การละเล่นพื้นเมืองภาคเหนือ

งดงามอ่อนช้อย

บันทึกนี้ผมจะเล่าถึง การละเล่นของภาคเหนือก่อน หรือจะพาไปแอ่วเหนือก่อนก็แล้วกันนะครับ ในภาคเหนือ

ภูมิประเทศเป็นป่าเขา ต้นน้ำลำธาร อุดมด้วยทรัพยากรธรรมชาติ การทำมาหากินสะดวกสบาย ชาวเหนือจึงมีนิสัยอ่อนโยน ยิ้มแย้มแจ่มใส มีน้ำใจไมตรี การแสดงพื้นเมืองจึงมีลีลาอ่อนช้อย งดงามและอ่อนหวาน
การแสดงพื้นเมืองภาคเหนือ เรียกกันว่า ฟ้อน มีผู้แสดงเป็นชุดเป็นหมู่ ร่ายรำท่าเหมือนกัน แต่งกายเหมือนกัน มีการแปรแถวแปรขบวนต่าง ๆ ลักษณะของการแสดงพื้นเมือง ได้แก่ ลีลาการเคลื่อนไหว เป็นไปตามเอกลักษณ์ของแต่ละภาคเครื่องแต่งกาย เป็นลักษณะพื้นเมืองของภาคนั้น ๆเครื่องดนตรี เป็นของท้องถิ่น ได้แก่ ปี่แน กลองตะโล้ดโป๊ด ฉาบใหญ่ ฆ้องโหม่ง ฆ้องหุ่ยเพลงบรรเลงและเพลงร้อง เป็นทำนองและสำเนียงท้องถิ่นการแสดงพื้นเมืองภาคเหนือ ได้แก่ ฟ้อนเทียน ฟ้อนเล็บหรือฟ้อนเมือง ฟ้อนลาวแพน ฟ้อนรัก ฟ้อนเงี้ยว ฟ้อนดวงเดือน ฟ้อนดวงดอกไม้ ฟ้อนวี ระบำเก็บใบชา ฟ้อนนารีล้านนา ฟ้อนม่านมงคล ฟ้อนจ้อง ฟ้อนสาวไหม ฟ้อนไต ฟ้อนผาง ฟ้อนโยคีถวายไฟ ระบำซอ ฟ้อนลื้อล่องน่าน ระบำม้ง ระบำช้อนขวัญ ระบำแห่ดอกไม้ ฟ้อนตะคัน ระบำตุ๊บเก่ง ระบำแม่นางก้านหญ้าฯลฯ มีอีกมากมายครับ ไม่สามารถจะกล่าวในบันทึกนี้ได้หมด เพราะมีการแสดงเกิดขึ้นใหม่อีกหลายชุด โดยจากการศึกษาค้นคว้าวิจัยของคณาจารย์และนักศึกษาในสถาบันการศึกษาต่างๆ ไว้ในโอกาสหน้ากระผมจะนำรายละเอียดของการแสดงแต่ละชุดมาเล่าในบันทึกต่อๆไป