ชีวิตต้องสู้ของแคง/ทำไมหรือถึงชื่อแคง....

                        เด็กผู้ชาย ตัวผอมเกร็ง ผิวดำ ท่าทางไม่ค่อยน่ารัก ซนที่สุด แถมดื้ออีกต่างหาก แต่มีลักษณะพิเศษที่ทำให้ใครเห็นแต่ไกลก็จำได้ จึงมีชื่อเรียกต่างๆ นาๆ แคง ตะแคง เอียง คองแคง แล้วแต่ใครเป็นผู้เรียก แต่ทุกชื่อทำให้ผู้ถูกเรียกหันไปดู แล้วขานรับ ครับ

                         แคงบอกว่า รู้สึกชินกับการโดนล้อเลียน ทั้งเรียกชื่อ แสดงท่าทางการเดิน เพราะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เป็นที่รู้จักกันทั้งตำบล

                         เหตุการณ์ที่ทำให้เกิดนามนี้ขึ้น ก็เนื่องมาจากว่า แม่ผู้ทรหดของแคงเมื่อตอนท้องแก่ใกล้คลอด ขณะนั้นประกอบอาชีพซื้อมาขายไปตามตลาดนัดต่างตำบลก็ไม่ยอมหยุดทำมาหากิน ด้วยความพยายามที่จะสร้างฐานะของครอบครัว

                        ในการเดินทางไปตลาดนัดต่างตำบลที่ชุมนุมเพื่อซื้อขายของต่างๆ ซึ่งมิได้ตั้งอยู่ประจำ จะโดยสารรถรับส่งที่เจ้าของรถให้บริการรับส่งแม่ค้า พ่อค้า สินค้า ไปยังตลาดที่ชาวบ้านนัดวันกันมาค้าขายร่วมกัน  เช่น วันจันทร์ตลาดนัดบ่อทอง วันพฤหัสบดีตลาดนัดนาประดู่ วันเสาร์ตลาดนัดโคกโพธิ์ เป็นต้น

                        เมื่อถึงวันนัดเจ้าของรถก็จะตระเวนไปรับสินค้า พ่อค้า แม่ค้า ตามจุดที่ได้นัดหมายกันไว้ตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วเดินทางไปยังตลาดนัดตำบลต่างๆ ตามวัน

                       สำหรับรถเจ้าประจำที่แม่ของแคงใช้บริการอยู่ มีคนขับรถชื่อ รัมซะ เป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ อารมณ์ดีตลอดเวลา ลักษณะของรถจะเป็นรถกระบะที่มาต่อเติมตัวถังไม้ที่กระบะ มีหลังคาเป็นที่วางของ และมีที่นั่งไม้สองข้างให้ผู้โดยสารนั่ง ซึ่งบางครั้งหากสินค้ามากวางบนหลังคาไม่หมด ก็จะนำเอาสินค้ามาวางในที่นั่งของผู้โดยสาร ลักษณะรถเหมือนรถบริการรอบเกาะที่ภูเก็ต

                      ส่วนสินค้าเขาจะใช้วิธีการห่อเหมือนการห่อสินค้าของแขกขายผ้า คือ เอาผ้าสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่มาปูกับพื้น แล้วเอาสินค้ามาวางซ้อนกันจนมีจำนวนมากและสูงพอที่จะห่อได้ ก็จะจับชายของผ้ามุมตรงข้ามทีละสองมุมมาผูกรวมกันให้แข็งแรง หรือใช้เชือกมนิลาผูกรัดด้านนอกอีกชั้นกันหลุด

                     วันนั้นเป็นวันตลาดนัดนาประดู่ ลุงรัมซะก็ขับรถรับลูกค้าที่จะไปตลาดนัดรวมทั้งแม่ของแคงด้วยมุ่งหน้าจากโคกโพธิ์ ผ่านนาเกตุไปจนใกล้ถึงนาประดู่ ก่อนจะถึงนาประดู่เป็นถนนตัดผ่านทางรถไฟ สมัยก่อนไม่มีไม้กั้น ลุงรัมซะขับมาด้วยความรีบเร่งไม่ทันดูรถไฟ เห็นรถไฟก็เมื่อจวนตัวแล้ว จึงหักพวงมาลัยลงข้างทางซึ่งเป็นที่ลุ่มด้วยความเร็ว จากนั้นทั้งผู้โดยสารทั้งสินค้าก็ไปกองรวมกันหมด แม่ของแคงซึ่งท้องแคงอยู่ก็โดนห่อผ้าสินค้าทับท้อง กว่าจะมีคนมาช่วยเอาออกให้ก็นานพอสมควร แม่แคงบอกเจ็บไปหมดทั้งตัว แต่ท้องไม่เป็นอะไร ไปหาหมอแล้วก็ไปทำมาหากินได้ตามปกติ

                    แต่เมื่อแคงคลอดออกมา จะเห็นได้ชัดว่าคอเอียงขวาเกือบถึงไหล่ จะดัดอย่างไรก็ไม่หาย จึงกลายเป็นลักษณะพิเศษที่ติดตัวไปจนตาย จึงเป็นที่มาของชื่อเรียกต่างๆ แม่ได้แต่ปลอบใจแคงเมื่อถูกล้อเลียน ว่าอายทำไมดีซะอีกเหมือนพระเอกหนัง ลือชัย นฤนาถ แคงก็ได้แต่หน้าแดงต่อเนื่องหลังจากโกรธที่โดนเพื่อนล้อเลียน แล้วมาอายที่แม่บอกว่าคอเอียงเหมือนพระเอกหนัง.......

[สหาย พันจอก]

• น่าเห็นใจครอบครัวนี้นะครับโดยเฉพาะเด็กชายแคง
• โดยเฉพาะทุกวันนี้ ลือชัย  นฤนาถ ก็ไม่ได้เป็นพระเอกแล้ว
• แต่เขียนเรื่องอ่านได้สนุกสนานครับ  นักเขียนเรื่องเล่ามืออาชีพจริง ๆ

[นายช่างใหญ่]

ขอบคุณครับ

                   เป็นเรื่องจริงที่อยากบันทึกไว้ ทุกคนที่กล่าวถึงมีตัวตน

                                               สวัสดีครับ