อริยสัจ ๔
….ระฆังใบนี้ ถ้าเราไปยกมันก็หนัก วางไว้เฉย ๆ มันก็ไม่หนัก
หนักนี้เกิดจากอะไร
เกิดเพราะไปยกระฆังใบนั้นแหละ
ทำอย่างไรจะไม่หนัก
วางระฆังนี้ลงเสียก็ไม่หนัก
ความหนัก คือ ทุกข์ รู้จักทุกข์แล้วหาเหตุของมัน
เมื่อมีทุกข์เกิดขึ้นมา ดูว่าทุกข์เกิดจากอะไร
แล้วแก้มันตรงนั้น
เหมือนจะยกระฆังแล้วรู้สึกหนัก นี่คือ รู้จักทุกข์
ปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์ ก็คือ "วาง"
เมื่อวางของหนักแล้ว ความเบาก็เกิดขึ้นมา
การปฏิบัติเป็นอย่างนี้...
พระโพธิญาณเถระ (ชา สุภัทโท)
นมัสการท่าน ท้ายอาสน์สงฆ์
สาธุ...ขออีกจะบาปไหมครับ
สวัสดีค่ะ
เมื่อรู้แล้วว่าหนัก ต้องวาง แต่วางไม่ได้ทำไงดีคะ
"มีทุกข์ มีงาน วางงานไม่ได้ ละลูกเมียข้าวของไม่ได้
แล้วจะให้ทำอันใดกิน
พระสอนยังไงหว่า!"
ที่จริงท่านสอนให้วางใจ
"วางในใจ"
เพราะทุกสิ่งที่เรา "ยึด" ย่อมหนัก
มันทนได้ยาก เป็นธรรมดาของธรรมชาติ
คนไม่มีงานทำก็ทุกข์เพราะอยากมีงานทำ
คนมีงานทำแล้วก็ต้องทุกข์เพราะงานอีก
ไหน ๆ ในเมื่อต้องอยู่กับมันเราก็
อยู่ ดู รู้ เท่าทัน กับมันไป
แล้ว ฝึกละ ฝึกวาง ฝึกเว้น...
จากสิ่งที่ทำให้เราทุกข์ใจไปเรื่อย ๆ
ถึงแม้มันจะไม่สามารถทำให้เราพ้นทุกข์ในใจ
ที่ไปยึดสิ่งเหล่านั้นได้ในขณะนั้นทันใด
แต่แน่นอนว่าเมื่อฝึกละฝึกวาง ผ่านไประยะหนึ่ง...
ธรรมชาติของจิตก็จะวางและบอกให้เรารู้ได้เองว่า
ความสุขที่แท้มันเกิดจากอะไรอย่างชัดเจนเอง...
อยู่ ดู รู้ เท่าทัน กับมันไป
แล้ว ฝึกละ ฝึกวาง ฝึกเว้น...