ทดสอบตอนที่ 2

เป็นแฟนฟุตบอลก็มีประโยชน์

Bournemouth-Plymouth          ได้ยินเต็มสองหูเลย  จากเสียงนักจัดรายการวิทยุ คุณเธออ่านว่า เบินเม้า และพลายเม้า พ่อแก้วแม่แก้ว (แกล้งอุทานแบบคนโบราณ  เด็กเดี๋ยวนี้รู้จักป่าว)         เขียนอย่างหนึ่ง อ่านอีกอย่างหนึ่งนี่มีทุกภาษา  อย่าไปว่าแต่ภาษาอังกฤษเลยภาษาไทยก็มี เคยเถียงกับฝรั่งเรื่องนี้มาแล้ว  เขาก็เถียงกลับมาว่า แล้วภาษาไทยล่ะ  ทำไม จันทรา อ่านว่า ท-รา แล้วทราย ทำไมไม่อ่านว่า ท-ราย  ล่ะ เราก็ตอบว่ามันเป็นอักษรควบแท้ กับควบไม่แท้ เพราะว่าตอนเรียนมัธยมครูภาษาไทยเขาสอนไว้อย่างนี้  เขาก็ถามว่าแล้วยูว่าทำไมจะรู้ว่าอันไหนแท้อันไหนไม่แท้ล่ะก็ตอบเขาไม่ได้  ว่าจะค้นคว้าก็ผลัดผ่อนมาเรื่อย จนแก่แล้วยังไม่ได้หาคำตอบสักที     Bournemouth   บอร์นมัธ   ไม่ใช่เบิร์นเม้าธ์  อย่างนักจัดรายการวิทยุชื่อดังอ่าน  แต่บอกชื่อไม่ได้ค่ะ  เพราะเดี๋ยวโดนฟ้องเรียกค่าเสียหาย 10 ล้าน     Plymouth    พลีมัธ  ไม่ใช่พลายมัธ            พูดถึงเรื่องนี้ชักมัน  ขอเล่าต่อสักหน่อย  เรื่องจริงนะไม่อิงนิยาย           กาลครั้งหนึ่ง  พวกเราครูไทยได้ทุนไปฝึกอบรมที่ประเทศอังกฤษ 12 คน เป็นชายเสียคนหนึ่ง ที่เหลือก็เป็นหญิง  แถมตอนนั้นกีฬาฟุตบอลยังไม่เป็นที่คลั่งไคล้ของชาวไทย         เรื่องของเรื่องมันเกิดขึ้นตอนปลาย เมื่อฝึกอบรมเสร็จก็เข้ามาในลอนดอนเตรียมกลับบ้าน ตามธรรมเนียมก็ต้องไปชอปปิ้งของฝากกันหน่อย เราก็ไปกันทั้งกลุ่ม  แต่ก่อนไปก็คิดว่าไปกันทั้งพวงคงจะยุ่งคอยกัน  ตามหากันอยู่นั้นไม่เป็นอันซื้อของหัวหน้าทีมก็แนะนำร้านเริ่มตั้งแต่ Oxford ไปเรื่อยๆ แล้วนัดพบกันที่มุมถนนท็อตนั่มเวลา 3 โมงเย็น  ปรากฎว่ามีพรรคพวกมาตามนัด ณ สถานที่นัดไม่ครบสักทีคอยจนห้าโมงครึ่งก็ยังขาดไป 4 คน เลยตัดสินใจนั่งรถกลับที่พักกันก่อน           พอถึงเวลากินข้าวเย็นพบผู้ไม่ไปตามนัด (ไม่รู้ติดนิสัยใครมา วัยรุ่นรู้หรือเปล่าว่าพวกผู้ใหญ่เขามีเรื่องไม่ไปตามนัดกันครั้งหนึ่งในการปฏิวัติ ซึ่งเดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นความลับ) จึงถามว่า         “ทำไมไม่ไปที่นัดกันไว้”         “ไปแล้วค่ะ  แต่ไม่พบถนนที่ว่า เจอแต่ถนนท็อตเทนแฮม (Tottenham) ”         รับรองวัยรุ่นแฟนฟุตบอลเขาไม่เชยอย่างนี้หรอกป้า