ผมหาคนงานให้เพื่อนไม่ได้
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีโปรแกรมเมอร์คนหนึ่งเพิ่งเรียนจบหมาดๆ ชื่อเบะ แต่เขายังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร กรุงเทพ ก็ไม่อยากไป อยากอยู่บ้านก็เลยเรียนต่อโท อยู่ที่เดิม คณะเิดิม สาขาวิชาเิดิม พอเรียนมาได้ครบ 1 ปีก็มีเพื่อนสมัยเรียนป.ตรี คนหนึ่ง ชื่อ เหน่ง โทรมาบอกว่า
"เฮ้ยที่ภาคมีใครเหลือๆ ซักคนมั้ยที่ว่างงานนะจะให้เอามาช่วยงานที่นี่หน่อยเดะ ทำงานภูเก็ต บรรยากาศดีมากเลย"
เบะเองก็วันๆ ก็ไม่ได้สุงสิงกับใครอยู่แล้วจะไปหาคนงานแบบนั้นได้ที่ไหนกันนิ เขาก้ได้แต่คร่ำครวญ ว่าจะหาคนว่างงานเหลือๆ ไปให้เพื่อนคนนี้ได้ยังไง ก็ไม่ได้สนใจช่างหัวมันก่อนแล้วกัน แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่เบะกำลังวิ่งออกกำลังกายรอบอ่างน้ำ มอ นั้นเขาได้ฉุกคิดขึ้นมาว่า
"เอ เหน่งมันก็โทรแล้วโทรอีกให้หาคนให้มัน เราก็หาที่ไหนให้ไม่ได้ทำไงดีหว่า ไม่เป็นไรแต่ก็รับปากมันไปแล้ว ยังไงก็ต้องหาให้หน่อยละ หลายสัปดาห์ผ่านไปก็ไม่มีวี่แววใครเหลือๆ มาให้ส่งไปให้มันซักที ประกอบกับ เราก็เรียนไปเรื่อยๆ จบไปก็ไม่รู้จะไปทำอะไรที่ไหน เอาวะ รับปากมันไปแล้วก็ต้องหาให้มันให้ได้ หาไม่ได้ก็ไปเองซะเลย"
จากนั้นเบะก็เลยเสนอตัวให้กับเหน่งเพื่อหา โปรแกรมเมอร์เหลือๆ ไปให้ เขาได้เดินทางไปภูเก็ตเพื่อสัมภาษณ์งานในครั้งนั้น เบะได้พบกับ รูหนู บนชั้นสองของคลีนิกแห่งหนึ่ง ภายในมีอุปกรณ์สร้างความลำบากครบครัน ตั้งแต่ อุปกรณ์ก่อสร้าง คอมพิวเตอร์กองระเกะระกะ โปรแกรมเมอร์หน้าตาแปลกๆ หลายคน กับหมอตัวโตๆ คนหนึ่ง (ไม่รวมเหน่ง ไม่ต้องบรรยายถึง) หมอคนนั้นได้บรรยายถึง สิ่งที่คนพวกนี้กำลังทำว่ามันคืออภิมหาโปรแกรม ที่สุดยอดที่สุดตัวหนึ่ง ที่ยังไม่เสร็จทีอยากได้คนมาทำให้เสร็จๆ ซะ แล้วเบะก็ลงคารมหมออย่างโงหัวไม่ขึ้น ไม่หรอกครับตอนนั้นยังไม่รู้สา (ประสีประสา) ก็เออออห่อหมกกับแกไปเรื่อย เหน่งก็เล่าให้ฟังถึง ลักษณะการทำงานที่เป็นกันเองมาก ถึงขนาดนุ่งผ้าขาวม้ามาทำงานได้ อันนี้แหละทำให้เบะติดกับ อย่างดิ้นไม่หลุด
พอสัมภาษณ์เสร็จเบะก็เดินทางกลับมาที่หาดใหญ่ พร้อมกับบอกประเสริฐว่า
"เอ้ยเราคงไม่ได้ทำ incubator unit กับแก ต่อแล้ววะ ว่าจะไปทำงานที่ภูเก็ต เหน่งมันชวนมาแล้วเราหาคนให้มันไม่ได้ เลยต้องไปเองนิ ไปด้วยกันมั้ยถ้าแกพร้อมเมื่อไหร่ก็ตามมาได้เลยนะเว้ย"
ที่แท้ เบะมันก็หนีงานที่เก่านี่เอง พร้อมกับทำเรื่อง drop เพื่อหนีเรียนไปทำงาน 1 ปีก่อน โดยทำเรื่องบอกอาจารย์มนตรี เรียบร้อย อาจารย์เองก็คงขัดใจนิดหน่อย ไม่รู้ว่าการตัดสินใจคราวนี้ของเบะเป็นการเห็นกงจักรเป็นดอกบัวหรือเปล่านี่ แต่ก็ต้องคอยดูกันต่อไป
หลังจากนั้นเบะก็เข้ามาอยู่ในรูหนูที่มีการปรับปรุงระเบียงด้านข้างให้รองรับจำนวนหนูที่มากขึ้น ระยะเวลา 1 ปีช่างเป็นช่วงเวลาที่สับสนยิ่งนัก อย่างไรนะหรือครับ เดี่ยวจะเล่าให้ฟัง พอเข้ามาได้วันแรกก็ให้ทำอะไรก็ไม่รู้เกี่ยวกับเวบ เขียน session ให้ทำเวบฉลาดๆ ขึ้นมาอันนึง มันก็ได้อยู่หรอกครับแต่มันหน้าตาหน้าเกลียดมาก เชยซะไม่มี ก็รอดตัวไปในงานแรกงานถัดมาก็ช่วยออกแบบ linuxsiamshop.com ขายของก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมาก งานถัดมานี้แหละได้ประจันหน้ากับอภิมหาโปรแกรมที่หมอบอกไว้ ไม่อยากจะบอกเลยว่ามันขนาดไหน ตอนนั้นจาวาก็ยังไม่รู้เรื่อง เจอโค้ดจาวาประหลาดๆ อีกก็ทำความรู้จักกันเสียยกใหญ่ เบะทำงานได้สามเดือนก็พอจะมีพื้น JAVA ขึ้นมาบ้าง พอเขียนโปรแกรมเป็นแล้วจากเมื่อก่อนทำไรอยู่ก็ไม่รู้ แล้วก็ช่วยเหน่งยำอภิมหาโปรแกรมนี้ขึ้นมาเป็นสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง หน้าตาพอดูได้ แล้วก็ได้นำไปอวดสมาชิกผู้ร่วมอุดมการณ์ที่บางกอก ณ โรงแรมสยามอินเตอร์คอนทิเดนทอล ตอนนี้เป็นสยามพารากอนแล้ว ตอนนั้นอภิมหาโปรแกรมตัวนี้เป็นที่ตื่นตาตื่นใจของสมาชิกเป็นอย่างมาก ขายซีดีได้เป็นกอบเป็นกรรม (ไม่รู้จะตามทันเมื่อไหร่)
เวรกรรมมีจริง หลังจากนั้นมีโรงพยาบาลหลายแห่งเสนอตัวที่จะเป็นสถานที่ทดสอบอภิมหาโปรแกรมตัวนี้ หนึ่งในนั้นก็คือโรงพยาบาลทุ่งหัวช้าง ที่อยู่บนไหล่เขาจุดเชือมต่อระหว่างลำพูนกับ แม่ฮ่องสอน ทางผู้ดูแลระบบของที่นั้นบอกว่า เขาพร้อมทุกอย่าง เกินร้อยเลย รอให้ทีมงานไปขึ้นระบบเพียงเท่านั้นเอง เนื่องจากตอนนั้นกำลังหน้ามืดตามัวเห็นรพไหนอยากขึ้นเราก็อยากไป ไม่ได้คิดเล้ยว่ามันจะไกลแค่ไหนจากคลินิคที่เกาะร้างทางตอนใต้ ไปยังโรงพยาบาลไม่ใหญ่นักบนยอดเขาทางตอนเหนือ แต่เราก็ไปถึงที่นั้นจนได้โดยการนำพาของพี่อ้อด และคุณหมอตัวโตๆ ท่านนั้น สองสัปดาห์ผ่านไป มีการปรับแก้โปรแกรมอยู่อย่างต่อเนื่องจนทำให้โปรแกรมเมอร์ตัวคล้ำๆ คนหนึ่งไม่ได้หลับได้นอน แต่แล้วในที่สุดตำนานของ HospitalOS ก็ได้อุบัติขึ้น ณ รพแห่งนี้เอง พร้อมด้วยตำนานรักบทแรกของ HospitalOS จนเป็นที่เล่าขานกันมาถึงปัจจุบัน
คงไม่ต้องถามครับว่าครบ 1 ปีที่เบะได้โดดเรียนมาแล้วเขาจะทำอย่างไรต่อไปจะทำงานต่อหรือกลับไปเรียน อย่างว่าละครับลูกที่ดีก็ต้องตามใจพ่อ แม่เป็นธรรมดา แต่หมายความว่าเขาจะทิ่งอภิมหาโปรแกรมนี้ไปอย่างนั้นหรือ ไม่หรอกครับ เขายังทำมันอยู่แต่คงไม่เต็มที่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ในช่วงนี้เบะได้ดึงเอาโปรแกรมเมอร์ที่ไม่รู้อีโหน่อิเหน่เข้ามาช่วยด้วยสองคนคือ ประเสริฐและโต้ง เพื่อเป็นตัวประกันก่อนที่เขาจะหนีกลับไปเรียนต่อ ยังไม่จบแค่นี้ครับ คุณหมอเองก็ได้วาดวิมานอันใหม่ขึ้นมาอีกหนึ่งอันเป็นสุดยอดโปรแกรมอะไรก็ไม่รู้แต่เกี่ยวกับ รพ เหมือนกัน ตกลงว่าบริษัทนี้มีโปรแกรมประหลาดสองตัว โดยโปรแกรมเมอร์ไม่รู้ประสาอีกจำนวนหนึ่ง เหน่งได้รับปากหมอจะจัดการกับสุดยอดโปรแกรมตัวนี้เอง ส่วนโต้งก็ได้รับบัญชาให้ถือบังเหียนคุม HospitalOS สืบทอดตำแหน่งต่อไป นี่คือเวอร์ชันแรกของ HospitalOS
ความเห็น (4)
ชวนกันมาทั้ง class เลยนะ พี่เบะ
รับสมัครคนงานด่วน เป็นร้านรับซื้อของเก่า รับคนงานคัดแยกของ เงินเดือนดี มีที่พักฟรี น้ำไฟฟรี มีข้าวสารให้ฟรี มีเบี้ยขยัน ขับรถได้มีค่าเที่ยวให้ และสวัสดิการอื่นๆ ต้องการทั้งชายและหญิง ขอเป็นคนไทยเท่านั้นค่ะ ติดต่อด่วน เจ๊ฝน 086-7841078
(ร้านอยู่คลองหลวง ปทุมธานี) โทรติดต่อได้ตลอดเวลา