ยิ้มของเด็ก คือ รอยยิ้มของหมู่บ้าน...

อ่านแล้วก็นึกย้อนไปถึงตอนที่บรรจุครั้งแรกปี..41 ได้เลือกไปสอนที่โรงเรียนลักษณะอย่างนี้เด๊ะเลย..มีเด็ก 40 คนทั้งโรงเรียน..บางทีครูแอ๊วก็ได้วิ่งสอนยาวตลอดแนวไม้กระดานตั้งแต่อนุบาล1 ถึง ป.4 เลย..แต่มีความสุขนะคะ..ไม่รูเหมือนกันว่าทำไมถึงสุขได้โดยที่โรงเรียนไม่มีอะไรเลย..แต่คงเพราะได้มิตรภาพดีๆของครู1 คนกับครูใหญ่ที่ดูแลอย่างดีมากเหมือนพ่อเลย..และที่สำคัญเด็กๆและชาวบ้านน่ารักและเหมือนครอบครัวเดียวกัน..อบอุ่นอย่างที่นึกไม่ออกเลยว่าจะมีจริง..ในสังคมเมือง..สำหรับโรงเรียนเล็กๆชาวบ้านมีส่วนมากที่ทำให้โรงเรียนไม่ถูกยุบค่ะ..

....

ผมขออนุญาตให้ถ้อยคำข้างต้นเหล่านี้ได้ทำหน้าที่ ในการสะท้อนภาพอันงดงามอีกสักครั้งนะครับ แต่ภารกิจการสอนยาวตั้งแต่อนุบาล ถึง ป. 4 ก็ดูจะมากโข แต่ก็คงเต็มไปด้วยบรรยากาศของการร่วมเรียนรู้ได้อย่างน่ารัก

การยุบโรงเรียนแล้วนำนักเรียนไปเรียนยังที่อื่น ปัญหาการเดินทางก็เป็นตัวแปรหนึ่งที่ชาวบ้านให้ความสำคัญกับลูกหลาน ทั้งความปลอดภัยและค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น รวมถึงอีกหลาย ๆ อย่างที่ผมนั่งฟังอย่างเห็นใจ

ผมเคยใฝ่ฝันอยากเป็นครูสอนหนังสือตามชนบท แต่ก็ไม่มีโอกาส และรู้ดีว่า การสอนหนังสือ เป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ของผมเอง -

.....

ขอบพระคุณครับ

แผ่นดิน