ลุ้นระทึกในชีวิต..เหตุเกิดที่ฝรั่งเศส
ความที่เที่ยวเก่ง ไปไหนมาก็เล่าให้เพื่อนๆฟังอย่างสนุกสนาน จนเพื่อนๆ ถามว่า "ไม่เคยเจอเรื่องร้ายๆ บ้างรึไง?"
มีค่ะ เหตุการณ์ที่ทำให้ป้าเจี๊ยบต้องลุ้นระทึกในชีวิตมีหลายครั้ง แต่ที่จัดว่าเป็น 3 อันดับยอดเยี่ยมเกิดขึ้นนอกประเทศค่ะ เนื่องจากไม่ใช่ถิ่นของตัวเองจึงทำให้ความระทึกใจเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว
พอมีคนตั้งข้อสงสัย ป้าเจี๊ยบก็เลยถือโอกาสนำมาเล่าสู่กันฟัง เพราะคิดว่าอาจจะเป็นประโยชน์สำหรับนักเดินทางท่านอื่นๆ บ้าง
ลุ้นระลึกที่ป้าเจี๊ยบจัดให้เป็นอันดับหนึ่งคือ เหตุการณ์ที่ประเทศฝรั่งเศสค่ะ
ในปี 2540 คุณนายแดง เพื่อนสมัยมัธยมมาบอกว่า มองซิเออร์อังเดร สหายวัยหกสิบของเธอให้มาชวนป้าเจี๊ยบไปเที่ยว La Rochelle โดยจะเป็นเจ้าภาพเรื่องที่พักและพาเที่ยวให้ 1 เดือนเต็ม นัยว่าตอนมาเมืองไทยได้เห็นหน้าป้าเจี๊ยบไม่ถึง 10 นาที อยากรู้จักมากขึ้น คุณนายแดงบอกว่านอกจากเราสองคนแล้ว จะพาลูกสาววัยรุ่นของเธอไปเป็นเพื่อนด้วย ป้าเจี๊ยบจึงตกลงไป เพราะชอบเที่ยวอยู่แล้ว
ป้าเจี๊ยบบินไปจากเมืองไทย ส่วนคุณนายแดงกับลูกสาวไปเที่ยวอิตาลีก่อน จึงจัดเที่ยวบินที่สามารถเจอกันได้ ณ เวลาสี่โมงเย็นที่สนามบินเดอโกล
เที่ยวบินถึงตรงเวลาค่ะ ผ่านดวน(ตรวจคนเข้าเมือง)เรียบร้อย รับกระเป๋าเสร็จก็ลากออกมานั่งรอเพื่อน รอ ร้อ รอ..จนผ่านไปสองชั่วโมงก็ไม่เห็นวี่แวว ใจชักไม่ดี พอทุ่มหนึ่งก็ใจเสียสนิท ตัดสินใจไปโทรศัพท์หาอังเดรตามเบอร์ที่เพื่อนให้ไว้ มองดูตู้โทรศัพท์แล้วก็งง เพราะอ่านไม่เข้าใจ พยายามฟื้นภาษาฝรั่งเศสเต็มที่ ก็ไม่ช่วยอะไร เหรียญก็ไม่มี เพราะคิดว่าที่ไหนๆก็มีโทรศัพท์แบบที่ใช้เครดิตการ์ด เลยไม่ได้เตรียม
หันไปหันมาก็เจอหนุ่มหน้าตาสุภาพ เดินเข้าไปถามว่า “ปาเลวูอองเกร-พูดอังกฤษได้มั๊ย?" พอเจ้าหนุ่มพยักหน้าเท่านั้นแหละ ป้าเจี๊ยบก็ใจมาทันที ให้เธอบอกวิธีใช้โทรศัพท์ เธอใจดีต่อให้ พอได้ยินเสียงอังเดร ป้าเจี๊ยบก็ต้องเรียกเธอมาช่วยอีก เพราะอังเดรไม่รู้ภาษาอังกฤษเลยสักคำ และป้าเจี๊ยบก็ฟังอังเดรพูดไม่รู้เรื่อง เธอพูดกับอังเดรสักพักก็บอกว่าทางโน้นให้โทรกลับมาใหม่ตอนสองทุ่ม เอ๊ะยังไงนี่?
ป้าเจี๊ยบก็รอสิคะ ทำไงได้ ไม่มีที่ไป พอสองทุ่มก็โทรตามนัด โป๊ะเชะ ได้ยินเสียงคุณนายแดงตอบกลับมา ใจมาเป็นกอง เธอบอกว่าถูกพวกดวนกักไว้ ทำให้ออกมาช้า พอออกมาไม่เห็นป้าเจี๊ยบก็เลยเดินทางไปบ้านอังเดรเลย เพื่อนหนอเพื่อน...
ครั้นฟังเธอพูดต่อ ใจก็ห่อลงเลยค่ะ ทีแรกนึกว่าเธอกับอังเดรจะมารับ เธอกลับบอกว่า ให้ป้าเจี๊ยบหาที่พักแถวสนามบินสำหรับคืนนี้ แล้วซื้อตั๋วรถไฟ(หัวจรวด)ไปยังเมืองลาโรแชลตอนเช้า รถจะออกจากปารีส 7 โมงเช้า ถึงลาโรแชล 10 โมง เธอจะไปรับที่สถานีรถไฟ ฟังแล้วเหี่ยวลงอีก.. แต่ต้องสู้ต่อ ก็ลาโรแชลอยู่ห่างจากปารีสพอๆกับกรุงเทพ-เชียงใหม่!
วางโทรศัพท์แล้ว ก็เดินดูลู่ทาง เจอโต๊ะประชาสัมพันธ์พูดภาษาอังกฤษได้ รับจองที่พักโรงแรมแอร์พอร์ตให้ 1 คืน และแนะให้ไปซื้อตั๋วรถไฟก่อน เพราะเปิดขายถึงเที่ยงคืน ป้าเจี๊ยบก็ไปสิคะ นั่งรถเมล์ของสนามบินไปฟรี
พอถึงห้องขายตั๋วก็พบว่าต้องซื้อตั๋วรถไฟใต้ดินจากสนามบินเข้าไปที่สถานีมองมาร์ตในกรุงปารีสก่อน แล้วจากสถานีมองมาร์ตจึงจะต่อรถไฟหัวจรวดไปลาโรแชลได้ พนักงานแนะว่ารถใต้ดินเที่ยวแรกจะออกตีห้า ควรไปคันนั้น จะได้ไปต่อรถทัน ถามว่ามีรถไปลาโรแชลเที่ยวอื่นอีกไหม ปรากฏว่ามีวันละ 2 เที่ยวคือ 7 โมงเข้ากับ 5 โมงเย็น มิน่าเล่าคุณนายแดงถึงไม่รอเรา
ซื้อเสร็จก็นั่งรถเมล์ฟรีต่อไปที่โรงแรม เช็คอินแล้วเข้าห้องพักเกือบเที่ยงคืน วิตกกังวลว่าจะตื่นทันหรือเปล่าหนอเรา ดีที่โรงแรมมีระบบที่เราตั้งปลุกเองได้ แต่ก็ไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ เลยนอนแบบหลับๆตื่นๆ พอตีสี่ก็รีบลุกทันทีค่ะ ลากกระเป๋าไปรอรถเมล์ ซึ่งจะมาทุกๆครึ่งชั่วโมง
ถึงสถานีรถใต้ดินแล้วใจหาย ไม่มีมนุษย์แม้แต่คนเดียว ไฟฟ้าก็เปิดเพียงบางจุด มีรถจอดอยู่หลายคันเพราะเป็นต้นทาง ทางเข้ามีราวเหล็กกั้น ยังไม่เปิด ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงตัดสินใจปีนข้ามมันซะเลย โยนกระเป๋าข้ามไปก่อน ตัวตามไปทีหลัง ดีใจสุดๆ ที่ตัวเองเดินทางไปไหนต่อไหนด้วยกระเป๋าขนาด 24 นิ้วใบเดียว
มองหาป้ายเส้นทางที่จะไป มีรถจอดรออยู่ รีบเข้าไปนั่ง ภายในรถเปิดไฟสว่างกว่าบริเวณสถานี ยังไม่ถึงเวลารถออกก็มีผู้ชายตัวสูงใหญ่เบ้อเริ่ม คะเนน้ำหนักน่าจะไม่ต่ำกว่า 250 ปอนด์ หน้าตาดุดัน เดินเข้ามานั่งประจันหน้า ป้าเจี๊ยบใจแป้ว มือเย็น ผู้ร้ายหรือเปล่าหว่า? จะทำยังดี? ทั้งสถานีเงียบสงบ เห็นกันอยู่แค่ 2 คน ถ้าถูกทำร้ายเราจะแก้ไขยังไง..โอ๊ย..ในใจนึกไปแต่เรื่องร้ายๆ !
ตั้งสติ ทำใจสงบ มองสบตา พูดทักทายว่า Hello ชายคนนั้น Hello กลับมา แล้วถามเป็นภาษาอังกฤษแปร่งๆ ว่าเป็นคนญี่ปุ่นหรือเปล่า ป้าเจี๊ยบบอกว่าเป็นคนไทย เท่านั้นแหละคะ ยักษ์ของป้าเจี๊ยบก็ยิ้ม บอกว่าเคยไปเมืองไทย สวยมาก ผู้หญิงก็สวย อย่างยูนี่แหละ เอาละวา ทำตาเยิ้มซะอีก ใจเริ่มหล่นลงไปที่ตาตุ่มอีกครั้ง !
ระฆังช่วยค่ะ.. รถใต้ดินส่งสัญญาณว่าจะออก ชายคนนั้นลุกขึ้นยืน บอกว่าขอให้โชคดี และส่งท้ายด้วยการบอกว่า เป็น รปภ.อยู่ที่นี่ มานั่งเป็นเพื่อน เฮ้อ.. นั่งไปคนเดียวทั้งตู้ เกือบชั่วโมงก็ถึงสถานีมองมาร์ต
ลุ้นกันอีกรอบ หารถไฟหัวจรวดไม่เจอ เห็นแต่อุโมงค์และรถไฟใต้ดิน ถามใครก็สั่นหัวไม่พูดด้วย เดินหนีกันหมด ภาษาฝรั่งเศสและอังกฤษของป้าเจี๊ยบใช้สื่อสารกับใครไม่ได้เลย ใจยิ่งร้อนรนเพราะกลัวตกรถไฟ! กระเป๋าก็ล้อหัก คงจะเกิดขึ้นตอนโยนข้ามราวเหล็ก
ตั้งสติอีกที ไม่ถามดะอีกแล้ว แต่พิจารณาเป้าหมายที่มีลักษณะซึ่งคาดว่าน่าจะใช้การได้ เลือกหนุ่มผิวดำแต่งตัวเรียบร้อย ยืนอ่านหนังสืออยู่ เมื่อถามด้วยภาษาอังกฤษก็ได้รับคำตอบดังคาด หนุ่มบอกว่าสถานีที่ยืนอยู่นี้ไม่มีรถไฟหัวจรวด ต้องขึ้นไปชั้นบนสุด ป้าเจี๊ยบจึงถึงบางอ้อ รู้ว่าตัวเองอยู่ใต้ดินลึกลงไป 2 ชั้น ก็ต้องหาทางออกสิคะ ลากกระเป๋าอย่างทุลักทุเลเพราะล้อพัง ไปตามอุโมงค์เลี้ยวไปเลี้ยวมา ขึ้นบันได 2-3 แห่ง เพราะไม่เห็นมีบันไดเลื่อน จนในที่สุดก็โผล่ขึ้นมาบนถนน ลากกระเป๋าเดินต่อไปยังอาคารที่เห็นอยู่ลิบๆ ว่ามีรถไฟหัวจรวดจอดอยู่หลายคัน
ถึงแล้วก็ต้องลุ้นอีก คันไหนของเราหว่า? มองหาคนใส่เครื่องแบบเจ้าหน้าที่แล้วรีบเข้าไปถาม พอเห็นตั๋วที่ป้าเจี๊ยบยื่นให้ดู ก็บอกว่าต้องรีบแล้วนะ เหลือเวลาอีกไม่ถึง 5 นาที พร้อมกับชี้ไปยังชานชลาที่ไปลาโรแชล ป้าเจี๊ยบรีบวิ่งลากกระเป๋าไปยังรถไฟที่จอดอยู่ห่างประมาณ 50 เมตร พอถึงที่นั่งปุ๊บ รถไฟก็ออกทันทีค่ะ เฉียดฉิวอะไรยังงั้น
นั่งสงบใจเอาแรงพักหนึ่ง จึงได้ชื่นชมทิวทัศน์สองข้างทาง เพลียและเหนื่อยสุดๆ อยากงีบหลับเอาแรง แต่ก็ไม่กล้า ใจมันตื่นอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวเลยสถานีค่ะ!
ประมาณสิบโมงสิบห้า ได้ยินแว่วๆว่ารถไฟจะถึงสถานีลาโรแชล พอรถจอดก็ลงไปยืนแบบที่ไม่ค่อยแน่ใจนัก เพราะเริ่มเบลอเต็มที.. และแล้วก็มองเห็นคุณนายแดงยืนอยู่กับอังเดร...รู้มั๊ยคะว่าใจของป้าเจี๊ยบมันโล่งอย่างบอกไม่ถูก
ถึงจะเริ่มต้นไม่ค่อยดี แต่เดือนหนึ่งแถบนอร์มังดีที่สวยสุดใจไปทุกแห่ง ก็ทำให้รู้สึกดีได้ในที่สุด.. แถมเขียนสารคดีได้ 2 เรื่องเด็ดๆ คือ "เวนิสสีเขียวที่ฝรั่งเศส" กับ "ตามรอย..รัตนาวดี" ค่ะ
ความเห็น (8)
โห...ลุ้นระทึกมากค่ะ
ขอบพระคุณป้าเจี๊ยบ หนิงไม่เคยไปไกลขนาดนั้นเลยค่ะ เคยไปใกล้ๆแค่ชายแดนติดไทยค่ะ อ้อ...ไม่ติดก็มี S'pore เท่านั้นเอง
- สวัสดีค่ะคุณ บ่าววีร์ ขอบคุณสำหรับข้อมูลที่บอกมาให้ค่ะ ตอนไปครั้งนั้นก็วางใจเพื่อนเลยไม่ทันคิดเตรียมการใดๆ ว่าจะต้องเดินทางแบบ "ตัวคนเดียว"
- ผ่านมาสิบปีแล้ว ได้บทเรียนเยอะ เดี๋ยวนี้นิยมเดินทางแบบช้าๆ สบายๆ แล้วค่ะ และก่อนไปไหน ศึกษาข้อมูลล่วงหน้าเพียบเลย!
- สวัสดีค่ะ คุณหนิง ถึงจะมีเรื่องให้ระทึกขวัญ ป้าเจี๊ยบก็ยังเที่ยวเก่งหมือนเดิม แต่ตอนนี้พยายามหาเพื่อนเดินทางไปด้วยค่ะ เราจะมีโอกาสไปเที่ยวด้วยกันบ้างมั๊ยเนี่ย?
ขอบพระคุณค่ะป้าเจี๊ยบ อยากไปเที่ยวกับป้าเจี๊ยบจังเลย หนิงไม่ค่อยมีโอกาสไปไหนไกลๆ โดยเฉพาะ ต่างประเทศ
แต่ถ้าไปกับป้าเจี๊ยบนี่ ต้องสนุกแน่ๆเลยค่ะ
ระทึกใจดีครับ แถมเกือบจะโรแมนติก (ในเมโทร) ผมไปปารีสครั้งแรกก็เที่ยวคนเดียว พอครั้งหลังๆ ก็มีคนข้างตัวไปด้วยกัน อยากลองไปนอร์มังดี หรือโปรวองซ์บ้างครับ นอกจากปารีสแล้วเคยไปแวะที่นีซแค่ครึ่งวันเอง ป้าเจี๊ยบชอบแถบเมดิเตอเรเนียนหรือเปล่า?
คุณอนวัชคะ เพิ่งไปเดินริมทะเลเมอร์ดิเตอร์เรเนียนด้านอเล็กซานเดรียมาเมื่อเดือนที่แล้วเองค่ะ กะว่าจะต้องไปให้รอบๆ อยู่เหมือนกัน (ในอนาคต..เมื่อยังมีแรงไปไหว) อ้อ..ป้าเจี๊ยบชอบอาหารเมอร์ดิเตอร์เรเนียนด้วยค่ะ
