36 วัน วันแห่งทรมาณจิตใจ

วันนี้ก็ครบ 36 วันแล้วที่ผมและเธอมีปัญหากัน เธอยอมจะคุยกับผมบ้างแล้ว แต่ผมก็ทำตัวไม่ดีกับเธอ ไปตื้อเธอ ไปง้อเธอเหมือนเช่นเคย

เมื่อคืนผมตื่นอาบน้ำออกไปหาเธอตั้งแต่ตีสี่ ไปรอรถเมย์หน้าหมู่บ้าน นั้งสาย 95 ก ไปลงบางกะปิเหมือนเคย และซื้อน้ำเต้าหู้ ปลาท่องโก้ ไปฝากเธอ  โดยกานั่งเทกซี่เข้าไปที่ รพ เหมือนเคย ไปถึงโรงพยาบาลตีห้าครึ่งแล้ว ก็รอเวลาว่าเมื่อไรเธอจะมาทำงาน ระหว่างนี้เราก็ปวดหัว เครียด มือไม้เกร็งไปหมด เพราะเครียดที่เธอออกไปนอนข้างนอก ไม่รู้ว่าทำไม ทำไมต้องหึงเธอมากมายขนาดนี้ นั่งรอตรงที่สแกนลายนิ้วมือ ขอแค่เห็นหน้าเธอก็ยังดี

เธอมาทำงานเวลา เจ็ดโมงเช้า ก็รีบเดินไปหาเธอ ระหว่างที่เดินแขน ขาไม่มีแรง ไปเกาะบ่าเธอก่อนเธอจะขึ้นลิฟ แล้วก็รีบหนีเราไป ไม่ดูแลอะไรเลย ปล่อยให้เราเป็นลมคาลิฟ แต่ดีที่ยังพยายามเดินต่อไปให้ถึงตึกของเธอ และเข้าไปหาเธอ พี่ในตึกพาไปนอนพักที่ห้องรับรอง แบบว่าอาการกำเริบอีกแล้ว

เธอมาดูผมหลังจากรับเวรเสร็จ และบอกผมว่า ทำไมต้องทำแบบนี้ คิดบ้างหรือเปล่า ไม่รักตัวเองหรือไง กลับไปได้แล้ว ไม่มีเวลามาหาหลอก คนต้องทำงาน ถ้ามาทำแบบนี้อีก จะลาออกจากที่นี่แล้ว

เธอก็แบ่งน้ำเต้าหู้ที่เราซื้อมาสองถุง เอามาให้เราถุงหนึ่ง แล้วให้กลับไปซะ

ผมก็นอนพักที่นั่นได้สองชั่วโมงก็ต้องรีบกลับ เพราะว่าช่วงบ่ายต้องลงพื้นที่ในการเก็บข้อมูลวิจัย

..........................

ช่วงนี้ทำทั้งสองอย่างควบคู่กันไป มันช่างเหนื่อยเสียเหลือเกิน สงสัยจะโดนเธอดัดสันดาน ฝึกความอดทน ต่อไปอีกนาน

[Chabu]

มาเยี่ยมบล็อกค่ะ เคยมาแล้วครั้งหนึ่ง เป็นกำลังใจให้นะคะ

[นาย ศราวุธ จ้อน อยู่เกษม]

• ขอบคุณChabu
  ที่เข้ามาให้กำลังใจครับ
• จะอดทนเพื่อเธอครับ