กลับจากอยุธยา..ก็มาเป็นพิธีกรจำเป็น..งานขึ้นร้านใหม่

 

กลับจากอยุธยา..ก็มาเป็นพิธีกรจำเป็น..งานขึ้นร้านใหม่

             เมื่อวานวันที่ ๒๒ กรกฎาคม ๒๕๕๐ พอกลับจากอยุธยา ก็ได้รับเชิญจากลูกศิษย์ให้ไปร่วมงาน เปิดร้านขายและซ่อมคอมพิวเตอร์พร้อมอุปกรณ์ IT. ทั้งหลาย

             เจ้าของร้านบอกว่าอาจารย์ผมไม่รับซองนะ..ผมได้ฟังก็ดีใจว่าได้กินฟรี แต่แล้วก็หนักใจ เพราะใครเขามาก็มีของขวัญติดไม้ติดมือมาทั้งนั้น เราจะมากินเฉยๆก็น่าเกลียด เราจะทำอะไรตอบแทนน้ำใจไมตรีของเจ้าภาพได้บ้างหนอ

             คิดแล้วผมก็หยิบเศษกระดาษมา ๑ แผ่นนั่งเขียนกลอนอวยพรเจ้าภาพไปกินไป จนกลอนจบ และแล้วผมก็เห็นทางสว่างเมื่อเจ้าภาพเดินมาหาผมแล้วเชิญให้ผมเป็นพิธีกรโดยไม่บอกล่วงหน้า วันนั้นผมแต่งกายไม่สุภาพนักแต่ก็พอดูได้เมื่อเทียบกับเจ้าภาพลูกศิษย์ผม

             ผมก้าวขึ้นสู่เวทีด้วยความมั่นใจเพราะพิธีกรกับครูภาษาไทยอย่างผมมันเรื่องธรรมดาๆ ผมเริ่มด้วยบทกลอนที่เขียนไว้แล้วเชิญเจ้าภาพขึ้นเวที ตอนแรกบอกผมว่าลูกชายจะขึ้นคนเดียวตอนหลังลูกชายฉุดเตี่ยกับแม่ขึ้นไปด้วย ผมต้องเปลี่ยนแผนอุตลุด ในที่สุดก็เชิญประธานซึ่งเป็นผู้กำกับการตำรวจอำเภอบ้านผม ขึ้นกล่าวแสดงความยินดี แล้วเจ้าภาพทั้งสามคนกล่าวขอบคุณ

                 ก่อนลงจากเวทีเพื่อไม่ให้เสียเที่ยวและเป็นการตอบแทนน้ำใจเจ้าภาพผมจึงนำบทกลอนที่แต่งไว้มาร้องแหล่เสียเลย ดนตรีไม่มีเครื่องเล่นสด ผมเลยบอกว่าให้เปิดคอมพิวเตอร์คาราโอเกะเพลงไวพจน์ลาบวชก็แล้วกันเดี๋ยวผมจะร้องด้วยทำนองนี้

                   ผมร้องแหล่จนจบเนื้อแต่เนื้อผมจบก่อนดนตรีผมจึงใช้วิธีเอื้อนเล่นลูกคอ จนจบแล้วให้ดนตรีหยุดผมก็เอื้อนลงพอดี

                   ร้องจบคนปรบมือกันเกรียว คนคุมเสียงบอกอาจารย์เก่งจัง ผมยิ้มแก้มแทบแตก เดินลงมามีเสียงพูดดังว่า มันแน่แต่งเพลงร้องสดๆก็ได้

                  กินอิ่มต้องขอตัวรีบกลับบ้านไปติวลูกชายจะสอบกลางภาค(แปลกชั้นประถมก็มีสอบกลางภาค) ก่อนกลับไปลาเจ้าภาพ เจ้าภาพบอก อาจารย์สุดยอดเลยครับผมดีใจและขอบคุณมากเลย ผมไม่รู้ว่าอะไรที่ลูกศิษย์ผมมันบอกสุดยอด

                   การเป็นพิธีกร หรือแหล่