KM. 19 สุดท้ายที่เราเท่าเทียมกัน ฉัน และ เขา : ตัวตะเข็บ สัตว์ที่ฉันเกลียด-กลัวที่สุดในชีวิต

        หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเป็นสัปดาห์ที่ฉันต้องใช้พลังกายและใจในการทำงานสูงมาก เนื่องด้วยปัจจัยหลายอย่าง ตั้งแต่ พยาธิสภาพทางกายที่จะเป็นช่วงของการเปลี่ยนแปลงด้านฮอร์โมนสูง ซึ่งมักจะทำให้ฉันมีอาการปวดมึนศีรษะ ร้อนๆ ในกายไม่ค่อยสบายเนื้อตัวและหัวใจ อีกทั้งยังเป็นช่วงที่ รพ.ต้องมีงานใหญ่ คือครบรอบวันเกิดปีที่ 13 (19 กรกฎาคม) โดยปีนี้จัดทอดผ้าป่าสามัคคี (ครั้งที่ 3) เนื่องจาก รพ.ของเราได้รับจัดสรรงบประมาณรายหัวประชากรไม่เพียงพอ อันมีข้อจำกัดที่เป็น รพ.ชายขอบ ประชากรในพื้นที่น้อย แต่ผู้รับบริการเป็นคนอีก 3 จังหวัดที่ติดต่อ ซึ่งนโยบายนี้ยังไม่เอื้อกับองค์กรแบบเรา
      

        ฉันรับหน้าที่เป็นผู้ประสานงานและพิธีกรเหมือนเคย งานเสร็จเวลา 13 นาฬิกา จิตใจของทุกคนเปี่ยมด้วยปีติแห่งแรงศรัทธาในเมตตาจิต และกระแสบุญที่ร่มเย็นปกคลุมอยู่ทั่วพื้นที่ อากาศไม่ร้อน ฝนไม่ตก ทั้งก่อนวันงานและวันงาน รายได้เข้ามามากกว่าความคาดหวัง และพวกเรายุ่งกับภาระงานจนแทบไม่มีเวลาบอกบุญ มีผู้ใหญ่บางท่านต่อว่ามาว่า “ทำไมไม่บอก พึ่งรู้ก่อนวันงาน 2 วันเอง” พวกเราจึงคิดว่าปีนี้เงินคงเข้ามาไม่มาก
       

        ด้วยแรงบุญหรือสิ่งใดก็ตาม งานบุญนี้ประสบความสำเร็จด้วยดีมากๆ ไม่มีอุปสรรคใดๆ ฉันทำหน้าที่ของตัวเองทั้งต่อสาธุชน พระภิกษุสงฆ์ ด้วยจิตสงบเย็น เป็นสุข และออกอาการมาทางวาจาในฐานะพิธีกร เสียงที่สะท้อนกลับมาบอกให้รู้ว่า จิตใจฉันสงบเย็น และเป็นสุขจริงๆ 
         

        ตกบ่ายหลังเลิกงานด้วยพยาธิสภาพทางกาย ทำให้ฉันอ่อนล้า มึนศีรษะง่าย ต้องชงไมโลอุ่นๆ ดื่ม ซึ่งก็ดีขึ้นมากๆ  จากนั้นก็เร่งงานเอกสารที่ต้องทำเบิก OT ให้กับน้องๆ พยาบาลทั้งเดือนให้เสร็จเพราะวันศุกร์ต้องไปประชุมที่จังหวัด 2 งานในวันเดียวกัน ซึ่งกว่าจะเสร็จก็ต้องใช้เวลากลางคืนมาทำกับน้องเภสัชกร ซึ่งเป็นกัลยาณมิตรในที่ทำงาน
        

         วันศุกร์ เดินทาง จาก รพ.เข้าไปประชุมที่ จังหวัด (ห่างจาก รพ. 55 กิโลเมตร)  2 การประชุมที่แทบไม่เหลือเวลาให้รับประทานอาหารกลางวัน ตกบ่ายเป็นการประชุมเตรียมงาน “มหกรรมสร้างสุขภาพระดับจังหวัด”  ซึ่งมีงานให้ฉันทำเพิ่มขึ้น คือ การเป็นพิธีกรของงาน (อีกแล้ว) นอกจากการประสานงานชมรมจักรยานเพื่อสุขภาพของอำเภอบ้านแพรกที่พึ่งได้รับโล่รางวัลจากกรมอนามัยมาหมาดๆ ไปจัด บูธ ร่วมกับพาคนในอำเภอไปร่วมงานอีก 30 คน ในวันที่ 25 ที่จะถึงนี้ ฉันกลับมาบ้านตอนเย็นด้วยความรู้สึกหนักที่บ่า...ด้วยรู้สึกว่าภารกิจตอนนี้มีมาอยู่เรื่อยๆ โดยตัวเองยังไม่ได้ทันตั้งตัวสักเท่าใด ซึ่งพร้อมๆกับงานใน รพ.ที่ หัวหน้าก็กำลังจะมอบหมายหน้าที่ใหม่...แถมด้วยโครงการแบบฉับพลันทันที ...ที่รับมาให้ทำ...หัวค่ำวันศุกร์ฉันนอนแผ่อยู่บนเตียง จะหลับไม่หลับหลังอาหารเย็นกว่าจะต้านความขี้เกียจไปอาบน้ำได้ก็เวลา 21.30 น. อาบน้ำเสร็จรู้สึกว่าสดชื่นขึ้น สวดมนต์เสร็จ   ตั้งใจจะนั่งสมาธิครึ่งชั่วโมง แต่นั่งได้พักเดียวก็วูบ อยู่ 3 ครั้ง ชั่งใจแล้วว่าไม่ควรฝืนสัญชาตญาณ จึงเปลี่ยนเป็นนอนสมาธิหลับไปโดยเร็ว
        

         เช้ามืดเวลา 05.10 น.ตื่นนอนด้วยความมึน ซึม หดหู่ และความไม่รู้ที่มา ลุกไปทำอาหารให้คุณพ่อกับคุณแม่ พร้อมการตามรู้ดูจิตเป็นพักๆ ก็พบว่ายังซึมอยู่ เริ่มรู้สึกถึงความแปลกไป จิตเริ่มแสดงกิเลสที่จะให้ความซึม หดหู่หายไป ด้วยการเดินออกมาดูแสงอาทิตย์ที่เป็นริ้วสีทองฉาบทาขอบฟ้าด้านทิศตะวันออก อีกฟากฝั่งแม่น้ำ เพราะสิ่งนี้หลายๆครั้งทำให้ฉันมีความสุขโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่คราวนี้ ฉันยืนดูสักพัก ก็ยังเหมือนเดิม ตามดูจิตก็รู้ว่าฉันมีกิเลส ความอยาก เป็นอกุศลจิต เพราะฉันอยากหายจากอาการจิตเซื่องซึม หดหู่  จึงตัดสินใจที่จะดูจิตไปเรื่อยๆ พร้อมๆกับภาระกิจในการทำอาหาร
        

          หลังจากทำอาหารเสร็จ ฉันออกไปเล่นโยคะ ที่สวนหย่อมหน้าบ้านเพื่อเปิดรับอากาศและท้องฟ้าที่เปิดโล่ง เปิดเพลงให้ดังลอดหน้าต่าง ผสานกับเสียงนกนาๆชนิดที่ร้องและบินผ่านกันไป ยอดหญ้าเขียวขจีมีน้ำค้างเกาะแพรวพราวด้วยแสงอาทิตย์ที่เริ่มฉายแสงตกกระทบ ลมเย็นแตะต้องผิวกาย ความสุขสบายเริ่มมาเยือน เพียงท่าที่ 4 – 5 ความหดหู่ ไม่มีเหลือแล้ว (คราวนี้ฉันมิได้ตั้งใจให้ความหดหู่หายไป แต่ฉันมีสมาธิบ้าง เจริญสติ สลับกับความเผลอลืมเนื้อลืมตัวไปกับความคิดและธรรมชาติบ้าง...ธรรมชาติเยียวยารักษาใจ โดยปราศจากกิเลสมาบงการก่อกิจ)
        

        ตามปกติแล้วตอนเช้าอย่างนี้ฉันจะเล่นโยคะในบ้าน สัมผัสธรรมชาติเวลามองออกไปนอกหน้าต่างกระจก เพราะหญ้ายังเปียก แต่คราวนี้ฉันปูเสื่อโยคะบนซีเมนต์ข้างสวนหย่อม เป็นครั้งแรก เลยได้พบกับอุปสรรคที่ไม่เคยพบ คือ มีตัว “ตะเข็บ” (ไม่รู้ว่าถิ่นอื่นเรียกแบบใด แต่ที่บ้านฉันเขาเรียกกันอย่างนี้ มันเหมือนกิ้งกือ แต่ตัวเล็ก ยาวเพียงประมาณ 1 นิ้ว สีดำหรือน้ำตาลเข้ม) ที่เดินผ่านไปผ่านมาหลายตัว สัญญาต่างๆในวัยเด็กก่อกวนการภาวนาเวลาโยคะ
       

        ในวัยเด็กฉันเกลียดและกลัว กิ้งกือและตัวตะเข็บมากที่สุด เนื่องจากในช่วงหน้าฝนพวกเขาจะเดินกันเต็มไปหมด รวมทั้งเดินขึ้นผนังบ้าน มีคนข้างบ้านบอกว่า สัตว์ชนิดนี้เข้าหูเด็กจนเลือดไหล ทำให้ฉันกลัวสุดขีด ถ้าเจอสัตว์ชนิดนี้ตรงไหนก็จะกำจัดชีวิตพวกเขา ด้วยความเกลียดกลัวเป็นที่สุด (เขาเป็นสัตว์ที่ฉันเกลียดและกลัวที่สุดในชีวิต ไม่รู้ว่ามีบาปเวรอะไรผูกพันกันมา) ซึ่งเมื่อโตขึ้นฉันกลัวบาปที่เคยทำลงไป เวลาทำบุญ หรือนั่งสมาธิ แผ่เมตตา จะอุทิศส่วนกุศล ให้กับพวกเขา แม้กระทั่งทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่ บางครั้งก็คิดเข้าข้างตัวเองไปบ้างว่า เขาอาจตามมาใช้กรรมจากเราก็ได้
        

        ระยะหลังๆ ที่ฉันเจริญสติ สมาธิ และเมตตา ฉันอยู่ใกล้พวกเขาได้มากขึ้น  ความเกลียดกลัวลดลงไปมากๆ เวลาไปตักน้ำในโอ่งสมัยเก่าที่ตั้งไว้สำหรับรดน้ำต้นไม้ในบางจุดของสวน โดยมีพวกเขาไต่อยู่ปากโอ่งฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร..เพราะระยะหลังนั้น ...ฉันเข้าใจลึกซึ้งในความเป็นหนึ่งเดียวของเหล่าสรรพชีวิตและโลกใบนี้ และนาทีนี้ก็เป็นบทพิสูจน์ให้กับฉันมากขึ้น
        

         ฉันนอนบนเสื่อโยคะที่หนาประมาณ ครึ่งเซนติเมตร รอบๆ มีตัวตะเข็บคอยจะเดินผ่านมาเมื่อถึงเสื่อก็เดินเลาะไป ท่าเล่นโยคะที่เป็นท่ายืนคงไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อถึงท่านอน ความทรงจำ และจินตนาการที่คนเคยบอกว่าสัตว์ชนิดนี้เข้าหูจนเลือดไหล มารบกวนเป็นระยะๆ  และจู่ ๆก็มีตัวหนึ่งที่เหมือนพยายามจะปีนเสื่อแล้วล้มเลิก...ทำให้ฉันต้องเอาไม้กวาดปัดเขาออกไปเบาๆ ให้ไปห่างๆ ด้วยเกรงว่าบางตัวจะทะลึ่งเดินขึ้นเสื่อและบางตัวจะเดินมุดไปใต้เสื่อ ซึ่งบางท่วงท่าของฉันอาจทำร้ายพวกเขาโดยไม่ตั้งใจ เมื่อปัดเขาไปและเห็นเขาเบนหัวไปทิศทางอื่นก็เบาใจเล่นต่อได้
        

        จวบจนท่าหนึ่งที่ต้องนอนราบคว่ำลงกับพื้นเอื้อมมือไปจับข้อเท้าด้านหลังไห้เป็นครึ่งวงกลม  และ กรณีที่ต้องยกศีรษะ และขาขึ้นที่ละข้าง ค้างเกร็งไว้ สายตาฉันก็จะเห็นเหล่าตัวตะเข็บหลายตัวที่เดินบนพื้นซีเมนต์ ในแนวระนาบเดียวกันกับตัวฉัน ยิ่งมีแสงสาดส่องจากดวงอาทิตย์ในยามเช้า ผ่านพวกเขามา ก็ยิ่งเห็นความชัดเจนของการเคลื่อนไหวขาจำนวนมากที่ผสานสอดคล้องในการเดิน ดูเหมือนพวกเขาจะตัวใหญ่ขึ้น  และ ฉันก็จะเห็นพวกเขาจำนวนมากขึ้นเมื่อฉันมองในอิริยาบถนอนคว่ำระนาบเดียวกันนี้ บางตัวก็เข้ามาใกล้ชิดขอบเสื่อห่างจากหน้าฉันเพียงไม่ถึงฟุต...ความคิดและความรู้สึกบางอย่างเริ่มปรากฏในใจตนเอง
        

        อาจเป็นจินตภาพ ที่เห็นร่างกายของฉัน อันไม่หลงเหลือความเป็นร่างกาย สลายกลายธาตุ เป็นซากผุพังกับผืนดิน เหล่าสัตว์ทั้งหลายรวมทั้งตัวตะเข็บนี้ ก็สามารถเดินชอนไช ทะลุผ่าน...รู้สึกเพิ่มขึ้นไปอีกว่า ณ เวลานั้น ฉันและเขา..เราก็เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ฉันเป็นส่วนหนึ่งของเขา และเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของฉัน...เพียงแต่เวลานี้ จิตวิญญาณของฉันยังมีสัญญาที่น่ากลัวเกี่ยวกับพวกเขา และธรรมชาติก็ไม่ยอมให้อัตตาที่เป็นฉันดับสัญญานั้นเองได้ ยิ่งอยากให้ดับ ก็ยิ่งดับไม่ได้...ก็เท่านั้นเอง
        

        จบโยคะด้วยท่าสุริยะนมัสการ ในเวลา 1 ชั่วโมงเศษ พร้อมๆกับอาทิตย์ฉายสาดแสงทองส่องทั่วหล้า ฉันม้วนเก็บเสื่อด้วยความระมัดระวัง เพื่อไม่ให้เบียดเบียดเบียนเหล่าสัตว์โดยไม่จำเป็น รับประทานอาหารเช้าเสร็จ ด้วยจิตที่บอกไม่ได้ว่าสุขหรือทุกข์ จนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเวลา 10 นาฬิกาเศษ กลับมีความง่วงงุน มึนศีรษะ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะสวดมนต์และนั่งสมาธิ...สุดท้ายฉันก็นอนแผ่...หลับไปอีก 1 ชั่วโมงกว่า  ตื่นขึ้นมาก็ได้เวลาอาหารกลางวัน ...รับประทานอาหารเสร็จ รับประทานวิตามินบำรุงร่างกาย ล้างจานชาม ตามรู้กายและใจปัจจุบัน ความมึน ง่วงงุน และซึมหดหู่ก็หายไปแล้ว ด้วยร่างกายนอนเพียงพอและได้รับอาหารไปเลี้ยงสมอง
        

        ด้วยจิตสงสัยฉันกลับมาทบทวนเรื่องเวทนา (3 อย่าง คือ สุขเวทนา ทุกขเวทนา และ อทุกขมสุขเวทนา) และมีบทสรุป แต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าบทสรุปนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ ฉันเห็นอะไรผิดไปรึเปล่า...ฉันอาจเห็นอะไรไม่ตามจริงก็ได้..ฉันยังไม่มีครูบาอาจารย์ที่จะคอยสอบอารมณ์และทำให้ฉันรู้แจ้งเห็นจริงในชีวิตประจำวัน ที่เรียนรู้เอาเอง...โดยใช้ หนังสือและ CD ของอาจารย์ เป็นครูแบบสื่อสารทางเดียว  คิดเห็นอย่างไรก็ว่าไปตามที่เห็นเอง

 

        ฉันได้บทสรุปของการตามรู้ดูจิต ในช่วงนี้ที่แสนจะล้มลุกคลุกคลานว่า พยาธิสภาพทางกายส่วนหนึ่ง บวกกับความอ่อนล้าทางกายซึ่งสัญชาตญาณต้องการการพักผ่อน แต่กิเลสต้องการที่จะเหนี่ยวรั้งสุขเวทนา ด้วยอาลัยอาวรณ์ ในปีติสุขที่พึ่งผ่านไปใหม่ๆหมาดๆอยู่หลายเรื่อง และมีความแรงมากพอที่จะมีกิเลสแฝงคือราคะโดยไม่รู้ตัวในช่วงเวลาแห่งสุขเวทนาและไม่สามารถละได้ มามีผลเมื่อจิตซึม หดหู่  ความขัดใจอันเป็นกิเลสแฝง หรืออนุสัยคือปฏิฆะ เนื่องจากไม่พบสุขเวทนา (พบจิตซึม หดหู่ อยู่เนืองๆ ) บังเกิดวงจรทุกขเวทนา ซ้ำ แม้จะตามรู้ได้บ้าง แต่ละไม่ได้ จวบจนไม่ตั้งใจจะละ จึงละได้ด้วยธรรมชาติที่สมดุล ทั้งกาย ใจ และสิ่งแวดล้อมคือธรรมชาติอันเป็นหนึ่งเดียว
 
        และนี่กระมัง ที่ทำให้บันทึกนี้ออกมาได้  ตั้งแต่บ่ายวันเสาร์และวันอาทิตย์นี้ที่จิตใจฉัน สว่างใส  เป็นส่วนใหญ่  มิเช่นนั้นแล้ว ความง่วงงุน มึน ซึม หดหู่ จะปิดกั้นจนฉันไม่สามารถบันทึกสรุปความตามนี้ออกมาได้เลย นี่แหละนะ..มหัศจรรย์แห่งชีวิต จิต และกายนี้ที่ไม่สามารถบังคับได้เลย...ด้วยเป็นเช่นนั้นเอง ...

        แต่ที่แน่ๆ ก่อนสุดท้ายจริงๆ ฉันยังมีกิเลส ที่จะอยากดับความกลัวที่ยังเหลืออยู่ต่อตัวตะเข็บอยู่ดี...ถ้าเป็นไปได้ และ ยังอยากช่วยเหลือน้องๆ ในที่ทำงานที่มีปัญหาเดียวกัน บางคนกลัวแมลงสาบมากๆ ชนิดเป็นทุกข์เวทนาทางใจมหันต์...ที่เจ้าตัวก็อยากหาย ฉันก็อยากช่วยแต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร ท่านใด มีความความรู้ในด้านนี้ช่วยสงเคราะห์ เป็นทานทางธรรมแก่ผู้บันทึกและเพื่อนร่วมชะตากรรมด้วยนะคะ...จักเป็นพระคุณยิ่งค่ะ

[ขจิต ฝอยทอง]

• ตามมาอ่านครับ
• เจ้ากิ้งกือ ตะขาบ
• ถ้าดูใกล้ๆๆมันน่ารักมากๆๆ
• สงสัยต้องให้พี่แหววแผ่เมตตาให้มันบ่อยๆๆ
• รูปนี้น้องนึกว่าดาราครับ
• 

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ

• อนุญาตให้เอ่ยชมรูปภาพในบันทึกได้ใช่ไหมครับว่า "สวย" ...
• ...
• ฉันออกไปเล่นโยคะ ที่สวนหย่อมหน้าบ้านเพื่อเปิดรับอากาศและท้องฟ้าที่เปิดโล่ง เปิดเพลงให้ดังลอดหน้าต่าง ผสานกับเสียงนกนาๆชนิดที่ร้องและบินผ่านกันไป ยอดหญ้าเขียวขจีมีน้ำค้างเกาะแพรวพราวด้วยแสงอาทิตย์ที่เริ่มฉายแสงตกกระทบ ลมเย็นแตะต้องผิวกาย ความสุขสบายเริ่มมาเยือน เพียงท่าที่ 4 – 5 ความหดหู่ ไม่มีเหลือแล้ว
• ข้างต้น ... เรียกว่า ธรรมชาติบำบัดได้หรือไม่ครับ,  ผมเองยามที่หัวใจอ่อนล้าก็หันไปพึ่งพาและพึ่งพิงกับธรรมชาติเหล่านี้เสมอ  และสัมผัสได้เลยว่า   พลังกายและพลังใจกลับคืนมาสู่ตัวเองในเร็วพลัน
• ....
• ...
• เป็นเรื่องยาวที่อ่านได้เรื่อย ๆ อย่างไม่ติดขัด  และยังชวนให้เราได้ตั้งสติเพ่งมองตัวตนของเราเอง  รวมถึงการกายและจิตที่ดูจะลุ่มลึกและมีพลังอย่างมหาศาล
• ผมเป็นคนที่ยังไม่ศึกษาเรื่องกายและจิตอย่างที่ควรจะเป็น   หากแต่ชื่นชอบปรัชญาธรรมชาตินิยม, มนุษยนิยมเป็นอย่างมาก   ซึ่งทั้งสองแนวคิดล้วนเกี่ยวโยงกับตัวตน, ความงามของมนุษย์  และความเป็นจริงของธรรมชาติและมนุษย์ทั้งสิ้น
• .....
• สำหรับผมแล้ว...
• จิ้งจก  ตุ๊กแก  กิ้งก่า  งู   ไส้เดือน   แมงป่อง  ตะขาป   คางคก  แมงมุม   แมลงสาป  ..ฯลฯ
• กลัว ครับ ...กลัวอย่างไม่มีข้อแม้จริง ๆ ..

[เบิร์ด]

สวัสดีค่ะคุณแหวว

มาแซงหน้าคุณธรรมาวุธก่อนค่ะ อิ อิ อิ

สวยจัง ! คุณแหววสวยมากเลยค่ะชอบใจจริงๆ งั้นเอาดอกไม้มาฝากดีกว่า เพราะอันเก่าโดนแพนด้าจิ๊กไปแล้ว

อ่านแล้วทำให้คิดว่าการปรุงแต่งเกิดขึ้นเพราะจิตไม่ทันการรับรู้เลยนะคะ  และทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วเหลือเกินถ้าจิตไม่ทันก็ทุกข์หนักหนา  มิน่าล่ะคะท่านถึงได้ให้ดับที่รูป ดับที่ผัสสะที่เกิดขึ้น เพราะถ้าดับทันเวทนาก็คงไม่เกิดนะคะ   และถ้าดับที่ผัสสะจะเห็นว่าจิตเกิดดับเร็วมากเลยล่ะค่ะ ( ตามคำ " ครู " ค่ะเบิร์ดก็ยังไปไม่ถึงเหมือนกัน แหะ แหะ )

ขอบคุณมากค่ะสำหรับบันทึกดีๆที่ทำให้เบิร์ดคิดต่อมากมาย  หายดีแล้วใช่มั้ยคะ ?

[ธรรมาวุธ]

เฮ้อ ไม่ทันวัยรุ่นข้างบนอีกแล้วครับ

คุณแหววไม่น่าโชว์รูปเลยครับ  ดูจิตไม่ทันเลยครับ  แต่ถ้ามีอีกก็เอามาโชว์อีกก็ได้ครับ  จะได้เป็นแบบฝึกหัดดูจิตไงครับ  อิอิ

ไม่รู้คุณแหววเคยแต่งหนังสือสักเล่มหรือเปล่าครับ  เพราะภาษา ท่วงทำนอง ที่คุณแหววใช้ ถือว่าเยี่ยมทีเดียวครับ บรรยายได้เห็นภาพ  ผมว่าแต่งนิยายได้สบายๆ

ถ้าเป็นนิยายอิงธรรมะนี่  ขอสนับสนุนเต็มที่เลยครับ

ถ้าผมเป็นคนกลัวเจ้าตะเข็บเหมือนคุณแหววก็คงทำเหมือนคุณแหววแหละครับ คือ แผ่เมตตา และคิดเสียว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมเกิดแก่เจ็บตายด้วยกัน  ผมว่าทุกชีวิตที่เราได้เจอกันในชาตินี้นั้นก็คงมีอะไรร่วมกันมาก่อนสักอย่างครับ

ขอบคุณที่ให้อ่านบันทึกดีๆ ครับ

อ้อ คุณแหววสนใจพิธีกรคู่ไหมครับ?  ลองชวน อ.ขจิตซิครับ  เห็นชอบไปเสนอตัวเป็นสันทนากรเป็นประจำ เจ้านี้น่าจะมีมุกให้ฮาได้ตลอดครับ (อยากสมัครเองครับ แต่กลัวงานล่ม  อีกทั้งเขาจะนินทาว่า ดอกฟ้ากับหมาวัด อิอิ)

ธรรมะสวัสดีครับ

[แอมแปร์]

สวัสดีค่ะคุณแหวว

ตามน้องเทพมาติดๆค่ะ   ได้อ่านบันทึกคุณแหววเมื่อตอนเย็น..  ชอบมาก  เลยเข้ามาอ่านบันทึกคุณแหววอีกทีอย่างตั้งใจก่อนออกจากระบบค่ะ   ....ดิฉันมีประวัติที่น่าหวาดหวั่นกับคุณร้อยขาตัวโตมหึมาที่เกาะอยู่บนผ้าเช็ดตัว  แบบว่าจิตกระเจิงในห้องน้ำมาแล้วเมื่อสมัยยังเล็ก   ตอนนั้นยังไม่รู้ธรรมะใดๆทั้งสิ้น   รู้แต่ว่าต้องเปิดแน่บสี่ประตูต่อศูนย์อย่างเดียว....  และบอกตรงๆว่ายังคงกลัวกระจัดกระจายมาจนบัดนี้   : )

พอมาอ่านบันทึกคุณแหวว  เลยรู้สึกว่าขณะที่เรากลัวเขาแทบตายนั้น  เขาอาจไม่ได้คิดร้ายอะไรกับเราเลย  เพียงแต่เขามาอยู่ผิดที่ผิดทางไปหน่อย  หน้าที่เราคือเชิญเขาออกไปโดยละม่อม 

ดิฉันชอบจังค่ะที่คุณแหววสามารถเล่าเรื่องนี้ด้วยการลำดับจิตให้ฟังอย่างแจ่มแจ้ง ด้วยภาษานุ่มนวลแต่เร้าใจ   และทำให้คนอ่านเห็นธรรมไปตามลำดับที่คุณแหววเล่า   ....อย่างไรก็ตาม  ดิฉันก็ไม่สามารถเผชิญหน้ากับท่านเหล่านั้นได้   คือเห็นแล้วใจสั่นหวั่นไหวพิลึก  รู้สึกไม่ใคร่มั่นใจในสวัสดิภาพ.... 

         .... ขอเป็นต่างตัวต่างอยู่ดีกว่าอะค่ะ.....   : )

ปล.  รูปเมื่อตอนเย็นสวยหวานมากเลยค่ะ  ทำไมกลายเป็นกล้วยไม้ไปแล้วล่ะคะ (แต่ก็ยังสวยอยู่ดี)

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีค่ะคุณน้อง -อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง 
    - จะบอกว่า พี่แหววเป็นคนที่ถ่ายรูปขึ้นค่ะ ที่สำคัญอยากบอกว่าที่เอารูปมาลงเพราะว่า เป็นรูปในวันงานทอดผ้าป่า ที่ให้น้องพยาบาลรีบถ่ายให้ในตอนเช้าค่ะ เพราะหลังจากนั้นพี่แหววเป็นตากล้องในงานด้วย และก็มีเพื่อนเก่ามาอ่านบันทึกแล้วบอกว่า ..ไม่มีรูปเลย คิดว่าจะมีรูปให้ดูบ้าง ก็เลยคิดว่าต่อไปนี้ถ้ามีรูปที่ตัวเองอันเกี่ยวข้องกับบันทึก จะใส่ไว้บ้างเวลาทบทวนตัวเองจะได้เห็นภาพได้ชัดขึ้นค่ะ...

   -  ขอบคุณนะคะ..ที่มาเยี่ยมและทักทายเป็นคนแรกเลย (น่าอิจฉาจัง ที่รักสัตว์น้อยๆ เหล่านั้นได้ พี่แหววเหลือเรื่องเดียวคือความกลัว ถ้ารู้วิธีทำให้หายได้เมื่อไหร่..บอกพี่ด้วยนะคะ....)

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีตอนเย็นๆค่ะคุณ  แผ่นดิน

• ขอบคุณนะคะกับคำชม...(เขินนะเนี่ย) เวลามีคนชมแบบนี้จะยังงงๆ อยู่เหมือนกันค่ะ..เพราะคิดว่าตัวเองไม่ใช่แบบนั้น... เหตุผลเรื่องการลงรูปก็ ดังที่ตอบ คุณขจิตค่ะ...
• คุณพนัสกับแหวว มีความคล้ายกันเรื่องชอบธรรมชาติ ได้รับพลังสร้างสรรค์จากธรรมชาติ และใช้ธรรมชาติบำบัดตนเอง...แต่ก็อาจจะไม่ได้ผลบ้างดังบันทึกนี้ของแหวว เพราะมีความอยากหาย และกิเลสแฝงอยู่ (ครั้งนี้ชัดเจนกับตนเองค่ะ)
• ขอบคุณนะคะที่บันทึกนี้ทำให้เพลิดเพลินอยู่บ้างและไม่ติดขัด เพราะระดับเซียนในการเขียนบันทึกอย่างคุณพนัสเนี่ย..มือใหม่อย่างแหวว กลัวว่ามาอ่านแล้วจะแบบว่า...งั้นๆ หรือเบื่อจะอ่าน ... ขอบคุณกับกำลังใจนะคะ
• รู้ประวัติเรื่องเกี่ยวกับการกลัวสัตว์ของคุณพนัส แล้วรู้สึกว่ามีเพื่อนร่วมชะตากรรมเยอะเหมือนกันนะเนี่ย...อยากหายค่ะ...ทำงัยดี..!!!
  

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีค่ะ..คุณ  เบิร์ด

• แหมเหมือนวิ่งแข่งกับคุณธรรมาวุธอยู่เลยนะคะ น่าสนุกจังค่ะ
• ขอบคุณนะคะที่บอกว่า สวยเนี่ย...สงสัยสวยแบบโบราณนะคะ...(มีน้องคนนึงเค้าบอกว่าแหววสวยหยด ตอนแรกว่าเขากลับเพราะคิดว่าเขาประชด และก็ไม่เข้าใจว่า "สวยหยด" เป็นอย่างไร บ่อยๆขึ้นเขาบอกว่า เขาพูดจริงๆ ก็เลยคิดว่า "สวยของเขาไง" ซึ่งหลายๆคนคงบอกว่าไม่สวย (นี่คือความแตกต่าง เราตัดสินในความเห็นของใครไม่ได้ ว่าผิดหรือถูก) 
• ขอบคุณนะคะ กับดอกไม้ ต้องจินตนาการเอาเองก่อนค่ะ เพราะไม่รู้เป็นอะไรค่ะ...ภาพไม่สามารถแสดงได้ เคยเป็นแบบนี้ค่ะ..บางครั้งก็จะเป็นปกติ..แต่..เพียงแค่รู้ว่าเป็นภาพแจกันดอกทิวลิป ก็พบความงามและความสุขของภาพจากน้ำใจของผู้ให้แล้วค่ะ..
• การปฏิบัติธรรมด้วยการเจริญสติ ยากและละเอียดลึกซึ้งจริงๆ เลยค่ะ... ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง บังคับไม่ได้...เผลอนิดเดียว กิเลสพอกพูน ขี้เกียจไม่ได้เลย...แต่ก็จะไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ...ยิ่งนับวันก็ยิ่งเห็นว่าสมควรฝึกปฏิบัติไปเรื่อยๆ...
• ขอบคุณอีกครั้งนะคะ กับการเคียงข้างในลานธรรมแห่งการเรียนรู้...ขอบคุณจริงๆค่ะ
  

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

โอ้โฮ!! พอกดบันทึกปุ๊บ ภาพแจกันทิวลิปก็มาปั๊บเลยค่ะ...เห็นแล้ว...ดีใจจัง สวยหวานเย็นใจจริงๆค่ะ..คุณเบิร์ด

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีค่ะคุณ ธรรมาวุธ

• ตั้งแต่คุยกับเพื่อนเก่าแล้วก็กะไว้ว่าเวลามีรูปตัวเองที่เกี่ยวข้องกับบันทึกก็จะลงไว้ด้วยเหมือนกัน คนอ่านจะได้บรรยากาศมากขึ้นค่ะ...และก็เป็นคนที่ชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว (อิ..อิ..อนาคตคิดไว้ว่าต้องพิจารณากายให้มากๆ ค่ะ กิเลสทางนี้ยังมีอยู่มาก) ชอบถ่ายรูปตัวเองและชอบจัดฉากหรือสิ่งแวดล้อมถ่ายรูปให้คนอื่นด้วยค่ะ...
• ส่วนเรื่องผลงานเขียนเนี่ย ต้องบรรยายตั้งแต่เด็กค่ะ..ว่าประถม 4 เขียนนิทานและอ่านให้คุณครูฟัง จนคุณครูกล่าวขานจนถึงทุกวันนี้เจอกันยังพูดไม่เลิก  จากนั้นวัยรุ่นก็รวมเล่มบทกลอน และบทกวี จากความรู้สึกและอารมณ์ของตัวเองตามประสาวัยหวานอยู่บ้างค่ะ ไม่เคยเขียนนวนิยาย ...ส่วนปัจจุบัน เขียนนวนิยายไม่ได้แน่ๆค่ะ..แต่ถ้าเขียนเรื่องราวจากชีวิตจริงคงจะได้ แนวๆ ที่เขียนๆ นี่ละค่ะ...พอโตขึ้นเขียนอะไรที่แต่งขึ้นหรือจินตนาการแบบเด็กไม่ได้แล้วค่ะ... ต้องเป็นความจริงเท่านั้นจึงจะเขียนได้ หรือเอาเรื่องจริงมาเขียนแต่ใส่ชื่อสมมุติเนี่ยพอได้ค่ะ...เคยใช้บ่อยเวลาต้องการสอนน้องๆ ในที่ทำงานด้วยเรื่องจริงแต่ไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง....ต้องขอบคุณนะคะกับคำชมเนี่ย..ขอบคุณกับกำลังใจในการบันทึกบททบทวนของชีวิตค่ะ...
• ส่วนเรื่อง พิธีกรคู่เนี่ย..ถ้าอยู่ใกล้ๆ ก็จะให้มาช่วยกันหรอกค่ะ... ขอบคุณนะคะที่ช่วยแนะนำป่านนี้คุณขจิต สะดุ้งแล้วละมั้งคะ...ไม่รบกวนแกหรอกค่ะ...ทุกวันนี้คุณเธอก็เดินสายไม่ว่างเว้น..สงสารน่ะ
  

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีค่ะ...และก็ยินดีต้อนรับนะคะคุณ.. ดอกไม้ทะเล

• ดีใจนะคะที่บันทึกของตัวเองได้ให้อะไรดีๆ กับผู้อ่านบ้าง ไม่มากก็น้อยตามที่ตั้งใจไว้บ้าง ตัวเองก็ได้เรื่องการทบทวนงานของชีวิตไปด้วย ..ขอบคุณกับคำชมที่เป็นกำลังใจในการบันทึกนะคะ
• กับเจ้าตัวร้อยขาตัวใหญ่เนี่ย...พูดแล้วเห็นภาพ และเสียวค่ะ...ตัวเองเคยมีประสบการณ์ที่ย่ำแย่ตอนเด็กๆ ที่นั่งขัดสมาธิพิงผนังข้างบ้านอ่านหนังสืออยู่ จู่ๆ ก็เห็นเจ้าตัวนี้เดินโผล่มาอีกข้างหนึ่งซึ่งหมายถึง เดินผ่านลอดมาจากช่องระหว่างตัวเองกับผนังอีกด้านหนึ่ง..แค่นั้นก็กลัวมากมาจนถึงทุกวันนี้แล้ว...บวกกับเรื่องเล่าที่คนเล่าขานมากมายในความน่ากลัว...โอย...เลยอยากจะหาวิธีลดความกลัวแบบถอนรากถอนโคน...มันเป็นทุกขเวทนาอย่างหนึ่งค่ะ...จนบัดนี้ยังไม่มีใครมีวิธีให้เลย...(ใช้กรรมต่อไป) ถ้าวันหลังมีวิธีลัดช่วยมาบอกกันด้วยนะคะ...
• ขอบคุณกับคำชมเรื่องรูปด้วยค่ะ..เนี่ยนะเจออย่างนี้ยิ่งละกิเลสได้ยากเข้าไปใหญ่แน่ๆ...กำลังมองหาวิธีพิจารณากายให้เหมาะกับจริตตัวเองอยู่ค่ะ จะได้ละเรื่องเหล่านี้ให้มากขึ้น...ทุกวันนี้เวลาเห็นรูปตัวเอง หรือดูกระจก ก็จะมีภาพ ผู้หญิงแก่มาก ๆ หนังเหี่ยวๆ สภาพชราเต็มที (แววตาใจดี ) ตามมาติดๆ  แต่กระนั้นก็ยังรักสวยรักงาม ดูแลตัวเองอยู่นะคะ...ยังคิดว่าเป็นหน้าที่ที่เราจะต้องรักและดูแลกายนี้ให้ดีเหมือนดูแลใจเหมือนกันค่ะ..
• สุดท้ายก็มีคำถามนะคะ  นาม "ดอกไม้ทะเล" เนี่ยเพราะชอบทะเลและใต้ท้องทะเลด้วยรึเปล่าคะ...ตัวเองชอบมากๆเลยคะ...เห็นแล้วมีความสุขมากๆ...
  

[ธรรมาวุธ]

คุณแหววครับที่ว่าเห็นในกระจกน่ะเป็นคนนี้เปล่าครับ

 ดอกไม้ทะเล

5555

หยอกพี่แอมป์เล่นน่ะครับ  ประเดี๋ยวท่านคงมา

อ้อ ได้ข่าวคุณเบิร์ดก็ป่วยด้วยครับ  เอาดอกไม้ไปฝากสักช่อใหญ่ซีครับคุณแหวว 

สวัสดีครับ

 

[แอมแปร์]

สวัสดีอีกทีค่ะคุณแหวว

         ดีใจจัง  .....เจอคนชอบทะเลอีกคนแล้ว.....
         ดิฉันเลือกนามแฝงนี้เพราะชอบภาพใต้ท้องทะเลลึกสมัยเล็กๆ   โดยที่ตอนนั้นดิฉันไม่รู้จริงๆว่าตัวอะไรเป็นตัวอะไร 
         รู้แต่ว่าตัวอะไรๆก็ไม่รู้ สีสันสดใส ที่โบกปลิวอยู่ในทะเลนั้น...   ดูพลิ้วไหวนุ่มนวลดีชะมัด
         ดิฉันเลยเลือกชื่อดอกไม้ทะเล    โดยที่ไม่รู้จริงๆว่าเป็นสัตว์ทะเลที่มีหนวดยุ่บยั่บ   
         แต่ไหนๆก็ไหนๆ.....  ดิฉันก็เลยใช้ชื่อนี้มาโดยตลอด  และปลอบใจตัวเองว่าถึงจะสวยยุ่บยั่บไปหน่อยก็คงไม่กระไรนัก   อยู่ลึกออกอย่างนั้นคงไม่มีใครเห็น  

         แต่ดูซิคะคุณแหวว....  ยังอุตส่าห์มีเด็กซนมาล้อคนแก่ เอ๊ยมาล้อ กุลสะกี อย่างดิฉันได้

         เอ่อ......ฝนตกปรอยๆอย่างนี้  เห็นทีจะยุงเยอะ       
         แบบว่า.....รบกวนขอยืมไม้ตียุงอันยาวๆ ที่อยู่ข้างกระจกคุณแหววหน่อยเถิดค่ะ ...     

         อ้าว.. !...  คุณน้องเต้บจะรีบกระวีกระวาดไปไหนเล่าจ๊ะ     ขยับมาใกล้ๆหน่อยซิจ๊ะ     อิอิ   : )

[ลมใต้ปีก]

• อ่านเรื่องเล่าเหมือนอ่านนิยายที่เป็นชีวิตที่มีสีสรรและแทรกธรรมให้เห็นถึงความสงบ สติ ทำให้ได้ข้อคิดไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้มากและเป็นแรงบันดาลใจให้พยายามรู้สติ
• เขียนเรื่องได้น่าติดตามมากและจะขอเป็น FAN พันธ์แท้ ด้วยคน
• มีพัฒนาการด้านการเขียนที่รวดเร็วและเป็นศิลปินมากเลย อยามมี JOB เขียนนิยายบ้างไหมครับ
• วันอาทิตย์ต่อไปจะมาเปิดอ่านบันทึกให้เร็วที่สุดและอยากจะรู้มากเลยว่าจะเขียนเรื่องอะไรดีๆอีก
• ขอให้มีกำลังใจที่เปี่ยมล้น เมตตา และเข้าใกล้การเป็นมนุษย์พันธ์ใหม่ที่เป็นการรวมกันระหว่าง ซอร์บา เกอร์ กรีก กับ พระพุทธเจ้า เข้าด้วยกัน เอาใจช่วยมากๆ

[ขจิต ฝอยทอง]

• แฟนๆๆพี่มาเต็มเลย
• เห็นไหมว่าเขียนดีมาก
• แต่ใจจริงอยากเป็นพิธีคู่กับพี่จริงๆๆนะ
• รองานแต่งงานคุณเบริ์ดหรืองานแต่งงานน้องเทพดีไหมครับ
• ฮ่าๆๆๆ

[ธรรมาวุธ]

ขจิต ฝอยทอง
รอไหวหรือครับพี่ขจิต?

คุณแหววครับผมมีอะไรจะฟ้อง  ลองสังเกตข้อความนี้ดีๆ นะครับ ว่าหมายความว่าไง?

แต่ใจจริงอยากเป็นพิธีคูู่่กับพี่จริงๆๆนะ

ฮะแฮ่ม คุณแหววตีความเหมือนผมหรือเปล่าครับ? 555

สวัสดีครับ 

[i nn z]

“ตะเข็บ”  น่ารักดี ออกน้า   แม่. .  .

อิ อิ

 [^_^ ] "

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

อะไรกันคะเนี่ย...ขออภัยอย่างสูงนะคะ..บรรดาแขกที่รัก..เคารพ..และคิดถึง ...เจ้าของบ้านมัวแต่ไปสัญจร ประชุมบ้าง อบรมบ้าง...จัดงานบ้าง จนเพลียกลับมาตอนเย็นก็ต้อนนอน... จนไม่ได้มาต้อนรับขับสู้ผู้ไปมาหาสู่...ขออภัยจริงๆค่ะ...ถ้างั้นขอจับเข่าคุยทีละคนเลยนะคะ

คุณธรรมาวุธ  ดูซิ ไปล้อคุณ แอมป์ ทำตัวเป็นเหยื่อล่อกิเลสเธอ ระวังบาปนะคะ

คุณ  ดอกไม้ทะเล ชอบในความพริ้วไหวของดอกไม้ทะเล...นี่ก็เป็นส่วนเหมือนค่ะ..แหววชอบอะไรที่มันพริ้วไหว..ได้อารมณ์จินตนาการมากๆ เช่น ขนนก ใบไม้ไหวเอน บางครั้งหัวปากกายังต้องให้มันมีขนฟูๆ เวลาเขียนแล้วมีการพริ้วไหวไปมา จะรู้สึกว่าอารมณ์บรรเจิดมาก...คิดอะไรก็ออก.. อ้อ!! คุยมาตั้งนาน ลืมหยิบไม้ตียุงให้เลยค่ะ..คุณแอมป์ ...เด็กซนนั้นหนีไปบ้านอื่นแล้วหล่ะ...

 สวัสดีค่ะคุณ  ลมใต้ปีก

• เอ! ชื่อนี้ทำไมคุ้นหูจังค่ะ..แหววชอบเป็นลมใต้ปีกค่ะ...อยากรู้จังว่าทำไมถึงมีนามแฝงแบบนี้ช่วยบอกหน่อยซิคะ
• ขอบคุณมากๆค่ะ..กับกำลังใจในการเขียน แถมบทวิเคราะห์อีกต่างหาก...กะจะเป็น FAN พันธ์แท้เชียวหรือคะ...ถ้าวันไหนถอนตัวต้องขอปรับแล้วละค่ะ...ถือว่าผิดสัญญา..5555
• ถ้าวันไหนแหววเกิดไม่ได้บันทึกในวันอาทิตย์ ทำไงดีละคะ..สงสัยต้องขออภัยล่วงหน้าไว้บ้างเผื่อมีอุปสรรค
• เอ ชื่อมนุษย์พันธ์ใหม่เนี่ย..มันมีอะไรผิดไปรึเปล่าคะ...ดูมันแปลกๆอยู่นะคะ...ต้องกลับไปทบทวนอีกที..
• ขอบคุณอีกครั้งค่ะ..กับการมาทักทายเป็นครั้งแรก...มีอะไรก็แนะนำกันได้นะคะ..ยินดีเสมอค่ะ
  

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีค่ะคุณน้อง ขจิต ฝอยทอง

• ดูซิโดนคุณเทพ ธรรมาวุธ แซวแถมฟ้อง ..กามนิต ก็อย่างนี้แหละ...มีเวลาน้อยต้องรีบไปหลายที่ ไหนจะเรื่องวิทยานิพนธ์ ...ใจเลยไปก่อนพิมพ์...
• เป็นพิธีกรคู่เนี่ยก็ OK ค่ะ..ยินดีมาก ๆแต่ถ้ารอ 2 คนนี้เนี่ย...พี่ว่า...จะรอเก้อไปนานมั้ยคะ...น้องขจิต
  

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

โอ้โฮ....ยัยหนู อิน มาเยี่ยมบ้าน..[^_^ ]

• อิจฉาเด็กอ่ะ...ไม่มีปัญหาทุกขเวทนาจากสัตว์ ดีแล้วจ้ะ....ที่เขาน่ารัก แสดงว่ารักเขา....
• คิดถึงนะจ๊ะ...มากๆด้วย อ้อ!! แม่ยังไม่ได้จองตั๋วเครื่องบินเลยอ่ะ...แต่กำหนดการเดิมแน่นอนอยู่แล้ว...
• อย่าลืมส่งรูปที่ส่งครูวันนั้นมาให้แม่ด้วยนะคะ...(ตกลงชื่อภาพว่าอะไร?) 
• ทำการบ้านเสร็จแล้ว ทำสมาธิก่อนนอนหน่อยนะ...จะได้หลับสบาย...รักและเป็นห่วง...และก็อย่าแหย่สัตว์เพราะความน่ารักของเขา ...มันเป็นการรบกวนจ้า...
• เชียงใหม่ กับบ้านแพรก เป็นแผ่นดินเดียวกัน คิดถึงแม่ก็มองเข้าไปภายในใจนะจ๊ะ แม่อยู่ในนั้น...

[sasinand]

sasinanda

ด้วยจิตสงสัยฉันกลับมาทบทวนเรื่องเวทนา (3 อย่าง คือ สุขเวทนา ทุกขเวทนา และ อทุกขมสุขเวทนา) และมีบทสรุป แต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าบทสรุปนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ ฉันเห็นอะไรผิดไปรึเปล่า...ฉันอาจเห็นอะไรไม่ตามจริงก็ได้..ฉันยังไม่มีครูบาอาจารย์ที่จะคอยสอบอารมณ์และทำให้ฉันรู้แจ้งเห็นจริงในชีวิตประจำวัน ที่เรียนรู้เอาเอง...โดยใช้ หนังสือและ CD ของอาจารย์ เป็นครูแบบสื่อสารทางเดียว  คิดเห็นอย่างไรก็ว่าไปตามที่เห็นเอง

 สวัสดีค่ะ

คุณแหวว เขียนได้น่าอ่านมากๆค่ะ

และคุณแหววก็เข้าถึงธรรมะเชียวค่ะ

ดีใจด้วยค่ะ มากๆเลย

[แผ่นดิน]

ว่าด้วยเรื่อง "กลัว ๆ "  นั้น  ผมเองก็หาทางออกไม่เจอเหมือนกัน  สงสัยคงต้องกลัวไปจนชีวิตแตกดับโน่นเลยครับ..

นับวันผมยิ่งเห็นนานาทัศนะของหลายท่านที่เชื่อและศรัทธาว่าชีวิตของคนเราพึ่งพิงและร้อยรัดอยู่กับธรรมะ  และธรรมชาติอย่างสนิทแน่น   เพียงแต่ว่า  ใครจะสัมผัสซึ้งได้เร็วกว่ากัน  ,  ซึ่งสำคัญคือ  ความตั้งใจ สม่ำเสมอที่จะให้จิตได้เรียนรู้กับสิ่งเหล่านั้น

....

 

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีค่ะ คุณพี่ sasinanda 

• ขอบพระคุณนะคะ...ที่มาให้กำลังใจน้องๆ เส้นทางปฏิบัติธรรมในชีวิตประจำวัน บางครั้งก็ง่ายแสนง่ายบางครั้งก็ยากแสนยาก เพราะ หลง.. เผลอ.. เห็นผิด.. ต้องมีตัวช่วยเตือนสติอยู่มาก...เพื่อสติจะได้เกิดเอง และตรวจตราความหนัก-เบาสบาย-ร่าเริงแต่สงบของใจ...บ่อยๆ
• พี่ sasinanda ก็เป็นแม่แบบ ของแหวว อีกหนึ่งคนนะคะ ที่พร้อมสรรพด้วยการเจริญพัฒนาของชีวิต..และ สงบ..มั่นคง..ด้วยการดำรงอยู่ในธรรมแห่งกุศลจิต
• ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ...

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีอีกครั้งค่ะคุณ  แผ่นดิน

• คิดถึงเจ้าจุกอยู่หลายเวลาเลยวันนี้...เป็นงัยบ้างแล้วคะ...อาการไข้เป็นอาการที่ดูเหมือนจะเป็นธรรมดาของโรคหลายโรค ที่มีเวลามาเป็นมาตรฐาน และก็จะจากไป แต่...มันไม่ธรรมดาสำหรับบุคคลที่รักและห่วงใยคนป่วยอย่างสุดซึ้ง แหววเคยเป็นลม.. ใจเต้นถี่..เบา..จนแทบจะหยุดเต้นไปพักหนึ่ง เพราะตกใจที่ลูกมีอาการพูดไม่รู้เรื่องหลังมีไข้สูงมา 4 วัน ตอนอายุ 4 ขวบ เวลา ตี 2 กว่าๆ (ด้วยตกใจคิดเกินกว่าเหตุไปถึงโรคร้ายโรคหนึ่ง ) จริงๆแล้วเธอเพ้อแบบว่าน่ากลัว.. จากพิษไข้...ซึ่งปกติไม่เคยเป็น...เลยรู้ดีว่า พ่อ-แม่จะห่วงลูกขนาดไหน ..
• ครึ่งเช้าวันนี้ เป็นวันหยุดที่แหววเพียรปฏิบัติธรรม ..ดูแลพ่อกับแม่...ไปทำบุญ ..ปล่อยปลา..นั่งสมาธิ แผ่เมตตา...และก็อยากบอกว่า...ส่งกระแสเย็นแห่งเมตตาจิตถึงน้อง(เจ้าจุก)ด้วยนะคะ..แบบว่า..อยากให้หายไวไว...

[ธรรมาวุธ]

ขอแสดงความเห็นเรื่องเด็กนิดนึงครับ

หลานผมคนหนึ่งอายุสักประมาณสามสี่ขวบ  เป็นเด็กแข็งแรง  ร่าเริง  พูดเก่ง

น้าสาวผมฝากให้คุณปู่คุณย่าเลี้ยงที่ต่างจังหวัด  เพราะท่านอยากเลี้ยงหลาน  ท่านก็เป็นคนมีความรู้และเลี้ยงหลานอย่างดีครับ  อยู่มาคืนหนึ่งเธอเป็นไข้ตัวร้อน  คุณปู่คุณย่าก็รู้ได้แต่ดูแลเบื้องต้น  เพราะเห็นอาการไม่หนักนัก  อีกทั้งเป็นตอนกลางคืน  คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยพาไปหาหมอ

แต่ไม่ทันกาลครับ  แป๊บเดียวเธอก็ไข้ขึ้นสูง  และจากไปในเวลานั้นครับ  เร็วจนตั้งตัวกันไม่ทัน

เรื่องของเด็กนี่น่าเป็นห่วง  และต้องเอาใจใส่อย่างมากครับ  ขนาดญาติๆ เลี้ยงกันเองยังเอาไม่ทัน  ไม่พักพูดถึงคนที่จ้างพี่เลี้ยงนะครับ

จริงๆ ก็อยากเอาประสบการณ์ลูกเองมาเล่าครับ  แต่ผมมันพวกเดียวกับ อ.ขจิต  ขายไม่ออกครับ อิอิ

ว่างๆ เอารูปลูกมาแบ่่่งปันกันชมบ้างครับ

สวัสดีครับ 

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีตอนเย็นๆค่ะ..ธรรมาวุธ

• ว่าจะไปทำอาหารเย็นต่อพอเห็นก็ต้องมาสนทนาก่อน ...ดีใจค่ะ..ที่แวะมาเยี่ยมขนาดไม่มีลูกเป็นของตัวเองยังมีประสบการณ์แบบแรงๆ มาแบ่งปันกัน อ่านแล้วยังรู้สึกตกใจในวินาทีแรก ...ในความปัจจุบันทันด่วนของการจากไป..นี่แหละค่ะ..สิ่งที่ไม่คาดฝัน..ถ้าเรารักมาก และไม่เคยฝึกจิตไว้..คิดดูสิคะ..ผู้เป็นพ่อแม่จะเป็นอย่างไร...บรรยายไม่ถูกแน่ๆ..

                      

• เลยต้องลงรูปลูกสาวสุดที่รักมาไว้ด้วย มีหนึ่งเดียวคนนี้..."น้องอิน" อายุ 15 ปี อยู่ชั้น ม 4 มงฟอร์ต เชียงใหม่ค่ะ...(รูปนี้ถ่ายเมื่อเดือนมกรา 50 นี้ค่ะ) ประสบการณ์น้องอินอีกเรื่องที่แม่แหววจำไม่ลืม คือเมื่อตอนอายุ 4 ขวบ เธอไปได้รับเชื้อไข้เลือดออกมาจากโรงเรียน เราก็ดูแลอย่างดี พอครบ 3 วัน ขึ้นวันที่ 4 ที่เป็นระยะช๊อค เธอดูซึมๆ ไปครึ่งวันก็หายเป็นปกติ แต่ แม่แหวว ได้รับเชื้อมาเรียบร้อย แถมระยะ ช๊อค ก็ช๊อค จริงๆ มีเลือดออกในหลายระบบ ต้องถูกส่งเข้า รพ.จังหวัด ตอนนั้นไม่รู้สึกตัวเลย..กลับมาทบทวนดูก็รู้ว่า..ความตายเป็นของแค่เอื้อมแต่ถ้าตอนนั้นตายไป..รู้สึกว่าสบายดี...ไม่เจ็บปวด เพียงแค่เหมือนนอนหลับ..ไม่รู้เรื่อง.. ไม่ดีตรงที่มิได้ปฏิบัติธรรมก่อนตาย..เพราะไม่มีสติ...แหะ..แหะ..ยาวเลยใช่หมัยคะ..เบาะๆเท่านั้นเองค่ะ.. ทุกเรื่องราวทำให้เตรียมตัวตาย และเตรียมตัวยอมรับการจากพรากกับคนที่รักอยู่เกือบตลอดเวลา...เพราะ..มันเป็นเช่นนั้นเอง...
  

[i nn z *]

ม่ามี๊จัง . . ..

เข้ามาโพสแว้วน้า

เด๋ว จาส่งรูปตอนปัจจุบันไปหั้ยเน้อ

ขาว กว่านี้ตั้งเยอะ

55+

* Ps  มือถือหาย เซงจิต

[i nn z *]

เหอะ ๆ ๆ

มาอีกรอบ

ลืมบอก .. . .

อิน

อยากกลับบ้านนนนนนนนนนนน

เบื่อมากมาย

[-_- ] *

เซง

คิดถึงบ้าน

2 เดือนกว่าแล้วเน้อ ! ! ! ! 

[ T_T ] *

 

 

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

• เข้าจาย..น้า..ค้า..ว่าเซ็งเพราะมือถือหาย...เนี่ย...แต่ก็ทำไงได้ละค้า...า..า.. มันเป็นธรรมดาของโลก วันนี้ไม่หาย วันหนึ่งมันก็ต้องพัง...หรือเสีย..เหมือนกันแหละน่า...เดี๋ยววันนี้จะโทรไปทางสายของป้าและกันนะ...คนดี...อย่างอแง...ยังไงแม่ก็รักและคิดถึงอยู่แล้วน่า...
• ตกลงอยากกลับอยุธยาหรืออยากให้ แม่ไปหากันแน่เนี่ย... "ยังไม่ได้จองตั๋ว  เปลี่ยนใจทันนะคะ"
• รีบซื้อมือถือใหม่เร็วๆ จะได้ลดความเครียด..เป็นห่วงสุขภาพจิตจ้า..
• รักลูกสาวคนดี...ที่หนึ่งเลยนะ..จาบอกให้

[ธรรมาวุธ]

ลูกสาวสวยไม่แพ้คุณแม่เลยนะครับ  แต่สวยคนละแบบ  ลูกสาวแบบคนสมัยใหม่  คนแม่แบบไทยๆ

ขอให้มีความสุขทั้งแม่และลูกครับ

สวัสดีครับ 

[พชรวรัตถ์ แสงทองชนาพงศ์]

สวัสดีค่ะคุณ ธรรมาวุธ - ขอบคุณนะคะกับการติดตามข่าวและคำชม - น้องอินอยู่ในช่วงวัยรุ่นอยู่ค่ะ..บางครั้งก็มีความผิดปกติในด้านร่างกายที่มีการเปลี่ยนแปลง ซึ่งมีผลด้านอารมณ์ซึ่งเป็นธรรมดาของวัยรุ่น...แม่แหววเลยต้องศึกษาและเข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง เรียนรู้ร่วมกันทั้งแม่ทั้งลูก...พร้อมทั้งเป็นเพื่อนให้กันและกันไปด้วยในตัวค่ะ...