สมดุลของคำ

เดี๋ยวนี้ คำว่า แอ๊บแบ็ว กลายเป็นคำที่ทำให้สังคมต้องหนักใจ โดยเฉพาะผู้รักภาษาไทย

ส่วนหนึ่ง คือหวั่นกันว่า ภาษาทำนองนี้ มากบานปลายเกิน จนภาษาเจือไปด้วยคำไร้ความหมาย สูญสิ้นความงามเชิงภาษา

แต่มองดูให้ดี ๆ ผมคิดว่า ไม่แปลก

ตัวอย่างเช่น ภาษาใต้ ก็มีคำที่เป็นคู่คำที่สมดุลกันกับคำนี้ และใช้กันมานาน

"แอ๊บแบ๊ว" วัยรุ่นใช้ในความหมายทำนองว่า อยู่กระชากวัย(ลง) ให้ดูใสกิ๊ง

ส่วนคำใต้ที่ผมพูดถึงว่าเป็นคู่คำ ก็คือคำว่า "ทำ เฒ่า"

"ทำเฒ่า" คือวัยละอ่อน แต่อยู่แบบกระชากวัย(ขึ้น) ให้ดูมีวัยวุฒิ

แปลกันตรง ๆ คือ "แก่ แดด"

สองคำนี้ จึงเป็นคู่คำแบบ "เงาสะท้อน" ซึ่งกันและกัน เติมเต็มซึ่งกันและกัน

ในที่สุด คำเก่าภาษาใต้ที่สูงด้วยวัยวุฒิ ก็ลุถึงขั้น "แอ๊บแบ๊ว"

และคำใหม่วัยรุ่น มองถึงที่สุด ก็เจือด้วยการ "ทำเฒ่า"

นี่คือการผสานสอดคล้องทางภาษาที่หาดูไม่ง่ายนัก 

 

 

[pomdent]

 

ผมเพิ่งทราบ ความหมาย ตอนที่ได้มาอ่านที่อาจารย์เขียนนี่แหละครับ

 ตอนแรกผมนึกว่า จะเป็นภาษาวิบัติ

แต่พออ่านแล้ว ถ้ามองให้ดี ก็แปลกไปอีกแบบ

ขอบคุณครับ