคกลางตอนบน ภาคอีสาน ภาคกลาง

เพื่อนผม ... อีกส่วนหนึ่ง ทำงานบริษัทเอกชนในกรุงเทพฯ กันหลายคน หรือทำงานเป็นนักวิชาการอยู่มหาวิทยาลัยก็หลายคน

เพื่อนผม ... เรียนจบระดับมหาบัณฑิตกันหลายคน ส่วนใหญ่ต่อยอดวิชาชีพครูกัน โดยเฉพาะกลับไปเรียนที่มหาวิทยาลัยพระองค์ดำ

เพื่อนผม ... เป็นอาจารย์อยู่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตสุพรรณภูมิ 1 คน (คนเนี่ย สอนหนังสือในวิชาชีพเดียวกับผม)

เพื่อนผม ... ผมไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทมากนัก เพราะเราเรียนปี 1 ห้องเดียวกัน แต่พอปี 2 เราจะเลือกวิชาเอกที่เราต้องการเรียน จึงแยกกันเรียนตอนปี 2

เพื่อนผม ... มีผู้ชายอยู่ 13 คน ที่เหลือผู้หญิงหมด ฉะนั้น เวลาที่เราแข่งกีฬา ผู้ชายต้องลงเล่นกีฬาเกือบทุกประเภท เพราะไม่มีผู้ชายมากกว่านี้ (อันนี้ ยังมีผู้ชายที่เกือบเป็นผู้ชายอีกหลายคน)

ผม ... เป็นคนที่เพื่อนไม่ค่อยคบ หรือ

เพื่อนผม ... ไม่ค่อยจะเลือกคบผม

คุณเชื่อไหม ... ผมไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืนกับพวกเขา แค่นี้ ... ผมก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนแล้ว มันเป็นเรื่องตลก เวลาที่ผมกลับไปคิดถึงมัน

ผมเชื่อ ... ว่า ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ที่ผมรักษาเงินที่เป็นหยาดเหงื่อของพ่อกับแม่ผมเอาไว้ให้นานที่สุด แค่ผมไม่เคยบอกเขาแค่นั้นเอง

ครอบครัวผม ... ไม่ได้มีฐานะดีนัก แค่ส่งผมเรียนระดับปริญญาตรีได้ ก็เก่งเต็มที แถมตัวเองก็ไม่ได้เรียนเก่งนัก

เพื่อนผม ... นิสัยดีหลายคน ผมยังระลึกถึงเขาอยู่เกือบทุกคน เราเคยสู้มาด้วยกัน และบางคนเรายังเคยทะเลาะเบาะแว้งกันเลย

เพื่อนผม ... บางคนใจแคบ บางคนใจกว้าง บางคนหูเบา บางคนหูหนัก เป็นมากมายหลากหลาย เพราะเราต่างมาจากหลายที่หลายแห่งของทุกส่วนของประเทศนี้

มหัศจรรย์นะ ... ที่เรามารวมตัวกันได้ที่เมืองสองแควแห่งนี้ .... นั่งรถไฟรับน้องจากกรุงเทพฯ เกือบ 9 ชั่วโมง ที่เรียกว่า รถหวานเย็น คือ จอดทุกสถานี ... มารวมตัวกับเพื่อน ๆ ที่ได้โควต้าจังหวัดภาคเหนือตอนล่าง รวมเป็น 91 ชีวิต (จริง ๆ มากกว่านั้น แต่เค้าลาออกกลางคันหลายคน)

งานเลี้ยงรุ่น ... ทำให้อดีตมาย้อนกลับมาสู่ความทรงจำของผม มีทั้งสุข มีทั้งทุกข์ รักกัน ทะเลาะกัน ทำงานด้วยกัน เรียนด้วยกัน

จำได้ครั้งหนึ่ง ... ประธานรุ่น นัดพวกเราไปถ่ายรูปที่ป้ายมหาวิทยาลัยพระองค์ดำ วิทยาเขตใหม่ เพื่อทำหนังสือรุ่น .... แต่ผมไปไม่ทัน ... ทำให้ไม่มีรูปผม และผมก็ไม่มีหนังสือรุ่นเล่มนี้

เหมือนสายใยที่มันทำให้ผมขาดจากเพื่อนไป

เพื่อนผม ... สายวิทย์ เคมี ชีวะ คณิตศาสตร์ จะจบกัน 3 ปีครึ่ง อีกครึ่งนึงจะจบ 4 ปี

แต่ผมจบ ... 4 ปี กับ 1 SUMMER กับเพื่อนอีกคนที่เป็นประธานรุ่น (อิ อิ)

ดังนั้น ตอนพวกเราแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตนในโลกกว้าง เพื่อนผมจะออกเดินทางไปก่อนผม ... ผมยังอยู่ที่นั่นอีกหลายเดือน

และผมก็แทบจะไม่เคยติดต่อเพื่อนอีกเลย ผมใช้ชีวิตตามเส้นทางที่ผมเลือก ผมเดินทางขึ้นมาอยู่ในจังหวัดที่เป็นเป้าหมายในชีวิตของผม คือ จังหวัดช้างใหม่

แต่ก็ใช่ว่า ผมจะลืมเพื่อนที่ดีและไม่ดีของผม

ช่วงในปีหลัง ๆ มานี้ ผมเริ่มทำการสืบค้น "ชื่อ" "ที่อยู่" "ที่ทำงาน" "เบอร์โทรศัพท์" "e-mail" ของเพื่อน ๆ ผม เจอบ้าง ไม่เจอบ้าง ... เพื่อนผู้หญิงก็เปลี่ยนนามสกุลไปเกือบหมด การตามหาจึงยากกว่าปกติ .. แต่ผมก็ตามหาอยู่

จนมาถึงวันนี้ ผมสามารถติดต่อเพื่อนผมได้บ้างแล้ว 2 - 3 คน เค้าจะเป็นคนคอยหาข้อมูลให้ผม ซึ่งผมเองก็ตั้งใจว่า ผมอยากจะทำเว็บรุ่นเอาไว้ให้พวกเราได้ติดต่อสื่อสารกันผ่านระบบเครือข่ายอินเทอร์เน็ต

ถึงแม้ว่า ... ไม่มีชื่อผม รูปผม ในหนังสือรุ่นก็ตาม

ปัจฉิมลิขิต ... ขอให้เพื่อนทุกคนมีความสุขในวันเลี้ยงรุ่นนี้นะ เรามีภาระและหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ โอกาสหน้าเราคงได้เจอกัน