ชีวิตเปลือกปู

ความเรียง เมื่อได้มีโอกาสมองความหมายของชีวิต มองถึงช่วงขณะแห่งการเปลี่ยนผ่าน และเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างในอารมณ์ความคิด และห้วงความรู้สึกของชีวิต

ชีวิตเปลือกปู

ช่วงเวลาอ่อนแอของชีวิต มักเป็นช่วงที่เราแต่ละคนต้องเลือกหาทางสะดวกของชีวิตมีบ้างเลือกอยู่ร่วมกับเพื่อนฝูง ยิ่งอึกทึกมากเท่าไหร่ ยิ่งดี มีบ้างเลือกเดินทางเพื่อค้นหาความหมายซึ่งอาจแอบซ่อนอยู่ข้างทาง หรือแอบซ่อนอยู่ในใจตัวเอง หลายคนเลือกนอนหลับ หลายคนเลือกระบายอารมณ์ในทุกรูปแบบ ใช้ความรุนแรงบ้างไม่รุนแรงบ้างและหลายคนเลือกปลีกวิเวกอย่างโดดเดี่ยวครั้งแรกหลังพ้นจากวัยคะนอง จากความเป็นไก่กระทงเข้าสู่ช่วงที่ต้องเรียนรู้ความละเอียดอ่อนในใจ คำตอบและการเรียนรู้ของเพื่อน คือหนึ่งในภาพสะท้อนชีวิตคำว่าการใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวของเพื่อนบางคน มันช่างน่าประหลาดโดดเดี่ยวจริงๆ ในเมื่อชีวิตนานหลายเดือน เลือกจะอยู่คนเดียวเพื่อนผู้หญิงบางคน เริ่มสอนคำของชีวิตอกหักเมื่อเลือกเยียวยาใจด้วยการหลบเร้น คำพูดของเพื่อนคนหนึ่ง อธิบายภาวะที่อ่อนแอของชีวิตมนุษย์ ว่าคล้ายกับปูที่กำลังลอกคราบ ปูเปลือกนิ่มซึ่งกำลังขยายที่ทางของชีวิตใหม่ ดังนั้น ช่วงเวลาเหล่านี้คือช่วงเวลาอันอ่อนแอที่สุดของชีวิต ก่อนสรุปด้วยประโยคอมตะสำหรับผู้ชาย ที่ยากเกินกว่าความเข้าใจของผมว่า มันก็คล้ายกับผู้หญิงตอนมีประจำเดือน เหมือนเป็นไข้เลือดออกในทุกเดือนนะแหละช่วงนี้ผู้หญิงจะอ่อนแอที่สุด แล้วผู้ชายละ ผมถามกลับไป ในขณะที่นึกไม่ออกและจินตนาการไม่ถึงว่า ไอ้ความอ่อนแอเหล่านี้มันกินความหมายไปกว้างไกลได้มากกว่านั้นเพียงใด ที่สำคัญคือไม่รู้จริงๆ ว่าความอ่อนแอในช่วงประจำเดือนมา มันมีหน้าตา และความรู้สึกอย่างไร ก็ในเมื่อไม่เคยเป็น จะให้สัมผัสยังไง จินตนาการอย่างไรนั้น ยากจริงจริงสำหรับชีวิตนี้ แต่สำหรับเพื่อนผู้ชายบางคน ที่หน้าตาคมเข้ม บางครั้งก็ขมเข้ม บ่อยครั้งไว้หนวดไว้เคราเพราะความขี้เกียจ กลับกลายเป็นคนสอนเรื่องราวของการหลบเร้นผู้คน เมื่อวันหนึ่งเขาอกหัก พร้อมประโยคที่น่าสนใจว่า กูกำลังลอกคราบชีวิต วันหนึ่งกูจะเติบโตขึ้น ด้วยกระดองที่แข็งแกร่ง และจิตใจที่เข้มแข็ง จะว่ายากก็ยาก สำหรับความเข้าใจในความแมนของชีวิตเช่นนั้น แต่จนแล้วจนรอดผมก็ยังไม่เข้าใจกับภาวะของการอธิบายเช่นนั้น อาจเข้าใจได้ หากอธิบายแบบจอมยุทธ์ที่ต้องหลบเลียแผลกายแผลใจของชีวิต อย่างหลังค่อนข้างจะรับรู้ได้คล่องคอกว่า เพราะสำหรับผมแล้ว ความน่ารักในการเปรียบเปรยตัวเองกับสัตว์ เป็นสิ่งที่ยากเกินไป เพราะในชีวิตผม ชีวิตของสัตว์คือความเข้มแข็งและการต้องดำรงอยู่ท่ามกลางความท้าทาย สัตว์ในห้วงความคิดของผม ล้วนแต่บึกบึน ประเภทความน่ารักของปลาทะเลกุ๊กกิ๊ก ปูกระดองสีชมพู ปลาโลมาสีหวานตัวน้อย ล้วนลอยผ่านจากห้วงความคิดของผมไปไกลนัก ไม่มีวันที่ผมจะเข้าใจชีวิตสัตว์แสนสวย น่ารักแสนหวานได้ แต่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจ ผมเข้าใจว่า การลอกคราบและลอกเปลือกของชีวิตนั้น ล้วนเป็นหนึ่งในกระบวนการของชีวิต กระบวนการธรรมชาติซึ่งจะคอยบอกสอนเรา ให้เข้าใจถึงขอบเขตของความจริง อะไรบ้างที่หนักไป อะไรบ้างที่ควบคุมไม่ได้ และสำคัญคือ สอนถึงความพ่ายแพ้และชัยชนะของชีวิต ตัวชัยชนะนั้น ธรรมชาติอาจปล่อยให้สังคมมนุษย์คอยอุ้มชู แต่ตัวความพ่ายแพ้ต่างหากที่ธรรมชาติจะรีบเข้ามาตอกย้ำซ้ำเติม มองฟ้ามองลมมองฝน ก็เหมือนกำลังสมน้ำหน้าและแช่งชักหักกระดูกผู้พ่ายแพ้ ไม่เพียงเท่านั้น วิถีชีวิตของการหลบเร้น ซ่อนเร้น หนีหายของสัตว์ ยังทำให้ผมได้เรียนรู้ต่อ จากตำนานและตำราจอมยุทธ์ว่า เราควรจะเลือกตัวตนอย่างไรระหว่างความเจ็บปวดของเสือ และความเจ็บปวดของหมา ขอย้ำว่าต้องเป็นหมาธรรมดา เพราะว่าหมาป่า ยิ่งแสบใหญ่ แสบพอๆกับจริตป่าของเสือ หรือบ่อยครั้งอาจแสบมากกว่า ที่สามารถอดทนกล้ำกลืนรอยแผลและความพ่ายแพ้ชีวิต ไปหลบลี้เลียแผลเพียงลำพังได้อย่างยาวนาน รอจนกว่าเข้มแข็งพอจึงจะกลับมา หรือหากไม่สามารถหยัดยืนได้อีกครั้ง ก็นอนตายไปอย่างเงียบๆเพียงลำพัง ความหมายในขั้นตอนชีวิต จากการได้ก้าวย่างเรียนรู้ หรือจากการได้เข้าใจว่าสิ่งใดจะสมานแผลเยียวยาใจได้ดีที่สุด ชีวิตใครก็ชีวิตมัน วิธีรักษาเยียวยาของใครก็ของมัน ลอกกันไม่ได้ ถ่ายทอดได้ บอกกล่าวบอกสอนได้ แต่จะเหมาะกับใครหรือไม่อย่างไร ต้องลองเอง เช่นกันกับจริตแบบเปลือกปู หรือลอกคราบแบบงู ความอ่อนแอที่สุดของชีวิต ซึ่งนำพาให้ผู้คนหลบเร้นหนีหายเข้ากลีบเมฆ รอเพียงวันระวี รอเพียงฟ้าส่องสว่างกลางใจได้มากกว่านี้ จึงจะกลับมาอยู่มิตรสหายได้อีกครั้งนั้น คือคำตอบสำคัญซึ่งผมพยายามทำความเข้าใจมาโดยตลอด อาการสลัดคราบ เพื่อการเติบโต น่าเจ็บปวดรวดร้าวสำหรับชีวิตวัยเดินทางท่องเที่ยว เมื่อหลายปีก่อนของผมอย่างมาก เมื่อครั้งหนึ่ง ผมนั่งมองเพื่อนกินปูนิ่มกันอย่างงุนงง ก็รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นช่วงที่อ่อนแอ และมันอ่อนแอมากที่สุดสำหรับตัวเอง แต่ทำไมจึงเลือกจะกินมันในช่วงที่มันอ่อนแอเช่นนั้น อาจพูดได้เต็มปากถึงความไม่พึงพอใจ เพราะผมไม่ใช่คอบริโภคปู บริโภคกุ้ง กินก็ได้ไม่กินก็ได้ ไม่ได้มีความยากในการบริโภคสัตว์มีเปลือกเท่าไรนัก แต่สำหรับคำตอบเพื่อนก็คือ เพราะมันเป็นช่วงที่มันอร่อยที่สุด นอกเหนือจากช่วงที่มีไข่รวมทั้งบทสรุปเย้ยหยันประชดประชันที่น่าเจ็บแสบ เหมือนชีวิตจบด้วยบทสรุปแห่งการเย้ยหยัน ที่ว่า ไม่เคยเห็นเหรอ เวลาที่ชีวิตมันบัดซบเฮงซวย หรือเจอแต่เรื่องร้ายร้าย ทุกอย่างในชีวิตมันก็จะเลวร้ายไปหมด เช่นเดียวกับปูนิ่ม ที่ได้รับการพิสูจน์ทราบจากปากของมนุษย์ ว่าความอร่อยในยามอ่อนแอเป็นเช่นไร จะว่ารำคาญใจหรือไม่รำคาญใจก็ตามแต่ หลังจากนั้นอีกหลายปี สัตว์มีกระดองมีเปลือกไคตินทั้งหลาย ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกับผม จนผมไม่กล้ากินไม่กล้าแตะต้องให้ต้องผ่านลิ้น เพราะอาการชาในปาก คันลำคอ หรือเกือบจะอ้วกออกมา ล้วนเป็นอาการที่บอกว่า ผมเริ่มจะมีอาการแพ้สิ่งมีชีวิตซึ่งมีเปลือกไคตินเข้าให้ ดังนั้นพื้นที่พันธมิตรของเปลือกปูลอกคราบ จึงกลายเป็นหนึ่งในความสนใจของชีวิต ในท่ามกลางความรันทดรุนแรงของชีวิต จากสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้ จากความเจ็บช้ำน้ำใจที่ผู้คนกระทำต่อเรา จะตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง ก็เลือกกันไป จะทิ่มแทงด้วยวาจา การกระทำ หรือจิตเจตนาใดก็ตามแต่ แต่ความเจ็บปวดของชีวิต จากการถูกผู้อื่นกระทำต่อเรา ล้วนมีที่หมายเดียวกันทั้งสิ้น คือน้ำตาแห่งความเจ็บช้ำ ทุกครั้งที่ใครพยายามจะบอกกับผม หรือพูดกับผม ถึงสภาวะอันอ่อนแอของร่างกายและจิตใจ อยากที่จะหลบเร้นหลีกหายเพื่อนฝูง หนีไปจากสังคมสนิทชิดเชื้อ ไปสู่การปลีกวิเวก ค้นหาสิ่งที่บกพร่องในตนเอง หรือปรารถนาความโดดเดี่ยวเป็นภักษาหารแก่ชีวิตนั้น ผมมักจะบอกกับมิตรสหายเหล่านั้นเสมอว่า ไปเถอะ ไปหลบให้พ้น เพราะตอนนี้ปูนิ่มราคาขึ้น ถ้าจะหลบ ต้องหลบให้พ้นจากคนแล้วกัน ไม่งั้นขึ้นเหลาแน่นอน

เขียนใน GotoKnow โดย Kati
ใน สู่ฝันอันยิ่งใหญ่

คำสำคัญ (Tags): #ความเรียง#มุมมองต่อความเปลี่ยนแปลง#คำถาม#ชีวิตเปลือกปู#ความเปลี่ยนแปลงในชีวิต#ความสุข#ความทุกข์

หมายเลขบันทึก: 122797เขียนเมื่อ 28 สิงหาคม 2007 20:14 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:17 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น