รักเธอ...
"แม่...แม่...ตื่นเร็วดูซิ...ลูกตีลังกาได้แล้ว"
"จริงเหรอคะ...เมื่อวานแม่เห็นนอนหมดฤทธิ์ อยู่แม่บ แม่บ ลูกเก่งจัง"
เช้านี้เจ้าแปมลืมตาตื่น...พร้อมตีลังกาแสดงให้ดูว่าเธอหายป่วยแล้ว
วานนี้ดิฉั้นเหมือนเสือติดจั่น ไปไหนไม่ได้เจ้าลูกสาวคนเล็กไม่สบาย...พระบิดาเธอก็ไม่อยู่...ดิฉั้นมีงานค้างที่จะต้องใช้ในวันจันทร์จิตใจดิฉั้นกังวล.....น้อง accer คู่ใจก็ไม่เป็นใจ..ปลั๊กไฟเสีย.....เหมือนเสือติดจั่นใจอยากทำอีกอย่างแต่ต้องอยู่กับอีกอย่าง....ในที่สุด...หลังจากไม่รู้จะทำยังไงก็..ล้มตัวลงข้างเจ้าหนูน้อย...เป็นไงคะลูก...ดีขึ้นมั้ย...เจ็บตรงไหนแม่จะกอดนะคะ ว่าแล้วก็หลับไปกับเธอ ตื่นมาอีกทีบ่ายมากแล้ว...หอบเธอขึ้นรถทั้งหลับ..."ลูกรอในรถนะคะแม่ลงไปทำธุระแม่จะหาปลั๊กไฟใหม่"...คิดไปพลางพูดไปพลาง "หนูต้องดีขึ้นนะคะคืนนี้แม่จะขอทำงาน" เดินไปได้สามก้าว...เกิดกังวล อุ้มเธอไปด้วยดีกว่า...เดี๋ยวมีคนมาขโมยเธอไป...หรือไม่เธออาจหายใจไม่ออกในรถ...ฝนก็ตก...ทำไงดีหอบเธอเข้าร้านทำธุระ...เสร็จมานั่งหอบ แฮ่ก แฮ่ก อยู่ในรถ....เธอยังคงหลับอุ่นอยู่ตั้งแต่ยกไปจนยกกลับมา....
ดิฉั้นนั่งมองเธอ
.....เจ้าตัวเล็กของแม่...ยามที่เจ้าป่วยไข้...
น่าสงสารเหลือเกิน ปากแดงระเรื่อมีน้ำคลอเบ้าตา...สิ้นฤทธิ์..ครึ่งหลับครึ่งตื่น....แม่จ๋า..กอดหน่อย...จับมือลูกหน่อย...แม่ลูกเป็นอะไร......ลูกเจ็บขาที่หมอฉีดยา....เชื้อโรคกับวัคซีนมันต่อสู้กันในตัวลูกเหรอแม่......กี่วันจะหาย.....เธอยิ้มบางๆไม่ต้องไปโรงเรียน....ว่าแล้วก็หลับตาพริ้ม...ใจทั้งดวงของดิฉั้นอ่อนยวบ......นั่งมองเธอ...พันธนาการของเรา
....ดิฉั้นหอมเธอเบาๆ....รู้สึกถึงไอร้อนปะทะจมูก......ให้รู้สึกรัก..หวงแหน....ผูกพัน....
เช้านี้....ผิดกันเป็นคนละคน...รบเร้าให้ดิฉั้นตื่นนอน มาดูเธอตีลังกา.......
ความเห็น (8)
- แม่-ลูกคู่นี้ สร้างนวัตกรรมในครอบครัวขึ้นมาตลอดเวลา
- เอกลักษณ์ของการหายป่วย อธิบายด้วยการตีลังกา
- นี่ละหนาหลานเรา
น้าอ๊อบดีใจที่น้องแปม แปม สิ้นฤทธิ์บ้าง
ก๊าก ๆ ๆ ๆ
ไม่อย่างนั้นน้าอ๊อบก็จะปวดหัวตามไปด้วยกับหนูน้อยเจ้าปัญญา
ดีใจที่เจ้าวายร้ายหายแล้ว
.......
.......
สวัสดีครับ
มาสารภาพแบบซื่อ ๆ ว่า "คิดถึง" เสมอนะครับ..หากแต่การงานก็ดุน่าดู ทำตัวราวกับงูเหลือมโอบรัดตัวผมจนแทบหายใจไม่ได้
...
ผมชอบเวลาอ่านถ้อยคำที่คุณแม่คุยกับคุณลูกมาก .. กระชับ ชัดเจนและมีความสนิทแน่นเป็นหนึ่งเดียวอย่างเห็นได้ชัด และนั่นคือ "ตัวตน" และจังหวะแห่งตัวตนของพี่เมตตาที่ผมสัมผัสเจอ..
....
เดี๋ยวมีคนมาขโมยเธอไป.....
....
ผมขอสถาปนาให้วาทกรรมนี้เป็น "วาทะแห่งชีวิต" ของคนครอบครัวใน G2K เลยแล้วกัน..
....
มีความสุขมาก ๆ ... (มีพลังทั้งครอบครัว)
.......
เบญจมาศขาว
จับใจจริงๆครับ
ขออิ๊บเข้าแพลนเน็ตเลยนะครับ
ซึ้งจัง อาจารย์บรรยายยอดเยี่ยม เลย
จำได้ ตอนลูกเล็ก ก็ พะว้าพะวังอย่างนี้ อุ้มขึ้นอุ้มลงตอนป่วย เช่นกัน
คิดถึงแม่ ตอนเราเป็นเด็กเล็ก
มีลูกแล้วจึงเข้าใจว่า ความรักแม่นั้นรัก ไม่มีขอบเขต ไม่มีสิ้นสุดจริงๆ