พฤติกรรมคนและสุนัข (ต่อ)
เช้านี้ ผมลุกขึ้นจากที่นอนมาตีเทนนิสกับ นิสาและประกาสิต ระหว่างที่รอคิวตีเทนนิส มองเห็นสุนัขตัวหนึ่งเดินผ่านมาทางสนามฯ จากนั้นเขาก็ยกขาหลังขึ้นพร้อมกับฉี่ใส่ต้นไม้ พร้อมกับดมกลิ่นสาปสางไปเรื่อยๆ ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า สุนัขชอบที่จะฉี่ ในที่ที่มีกลิ่นสาป นอกจากนั้นจะพบว่า สุนัขชอบแสดงอาณาเขตของตนด้วยฉี่นี่เอง เหมือนกับคนที่ชอบแสดงอาณาเขตด้วยหลักเขตบ้าง ด้วยรั้วบ้าง ด้วยเครื่องหมายต่างๆบ้าง
นอกจากนั้น ให้หวนคิดถึงสุนัข ซึ่งคนเรียกเขาว่า เจ้าเตี้ย เพราะขาเขาสั้น เจ้าเตี้ยจะมีลักษณะอ่อนน้อม เห็นใครเดินมาก็จะก้มตัวเข้าไปคล้ายกับจะคลอเคลีย ผมมีความรู้สึกว่า ผมชอบเจ้าเตี้ยจัง และไม่ใช่เฉพาะผมที่ชอบ ให้นึกถึงคนบ้าง พบว่าคนอ่อนน้อมถ่อมตน ยินยอมผู้อื่นมักจะได้รับการตอบรับที่ดี แตกต่างจากคนทำตัวแข็งกร้าว มักจะได้รับการตอบรับที่ร้ายจากผู้ปกครอง ผมถามตัวเองว่า ทำไมผมไปชอบสุนัขแบบนั้น ทำไมไม่ชอบสุนัขที่เขาเป็นอยู่ด้วยตัวของเขาเองโดยมิได้อาศัยอาหารจากเรามีชีวิตอยู่ เมื่อถามตัวเองตรงนี้ จึงถามตัวเองอีกว่า ทำไมผมจึงไม่เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนต่อทุกคน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมเลย เพราะสิ่งนี้จะทำให้ผมไม่ได้รับการตอบรับที่ดี ทำไมผมไม่เปลี่ยนอ่อนน้อมถ่อมตนต่อทุกคน ผมเคยบอกนักศึกษาว่า ถ้าเธอจะไหว้ผม ไม่ใช่ไหว้ดายไป เธอต้องให้เหตุผลด้วยว่า ทำไมเธอถึงไหว้ ไหว้อะไร ไหว้ทำไม ถ้ายังหาเหตุผลไม่ได้ ก็อย่าเพิ่งไหว้ก่อน อย่างไรก็ตาม สุนัขตัวที่อ่อนน้อมมักจะปลอดภัยเสมอ อย่างการเข้าไปเขตสุนัขกลุ่มอื่น ถ้าเขาทำตัวกร่าง เขาจะโดนรุมอย่างสุนัข แต่ถ้าเขายินยอม ต่อมาเขาจะได้รับการเข้ากลุ่ม และกลายเป็นผู้นำในรุ่นต่อมาได้
เรื่องของสุนัขกับคน น่าจะมีอะไรมากกว่านี้ให้คนอย่างผมได้ศึกษาโดยการสังเกตต่อไป
ความเห็น (2)
เป็นเรื่องที่น่าสนใจอยากมาก
ในเรื่องของหมา เพราะเป็นคนชอบหมาแต่ไม่ชอบเลี้ยงหมา
แม้ว่าจะมีหมาในสังกัดเยอะแต่ก็ไม่ได้ชอบตัวไหนมากกว่ากัน เฉยๆกับทุกตัว บางตัวชอบมาคลอเคลียเราก็เฉยๆ บางตัวเห็นเราแล้วก็เมินเราก็เฉยๆ บางตัวเห่าใส่ก็เฉยๆไม่เคยด่าหรือตีหมาเพราะหมาไม่รู้เรื่องที่เราด่ากลัวมันเจ็บ(คิดไปเองหรือเปล่าไม่รู้)
ตอนนี้เห็นหมาหลายๆตัวไม่มีขนมันคงหนาว เมื่อเดือนที่แล้วช่วงที่อากาศเย็นมากๆ หมาคงหนาวมันครางเสียงดังมากตอนซัก ตี ๕ได้ ด้วยความอยากรู้ว่าหมาเป็นอะไรจึงลงมาดู เห็นหมาไม่มีขนนอนตัวสั่นอยู่เลยวิ่งขึ้นห้องไปเอาเสื้อหวังว่าจะใส่ให้หมาตัวนั้น แต่พอเข้าไปใกล้หมากลับวิ่งหนี พอเอาผ้าไปวางบนตัวก็สบัดหนี แสดงว่าการเรียนรู้ของหมาจะอาศัยความเคยชินไม่เหมือนคนที่กระบวนการเรียนรู้ถูกถ่ายทอดมายาวนานว่าต้องมีเสื้อผ่าเครื่องนุ่งหม่ใช้กัน
กว่าคนจะใส่เสื้อผ้าได้ก็คงสบัดมาหลายหนเหมือนกัน (กว่าจะเคยชิน)