รถไฟสายใต้ ตอนที่ 1

 

                 วันนี้ผมรู้สึกอยากนำเรื่องราวเกี่ยวกับการเดินทางด้วยรถไฟสายใต้ เมื่อประมาณ20 ปีที่แล้วมาเล่า  สู่กันฟัง  เป็นประสบการณ์เล็ก ๆ ของเด็กหนุ่มที่เข้ามาเรียนหนังสือในกรุงเทพ ฯ  ด้วยแรงกดดันจากภาวะการแข่งขันด้านการศึกษาที่ค่อนข้างรุนแรงของสังคมแถว ๆ บ้าน  ... ทำให้ต้องกระเสือกกระสนไม่ให้แม่น้อยหน้าเขา        

                                

                ผมออกจากบ้านด้วยรถประจำตำแหน่ง สามล้อเปิดประทุน เป็นจักรยานพ่วงข้างด้วยหวายใช้แรงงานคนถีบ มันเท่มากครับ ค่าจ้างประมาณ 10 บาท (คนถีบเป็นพ่อของเพื่อนสนิทผมที่ภายหลังกลายเป็นนักบาสเกตบอลจังหวัด ผมกลับไปบ้านเขาไม่คุยด้วยแล้วครับ  ทั้ง ๆ ที่หัดแล่นมาด้วยกัน)  ถึงสถานีรถไฟฉวางเล็ก ๆ แต่สวยงามมากในความคิดผม (เคยได้รางวัลอันดับ 2 ของภาคใต้)  ผมยังเคยมีภาพถ่ายขาวดำตอนเด็ก ๆ ที่นี่กับอาที่เคยเป็นดรัมเมเยอร์ของ รร.กัลยาณีศรีธรรมราชและตอนหลังมีลูกสาวเป็นดาราหนังคนหนึ่ง)  รถไฟจะจอดที่สถานีนี้ประมาณ 3 นาที  ก่อนถึงจะผ่านสะพานโค้ง (สะพานเหล็กสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ) เสียงจะคำรามกึกก้อง เพราะบ้านผมเป็นอำเภอเล็ก ๆ ค่อนข้างเงียบ  

             ผมเป็นลูกชายคนโตครับการเดินทางไกลครั้งแรกสร้างความลำบากใจเป็นอย่างมาก (กลัว เหงา ตื่นเต้น ...)  ขึ้นไปชั้น 3 รถเต็ม ไม่หลงเหลือที่นั่งให้ ! ซึ่งก็ไม่เป็นที่แปลกใจเท่าไรนัก  แปลกแต่ทำไมการรถไฟสายใต้ถึงขาดทุนทุกปี  ทางรถยนต์คนไม่นิยมเพราะถนนขณะนั้นวิ่งสวนทางกัน ทั้ง ๆ ที่ ส.ส. ภาคใต้บ้านผมเป็นใหญ่ในรัฐบาลทั้งนั้น (สู้ถนนไปสุพรรณของท่านบรรหารก็ไม่ได้ แว่วว่าดีกว่าถนนเข้าสู่เจดีย์ชะเวดากองกลางกรุงร่างกุ้ง หรือในเวียงจันทร์เสียอีก) แต่แม่ก็ได้เตรียมกระดาษหนังสือพิมพ์ให้ไว้แล้วครับ   กะว่าถึงกลางคืนจะปูมันลงกับพื้นนี่แหละ ...

                                     ขอเริ่มต้นเท่านี้ก่อนนะครับ  ยังมีให้น่าติดตามอีกเยอะ 

[ขจิต ฝอยทอง]

• กำลังสนุกๆๆเลย
• เข้ามาเขียนต่อนะครับ
• ชอบอ่านสนุกดีครับ

[talaedao]

• กำลังอ่านเพลินๆ  อยู่เลย อ้าว! อาจารย์หนีไปเฉยเลย  ดูซิ!
• เคยนั่งรถไฟแค่ 2 ครั้งเองค่ะ  แต่ไปเหนือนะคะ  เชียงใหม่  นานมากกว่าจะถึง  แต่ก็สนุกดีค่ะ  ไปกันหลายคนเลย  โดนเจ้านายอำค่ะ  ให้ไปเที่ยวบ้านที่เชียงใหม่  บอกว่าจะออกค่ารถให้ทุกคนเลย  แหม! ก็ยกโขยงกันไป  ที่ไหนได้  ออกค่ารถเองค่ะ  แป่วเลย

    มีภาระกิจนะครับ คงต้องบิ้วกันใหม่ เคยตั้งใจจะเขียนเป้น pocket book   แต่ไม่ได้ทำซักที วันนี้มีช่องทางใหม่ ขอเล่าอีกซักนิด "เพื่อนผมกินก่วยเตี่ยวรอรถไฟข้างสถานี แต่พอดีรถไฟมาตรงเวลา (ปกติไม่เคย) ลูกชิ้นยังไม่ได้ทานเลยครับ ! เขาเป็นคนหวงลูกชิ้น จะเก็บไว้กินภายหลัง ก็กินเส้นกับน้ำไปก่อน เลยอดทานไป (รถไฟที่นี่ออกเร็ว)" ฮ่า ฮ่า

   เป้นไงครับสามารถเล่าเรื่องตลกให้ไม่ตลกได้    ส่วนใหญ่จะได้จากประสบการณ์ตรงครับ