นั่งหน้าคอมพิวเตอร์ สมองว่างเปล่า
จิตใจอ่อนล้า
หูแว่วเสียงเครื่องยนต์
กลิ่นหญ้าตัดใหม่ลอยฟุ้ง
สายลมแห่งฤดูฝนสัมผัสบางเบา
ใบไม้โบกโยกตัวล้อเลียน
ธรรมชาติไม่เกียจคร้าน
ร่างกายขยับขยันก้าวล่วงสู่ความชรา
หลับตาลงช้าๆ
ปล่อยจิตใจให้สัมผัสธรรมชาติ
กลับพบว่าในเสียงมีเสียงอื่นเพิ่มขึ้น
ในกระแสลมมีความอ่อนความแรง
สัมผัสพลังอันอบอุ่นถักทอแผ่วเบาดุจใยไหม
เข้าโอบอุ้มกระชับหัวใจให้เข้มแข็ง
กระแทกสลัดแรงเหนี่ยวของตัวตน
และเปิดดวงตาให้เห็นหนทางแก้ปัญหา
บันทึกตามประสบการณ์ 31 สิงหาคม 2550
หลับตาหาคำตอบ
ลืมตาหาคำตอบ
คำตอบอยู่ทั้งในที่มืดและที่สว่าง อิอิ
คืนนี้เห็นพระจันทร์หรือเปล่าจ๊ะ
พ่อครูบาคะ
..............................
................................
...................................
ถ้าคำตอบของชีวิตมีแต่แบบเติมคำ..แต่ข้อสอบมีแต่ถูกผิดและถูกใจไม่ถูกใจ.....
จะทำอย่างไรดีคะ
ขอบคุณค่ะ...พลังนั้นจะตั้งมั่นด้วยแรงศรัทธา...เสมอ....
กำลังนึกจะเสนอให้อาจารย์เป็นประธานชมรมพอดีเลย...อิอิ
ระยะนี้ยังไปวิ่งที่สวนสุขภาพ ชม อยู่หรือเปล่าคะ
เอารูปจากสวนสมุนไพร คณะเภสัช มาฝาก ที่นี่ค่ะ ก้าวที่เดิน...หลังการสัมมนา KM เชียงใหม่
ไม่เห็นเลย...พออ่านความเห็นก็ออกไปดูที่ระเบียงและปีนบันไดขึ้นบนดาดฟ้า(ที่หอพัก)
เห็นก้อนเมฆเป็นสีทอง แต่ไม่เห็นพระจันทร์และดาว
ทำไมหรือจ๊ะ
ขอบบล็อกลายพร้อย
เป็นเส้นรอยอียิปต์โบราณ
ดูไปนานนาน
เกิดการลายตา
สนใจคำอ่าน
จ้องนานพาลล้า
หากลดลายกรอบลงมา
ผมว่าคงดี
(ชื่นชมตั้งแต่ผมยังไม่มีบล็อกตัวเองโน่นแหละครับ)เพื่อนจ๊ะ
ข้อที่ หนึ่ง
สัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง และเห็นไปหอนอยู่แถวๆ บล็อกครูบา อิ..อิ..
ข้อที่ สอง
จะบอกว่า เวลาตัวเองเหนื่อยล้า ชอบดูท้องฟ้า เพราะรู้สึกได้ว่าท้องฟ้าและจักรวาลนี้กว้างใหญ่เหลือเกิน เมื่อเทียบกับตัวเราแล้วดูเล็กเกินกว่าฝุ่นผงธุลี (จะใช้คำระดับนาโนเทคฯ อี่ป้าก็ใช้ไม่เป็น) เอ๊ะแล้วเรื่องที่เราเหนื่อยกับมันก็เล็กลงไปอีกแน่ะ แล้วก็กลับมา ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่..เดินต่อไปอีก...
แต่บางเรื่องก็แหงนดูฟ้าซะ คอเคล็ดไปเหมือนกันนะเพื่อน
ขอบพระคุณค่ะ ครูชา
หากท่านไม่บอกไม่ว่าก็ไม่รู้
เลยแก้ไขตกแต่งพื้นบล็อกดู
ขอคุณครูช่วยบอกอีกที ดีหรือยัง(คะ)
สวัสดีจ้า เพื่อน dd_L
อิอิ....ไปแอบหอนหลอนพ่อครูบา...
ฮ่าๆ ขนาดยังไม่เห็นพระจันทร์เต็มดวงยังหอนได้เลย...ถ้าเห็นจะ ซักมอกได....อิอิ
คุณสร้อยค่ะ อ่านแล้วชอบท่อนสุดท้ายจังคะ หมูเชื่อว่าพลังของความรัก ความอบอุ่นเิกิดความมหัศจรรย์ได้จริงคะ
คิดถึงนะค่ะ
น้องขจิตศิษย์ครูบา
ลวดลายเข้ากับวัย...ขอบคุณนะคะ...กำลังชมว่าพี่เป็นสาวสองพันปีใช่ไหม....อิอิ...ดูดีๆ จะเห็นหน้าตาเมื่อสองพันปีที่แล้วมุมขวาบนที่หัวบล็อก....(ฮา)
สวัสดีค่ะ
อ่านแล้ว จินตนาการได้กลิ่นหอมของกลิ่นตัดหญ้าใหม่ลอยมาเลยค่ะ
ดิฉันก็ชอบกลิ่นนี้จังค่ะ
คุณสร้อยคะเคลียร์งานให้ทันไปเฮฮาศาสตร์3ดงหลวงนะคะ
ขอบคุณที่แนะนำบล็อกของคนวัยเดียวกัน หมูไปมาแล้วได้เรียนรู้และมีความสุขกับเด็กๆ ดีใจนะค่ะ
เอาใครมาฝากคะ
นึกว่าเด็กฮ่องกงจริงๆซะอีก....แหมๆ
ปั่นๆๆ จักรยาน เอ๊ย..งาน อยู่ค่ะ...พยายามทำจะได้ไปได้ค่ะ...ลุ้นๆ
สวัสดีครับท่าน อ.จันทรรัตน์ ที่เคารพ
อาจารย์สบายดีไหมครับ ชอบบันทึกของอาจารย์จังเลย ดุจดังขนนกที่เคลื่อนขยับอยู่กลางเวหา อย่างช้าๆและมีความสุข
มาอ่านแล้ว อื้มมมเลย ^_^ ชอบมากค่ะ
เพียงแค่หลับตา บางทีเราก็จะได้สัมผัสถึงอะไรบางสิ่งบางอย่างที่เราไม่เคยได้แลเห็นด้วยสายตา ทั้งความรู้สึก ภาพ กลิ่น เสียง
อย่างที่มีในหนังสือเรื่อง เจ้าชายน้อย .. สิ่งสำคัญ ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตา
ขอบคุณค่ะ สบายพอประมาณ...กินอิ่ม หลับอุ่น หุ่นไม่เกี่ยว (เอามาจาก"อยู่ดี กิ๋นลำ" ทำได้ไง : นวัตกรรมดีๆจากโรงพยาบาลศูนย์เชียงรายประชานุเคราะห์ ค่ะ)
รู้สึกถึงความโล่งสบายใช่ไหมคะ
เล่าประสบการณ์น่ะค่ะ ......ว่าตอนที่คิดอะไรไม่ออกรุ้สึกเหมือนตัวเองขี้เกียจปล่อยเวลาล่วงไปๆ มัวไปเพ่งกับความขี้เกียจของตัวเองเกินไปก็หาทางคลายปมปัญหาไม่ได้ จิตมันข้องอยู่กับการประนามตัวเอง.... ก็จะได้ยินแต่เสียงอันระคายหู เช่นเสียงเครื่องยนต์ เสียงรถ เสียงคนตะโกนกันบ้าง..แล้วก็พาลจะขี้เกียจไม่อยากทำงานต่อ.....แต่พอลองปล่อยให้หูทำหน้าที่ไปอย่างที่ประสาทหูจริงๆ ก็จะได้ยินเสียงนกร้อง เสียงกระดิ่งต้องลม (แขวนไว้ให้ลมพัด ดังกรุ่งกริ้งๆ ที่ประตูห้องค่ะ) คือได้ยินเสียงหลากหลายมากขึ้น เสียงที่แผ่วเบาละเอียดก็ได้ยิน...เหมือนกับลมพัดผ่านตัว รู้สึกแต่พอปล่อยตามแรงสัมผัสก็จะรู้สึกว่าสัมผัสนั้นมีช่วงเบา ช่วงแรงค่ะ
คงเหมือนทางเลือกรับรู้ของคนนะคะ....เวลาที่ตึงเครียด คนก็จะตัดการรับรู้โดยอัตโนมัติ และมักคอยจะรับเข้าแต่เรื่องไม่ดีไม่งาม เรื่องที่ตึงเครียดอื่นๆ พลอยโกรธสิ่งที่คิดว่ามากวนสมาธิ แต่พอลองผ่อนคลาย การรับรู้เรื่องที่มันเกิดตามจริงก็จะมากขึ้น...
พอรับรู้สิ่งที่เกิดตามจริง ก็จะค่อยๆมองเห็นว่าปัญหาก็คือความธรรมดาๆ น่ะค่ะ
ชวนคุณข้ามสีทันดรยาวๆ อีกแล้ว
หายใจเข้าช้าๆ....วาดมือไปอย่างผ่อนคลาย ค่อยๆหายใจออก วาดมือกลับอย่างผ่อนคลาย....ตามมองตามมือ
เมื่อกายขยับ ใจเคลื่อนไปกับลมหายใจ ร่างกายกับจิตใจจะรวมเป็นหนึ่งเดียว...โลกใต้ฝ่าเท้าจะหนักแน่น ขาเหมือนจะยึดติดรากงอกหยั่งลงดิน....
รู้สึกดีใช่ไหมคะ
คลาย สบาย
ตาในเปิดช้า ตาเนื้อเปิดเร็ว
รับรู้ตัวตนของตัวเอง จึงช้ากว่าไปรับรู้เรื่องภายนอกฉะนั้น
ฮาๆ เอิกๆ (ขออนุญาตเลียนแบบค่ะ)
ขอบคุณค่ะ
มี สุขใจ ไม่มีสาเหตุ ......คงรู้สึกคล้ายๆกันน่ะค่ะ....โปร่งโล่ง เบา ความสามารถในการที่จะมีความสุขแบบง่ายๆ นะคะ...ผ่อนคลาย..หลับตาลง สูดลมหายใจเข้าช้าๆ....และค่อยๆผ่อนออก...สร้างความสุขด้วยลมหายใจของตัวเอง...ไม่ต้องไปวิ่งหาวัตถุใดมาบำเรอ...มีก็ได้ ไม่มีก็ดี.....
สุขใจ ไม่มีสาเหตุ เป็นการมีความสุขที่ไม่สิ้นเปลืองอะไรเลย นอกเสียจากรอยยิ้มค่ะ ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มมมมมมม อย่างเดียว ใจพอง ๆ บาน เนอะคะ
ชอบฤดูฝนคะ..ชอบบทกวีของอาจารย์ด้วยคะ
อ่านแล้วสบายใจจัง.....ขอบคุณค่ะ...
อันที่จริงความสุขของคนเราหาได้ไม่ยากนะคะ...เข้าไปอ่านHAPPINESS ความสุขคือ พึงพอใจในปัจจุบัน ของคุณไอน้ำ ...จะฝรั่งหรือไทย..ก็ไม่พ้นเรื่องของการอยู่กับปัจจุบันรอบๆตัวกันอย่างไร...
คนกับสิ่งแวดล้อม....เพียงแค่ลองปล่อยตัวเองให้เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งแวดล้อม..ไม่ใช่ศูนย์กลางของสิ่งแวดล้อม......มุมที่มองก็เปลี่ยนแปลงไป.....แม้แต่ตอนไปเดินในท่ามกลางต้นไม้ ถ้าทำตัวกลมกลืนไปกับต้นไม้ใบหญ้า จั๊กจั่นก็กลับมากรีดเสียงเหมือนเดิมไม่สะดุดเหมือนตอนที่เราเข้าไปเดินใหม่ๆ เลยค่ะ...
อาจารย์ขจิต...ไปเป็นนกยักษ์ก็ดีเหมือนกันค่ะ...ไม่ต้องเสียค่าตั๋วเครื่องบินไปออเรกอน....อิอิ
"""ไม่รู้server คณะเจ๊ง หรือว่า gotoknow ล่ม...เข้าได้ช้ามากๆ ค่ะ....
คุณน้องขจิต....ขอบคุณนะคะ...อยู่ไกลปืนเที่ยงก็อย่างนี้แหล่ะ interner เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย(เหมือนอารมณ์คนใช้งานเลย)...หุหุ
สวัสดีค่ะ คุณเพื่อนกฤษณา
จะเย็นกว่าเดิมไหมเนี่ยถ้าจะบอกว่า เพิ่งไปช่วยงานทำบุญมาค่ะ มีงานบรรจุพระเขี้ยวแก้วจากศรีลังกาลงยอดเจดีย์ทรงสถูป ที่สำนักปฏิบัติธรรมธรรมศิลป์ของแม่ชีดวงมณีที่อำเภอสะเมิง..มีท่านอธิบดีธำมะรงค์ ประกอบบุญเป็นประธาน ร่วมกับแม่ชีดวงมณี และ ท่านไจยันตรา ตัวแทนประธานาธิบดีจากประเทศศรีลังกา...พอขึ้นไปถึงท่านแม่ชีชวนถือศีล 8 ก็เลยได้ถือศีลแปด
งานสำเร็จอย่างสมบูรณ์ราบรื่นมาก ...คนจากหลายอาชีพสาขามาร่วมกันทำงานอย่างมีความสุขด้วยวิธีการที่เรียบง่ายและสงบ...ช่วยกันจนวันนี้เก็บกวาดล้างห้องน้ำเช็ดถูเก็บข้าวของเสร็จก็กลับมา...
เอาบุญมาฝากนะคะ...ฝากญาติธรรมชาวบล็อกเกอร์ทั้งหลายด้วยค่ะ
สวัสดีค่ะ ครูชา เปิงบ้าน
มิได้รบกวนอันใดค่ะ....ดีเสียอีกค่ะช่วยบอกกล่าวให้หวนมาดูมาพิจารณาในสิ่งที่เป็นปัจจัยต่อการอ่าน...
ธีมบล็อกนี้เอามาจากน้องซูซานค่ะ....ชอบม้าน้ำหน้างอดี....^___^