ชั่วโมงนั้น

 ชั่วโมงนั้น

ชั่วโมงนั้น...

ครูพรพรรณ สอนสังคมศึกษา

สั่งนักเรียน หยิบหนังสือ ถือขึ้นมา

“จงเปิดหน้า สิบเก้า เอ้า...อ่านไป”

ครูมะลิ ร้องเรียก “มาเร็วพี่”

ตัวอย่างผ้า ชั้นดี มีกองใหญ่

ครูพรพรรณ เดินเตร่ เร่เข้าไป

ครูชวนชื่น ครูวิชัย ก็ใคร่ชม

ต่างถ้อยที ถ้อยต่อรอง ของซื้อขาย

พวกอยู่ว่าง เริ่มแจกจ่าย ลูกอมขนม

เสียงหยอกเย้า เฮฮา โต้คารม

เห็นแล้วน่า นิยม ความกลมเกลียว

เสียงโต๊ะล้ม ดังครืน พื้นสนั่น

ครูพรพรรณ ตะโกนด่า ด้วยฉุนเฉียว

“ถ้าเล่นกัน อีกเมื่อไหร่ เจอไม้เรียว

แหม...ปล่อยว่าง นิดเดียว ทำเจี๊ยวจ๊าว”

นี่ละหรือ โรงเรียน แหล่งเขียนอ่าน

กลายเป็นร้าน ค้าขาย ของหนุ่มสาว

เป็นแหล่งกัก ลิงกัง ชั่วครั้งคราว

และเป็นแหล่ง รวมเรื่องราว ข่าวทั่วทิศ

ชั่วโมงนั้น...

จะมีใคร ไหนกัน พบทางผิด

เพราะครูได้ วิชา การพาณิชย์

ส่วนลูกศิษย์ ได้วิชา การด่าทอ

-ปณิธิ  ภูศรีเทศ-

[นายสาว]

สวัสดีค่ะ

ตรงใจจริงๆ กลับมาเป็นคุณครูกันเถิดค่ะ สนองคุณในหลวง รับใช้แผ่นดินไทยให้สมกับที่ได้เกิดมาเป็นคนไทย

เอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้คุณครูค่ะ

[ปณิธิ ภูศรีเทศ]

ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่านงานและให้กำลังใจ