ลมหายใจปัญญาชนคนชาวค่าย (4) : วงแคน .. หัวใจที่ยังไม่ยอมพักเหนื่อย (เสียงพิณบ่เคยเศร้า เสียงแคนเป่าบ่เคยจาง)

เสียงโหวตอาจจะดูโหยไห้และหม่นเศร้าไปบ้าง

ย้อนกลับไปวันที่ 4 กรกฎาคมกันอีกสักครั้ง –

เย็นย่ำของวันนั้น หลายชมรมประจำการอยู่ที่ซุ้มของตนเองและไม่ลืมที่จะงัดกลยุทธอันแพรวพรายมาเรียกแขกให้เข้าไปชื่นชมผลงานของตนเองอย่างคึกคัก ภายในซุ้มแต่ละซุ้มก็อบอวลด้วยบรรยากาศอันสนุกสนานและเป็นกันเองตามแบบชาวค่าย ..

กระนั้นก็ยังมีอีกชมรมที่น่าเห็นใจไม่น้อย เพราะไหนจะต้องจัดคนมาเฝ้าซุ้ม ไหนต้องเตรียมการแสดงพิธีเปิด ไหนต้องบรรเลงสร้างบรรยากาศของงานให้มีชีวิตชีวา … ผมเห็นใจพวกเขาจริง ๆ

ชมรมที่ผมกำลังกล่าวถึงนั้นก็คือ ชมรมนาฏศิลป์และดนตรีพื้นเมือง หรือ “วงแคน” นั่นเอง ตลอดระยะเวลาตั้งแต่เปิดเรียนมา ผมยังไม่เห็นนิสิตกลุ่มองค์กรนี้ได้พักกายพักใจอย่างเต็มที่เหมือนคนอื่น ๆ ดังจะเห็นได้จากการต้องขึ้นลงเวทีแสดงดนตรีอีสานอยู่แทบทุกสัปดาห์ อีกทั้งยังต้องสัญจรไปเป็นผู้แทนมหาวิทยาลัยในการช่วยเหลือชุมชนอยู่อย่างถี่ครั้ง –

นับย้อนไปเท่าที่ผมจำความได้ก็ตั้งแต่กิจกรรมถนนเด็กเดิน, บุญบั้งไฟชุมชนนางใย, บุญบั้งไฟโคกพระ, งานก้าวแรกก้าวใหม่, งานรับน้องใหม่, รวมถึงงานองค์การนิสิตพบประชาคมที่จะมีขึ้นในวันที่ 5 กรกฎาคมนี้ก็ไม่เว้น

เท่าที่ผมจำได้นั้น หากเทียบเป็นสัปดาห์ก็เรียกได้ว่าน้อง ๆ นิสิตมีกิจกรรมที่ต้อง “ออกงาน” ทุกสัปดาห์เลยทีเดียว

หัวใจของพวกเขาอ่อนล้าและเบื่อหน่ายบ้างหรือไม่ … นั่นคือความรู้สึกของผมที่เผลอคิดขึ้นมาในบางห้วง หลายครั้งต่อหลายครั้ง ผมเฝ้าสังเกตพวกเขาที่กำลังยืนตระหง่านอยู่บนเวที ผมพบเจอรอยยิ้มที่มีชีวิตแต้มเต็มอยู่บนใบหน้าของพวกเขา …ผมเห็นความเป็นมหาวิทยาลัยและความเป็น “ลูกอีสาน” ในหัวจิตหัวใจของเขาอย่างเต็มล้น

ชาววงแคนไม่ใช่องค์กรนิสิตที่ตั้งขึ้นมาเพียงเพื่อรับงานแสดง หรือแม้แต่ฝึกฝนทักษะความรู้ในทางดนตรีและนาฏศิลป์อีสานเท่านั้น หากแต่ในบทบาทของการทำกิจกรรม พวกเขาก็พิสูจน์ตัวตนอย่างดีเยี่ยมด้วยการจัดค่ายสอนดนตรีและนาฏศิลป์ให้กับน้องนักเรียนอยู่อย่างสม่ำเสมอ

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นปรากฏการณ์กิจกรรมในทางศิลปวัฒนธรรมที่น่าสนใจเป็นพิเศษ เพราะในมหาวิทยาลัยก็มีชมรมในด้านนี้เพียงไม่กี่องค์กร ที่เหลือก็มักเป็นวงโปงลางที่ก่อรูปร่างขึ้นมาจากสาขาที่เรียนในคณะศิลปกรรมกันทั้งนั้น แตกต่างลิบลับกับชาว “วงแคน” ที่ส่วนใหญ่มาจากหลายหลายสาขา

เรื่องราวของศิลปะ เป็นเรื่อง “จิตใจ” คงยากยิ่งที่จะบังคับให้คนไม่รักและศรัทธาต่อเสียงพิณ เสียงแคนมาร่วมบรรเลงและร่ายรำอยู่อย่างมีชีวิต หากเป็นเช่นนั้นจริง นั่นก็แสดงว่า พวกเขาทั้งหลายย่อมมีความรักและความผูกพันอยู่กับวิถีดนตรีของบรรพชนอย่างน่ายกย่อง

เสียงโหวตอาจจะดูโหยไห้และหม่นเศร้าไปบ้างเสียงแคนอาจจะดูหม่นหมางและคึกคักเป็นบางห้วง เสียงพิณยังคงไม่สิ้นมนต์ขลังแห่งชีวิต เสียงโปงลางยังคงกึกก้องด้วยความหวัง … และเมื่อมารวมกันเป็นวงใหญ่ “ชีวิตของคนอีสาน” ก็กลายเป็นนาฏกรรมที่ทรงคุณค่าต่อการเรียนรู้และซึมซับไม่แพ้คนพื้นถิ่นอื่น ๆ

ไผว่าเมืองอีสานเศร้า สิจูงแขนเพิ่นมาเบิ่งวัฒนธรรมยังโจ้โก้ มันสิเศร้าดอกจั๋งได๋ เสียงพิณบ่เคยเศร้า เสียงแคนเป่าบ่เคยจางเสียงโปงลางกับเสียงพิณ ยังได้ยินดังก้องมาเด้อซุมพี่น้อง ในถิ่นแดนสยามมาสืบสานงานศิลป์ ถิ่นอีสานภายพื้นให้คงยืนยาวมั่น บ่มีวันหมองเก่ามาเด้อพวกหมู่เจ้า มาเสริมสร้างซอยกัน

ผมรักและศรัทธาในดนตรีและนาฏศิลป์เหล่านี้เป็นยิ่งนัก รวมถึงการรู้สึกรักและศรัทธาต่อน้องนิสิต “วงแคน” ในทุกยุคสมัย ผมเชื่อเหลือเกินว่า ในตัวตนของพวกเขาต่างล้วนมีเลือดเนื้อและวิญญาณของความเป็น “ลูกอีสาน” อยู่อย่างข้นเข้ม !

หากแต่ก็อดถามย้ำอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้ว่า “หัวใจของพวกเขา เหนื่อยล้าบ้างหรือเปล่า ?”

เขียนใน GotoKnow โดย แผ่นดิน
ใน pandin

คำสำคัญ (Tags): #msu-km#กิจกรรมนิสิต#วงแคน#ชมรมนาศิลป์และดนตรีพื้นเมือง#ลมหายใจปัญญาชนคนชาวค่าย

หมายเลขบันทึก: 109730เขียนเมื่อ 8 กรกฎาคม 2007 22:04 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน 2016 09:54 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (12)

Handy

เขียนเมื่อ 8 กรกฎาคม 2007 22:41 น. ()

สวัสดีครับ
   ตามอ่านอย่าง จุใจ และ อิ่มใจ ครับ เห็นพลังแฝงในตัวนักศึกษากลุ่มดังกล่าวอย่างชัดเจน
   กิจกรรม คือ เครื่องมือแห่งการเรียนรู้ชั้นยอด เสมอ โดยเฉพาะกิจกรรมที่มีใจ "เพื่อผู้อื่น" อยู่ในนั้น
   ขอตอบแบบ "ฟันธง" เลยว่า สังเกตดูแล้วพวกเขาอาจเหนื่อยล้าบ้างทางร่างกาย แต่ ใจเขาไม่เคยเหนื่อยล้า ครับ เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว ...
   เหนื่อยกับทุกข์ ไม่ใช่เรื่องเดียวกัน

ซันซัน

เขียนเมื่อ 9 กรกฎาคม 2007 07:42 น. ()

เห็นพลังที่ดีงาม ของวัฒนธรรมอันงดงาม

ในใบหน้า และ ในใจของทุกคนค่ะ

^__^

ออต ญาณพิสิษฐ์

เขียนเมื่อ 9 กรกฎาคม 2007 08:36 น. ()

เคยชมวงแคนเล่นหลายครั้ง
สนุกสนานและม่วนซื่นทุกครั้ง
เป็นกลุ่มกิจกรรมที่เป็นชื่อเสียงของสถาบัน
ขอบคุณที่ฮ่วมสืบส่างนำกัน

Boo

เขียนเมื่อ 9 กรกฎาคม 2007 11:58 น. ()

* น่าชื่นใจนะคะ สำหรับคนรุ่นใหม่ ที่ใส่ใจอนุรักษ์

* เป็นตัวอย่างที่ดีมากๆเลยนะคะ สำหรับ ความเป็นมหาวิทยาลัย เพื่อชุมชน โดยคนท้องถิ่น และเป็นของบ้านเกิด จริงๆ

Dr.Anongpanuch

เขียนเมื่อ 9 กรกฎาคม 2007 17:38 น. ()

สวัสดีค่ะ

การทำงานกับนิสิตทำให้หัวใจพองโต การเหนื่อยกายนั่งพักสักพักหนึ่งก็หายเหนื่อย แต่เชื่อว่า หัวใจน้องนิสิตไม่เหนื่อย เพราะน้องๆ ได้กำลังใจจากพี่ๆ เพื่อนๆ ทำให้มีความสุขและมีความทุ่มเทในการแสดงเต็มร้อยค่ะ