สายธารแห่งรัก..สี่...ฉันเองและนักประดาน้ำจำเป็น

...แม่ยังป่วยอยู่..เริ่มไม่รู้สึกตัว

สายธารแห่งความรัก..สี่...ฉันเองและนักประดาน้ำจำเป็น

เมื่อเด็ก ๆ ฉันและน้องชายคนเล็ก

ฉันอายุประมาณ  ห้าขวบ  น้องอายุประมาณ สามขวบ

เราสองคนกำลังนั่งดู  เรือกระดาษ  ที่พี่สาวคนถัดจากฉัน(ที่เคยพลัดตกท่อ)  พับให้เล่น  และอาจเป็นตัวนำเล่นโยนเรือนี้ลงไปใน  บ่อบาดาล....ภายในบ้าน

ขอบบ่อสูงประมาณหนึ่งเมตรจากพื้นดิน

แต่ฉันและน้องชาย  (ตอนนั้นพี่สาวคงพับเรือเสร็จแล้วก็ปรู๊ดปร๊าดไปเที่ยวเล่นที่อื่น)  ยังคงนั่งดูเรือในบ่อ

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะเราสองคนปีนเก้าอี้กันทั้งคู่

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะฉันหายไปจากเก้าอี้

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะน้องฉันเฝ้าแต่ชี้ลงไปในบ่อแล้วเรียกชื่อฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

.....มีคนแถวบ้านมาเล่าให้ฟังว่า  แม่เป็นลมแล้วเป็นลมอีกเพราะนึกว่า

ฉัน...อาจ..พลัดตกลงไปในบ่อนั้น

สมัยนั้นสังคมชาวบ้านยังเป็นกลุ่มก้อน  เปี่ยมไปด้วยน้ำใจ  และเห็นอกเห็นใจกันและกัน

เมื่อมีพี่ผู้หญิง..ชื่อพี่หมวย..พี่ข้าง ๆ บ้าน วิ่งตะโกนเรียกหาฉันนั้น

ฉันก็ขานรับแล้ววิ่งแยกออกมาจากการเล่นกับเพื่อน ๆที่บ้านเพื่อนแห่งหนึ่ง

พี่หมวยถลาเข้ามาอุ้มฉันพร้อมน้ำตานองหน้า  แล้วก็พร่ำพูดแต่ว่า  โธ่ ๆ  ทำไมมาวิ่งเล่นถึงนี่

แล้วก็อุ้มฉันกลับบ้าน  ฉันเอง ราวติดจรวด

ปากก็ตะโกนไปด้วยว่า  "ป้อมอยู่นี่ ป้อมอยู่นี่"

เด็ก ๆ ฉันชื่อป้อม..ค่ะ

 

จำได้ว่าเมื่อกลับเข้าไปในบ้าน

ในบ้านราวกับกลียุค  มี"เฮียบักสุน" ซึ่งตัวเปียกโชกด้วยน้ำบ่อ  รอบเอวพันไว้ด้วยเชือกเส้นโตมหึมา  และมีบรรดาจีนมุง(ปนไทยมุง)   อีกนับสิบ

แม่  นอนหายใจระโหยโรยริน  แบบคนเป็นลม  อยู่บนเตียงไม้ใหญ่

เมื่อเห็นฉัน...แม่ผลุดลุกนั่งราวกระโดด  แล้วถลาเหมือนพี่หมวย  ปรี่เข้ามากอดรัดฉันอย่างแรง

น้ำตาบนใบหน้าแม่เกลือกกลิ้งเปรอะเปื้อนไปบนหน้าฉัน

.................................................................................

คนนึกกันทั้งนั้นว่าฉันคงตกบ่อและคง..จมน้ำ ..และคง.....

ฉันยังคงระลึกถึง"เฮียบักสุน"และความกล้าหาญของเฮียเขา

ที่เป็นนักประดาน้ำจำเป็น

บุญคุณ..ที่มีต่อฉัน  ฉันยังไม่ได้ทดแทนด้วยตัวเอง

แต่พี่ ๆ ที่กลับมารับใช้ราชการที่โรงพยาบาลบ้านเกิด..ได้ดูแลเพื่อนบ้านเป็นอย่างดี

แม่..ผู้ต้องดูแลลูก ๆ หลายต่อหลายคน..เจ็ดคน

แม่..ผู้ต้องค้าขายไปด้วย.....

ตามที่ได้กล่าวไว้บ้างแล้วในตอนแรก ๆ

จึงมีบ้างที่..ลูก ๆ จะลับไปจากสายตา

เป็นบุญของพวกเราที่เติบใหญ่ต่อมาด้วยเหตุการณ์ปรกตินับจากครั้งนี้

อ้อ..รู้สึกจะมีอีกเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น..โรคไข้เลือดออกของพี่สาวจอมซน

คนตกท่อ

เรื่องหัวร้างข้างแตกของน้องสุดท้องในวันแสดงแบบเด็ก ๆ

ในงานวันเด็กแห่งชาติ

และ..อีกเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับ...วันมหาวิปโยค..สิบสี่ตุลาคม..

ของพี่ชายคนโต ๆ

(ตอนต่อนะคะ)

 

ฉันยังเพียงแค่ไปวิ่งเล่นบ้านเพื่อน

แล้วลับหายไปจากสายตา

*แม่  กำลังหลับ..ดูเหมือนสบาย

ไร้ความรู้สึกตอบสนองพื้นฐาน...ยกเว้นเวลาดูดเสมหะ  จากท่อช่วยหายใจ

พวกเราพยายามสวดมนต์วิงวอนขออำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์

และขอเพียงผลบุญของ"แม่" และพวกเรา

ช่วยให้เกิดสิ่งมหัศจรรย์ต่อแม่

หรือความสบายที่สุด..เกิดแก่แม่ด้วยเทอญ

 

สายธารแห่งรัก.....แม่อันเป็นที่รักยิ่ง

[ขจิต ฝอยทอง]

• มีวีรกรรมซนๆๆ
• มากเลยนะครับ
• มีเหมือนกัน
• แต่ไม่อยากเล่า
• น่าหวาดเสียวมากๆๆ
•