เผชิญหน้า

บนพื้นระนาบอันราบเรียบและมั่นคง
แทบทุกคนสามารถเดิน วิ่ง หรือกระโดดโลดเต้น
ได้อย่างอิสระ

การนั่ง หรือนอน ยิ่งไม่ต้องพูดถึง...

ต่างจากขอบเหวลึก
หรือยอดผาบนภูดอย
ที่หลายคนต้องอกสั่นขวัญแขวน
แทบมิกล้าชะโงกมอง

การเดินบนสะพานเล็กแคบข้ามเหวกว้าง
มีน้อยคนเท่านั้นที่สามารถทำได้
การไต่เส้นลวดเล็กๆ ระหว่างยอดเสาสูง
ยิ่งต้องอาศัย "ทักษะ" และ "จิตใจ" ที่ "ยิ่งกว่า"

แน่ละ ว่า..
ธรรมชาติของมนุษย์
หรือสิ่งมีชีวิตโดยทั่วไป
ย่อมหวาดกลัวต่อ "ภัย" ที่จะมาถึง

บ่อยครั้งจึงมีการ "เรียนรู้"
ที่จะ "หลบหลีก"
ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม

ด้วยแนวคิดแห่งการ "เลี่ยง"
ให้ "ปลอดพ้น" จาก "ภัย"

โดยหลงลืมไปว่า..จะอย่างไรก็ตาม
"อันตราย" ยังมีอยู่และคงอยู่เสมอ
คนที่ไม่เคยรับรู้ หรือไม่เคยเรียนรู้ต่างหาก
ที่มักเผชิญชะตากรรม ซึ่งตนมิอาจจินตนาการได้

ศาสดาทั้งหลาย
มักมีเรื่องราวการผ่าน "วิกฤต" มาแล้วทั้งสิ้น
น่าสนใจนัก ว่าท่านเหล่านั้น "เผชิญหน้า" ได้อย่างไร

และที่สำคัญยิ่งกว่า
น่าจะอยู่ที่ว่า
ศาสดาทั้งหลายมีกระบวนการเรียนรู้ และสรุปบทเรียนเช่นไร

จึงผ่านไปได้
และผ่านไปด้วยดี