ความหวังของคนป่วยใจ

รับเวรเช้านี้มีเรื่องเล่าของพี่พยาบาลเวรดึกที่ทำให้ฉันประทับใจค่ะ พี่พยาบาลเล่าถึงการสนทนาของเขากับคนไข้คนหนึ่ง สมมติว่าชื่อคุณ Hope นะคะ

คุณ Hope บอกคุณพยาบาลว่า "ผมน่ะชอบอมฮอลล์มากเลยนะ ชอบขนาดที่ผมส่งกระดาษห่อไปชิงโชคในรายการทีวีด้วย เนี่ยผมก็รอลุ้นอยู่ทุกวันว่าจะได้รางวัลอะไรกับเค้าบ้างหรือเปล่า"

คุณพยาบาลก็เลยถามกลับไปว่า "รายการอะไรล่ะครับ" คุณ Hope ตอบแบบไม่ลังเลว่า "ก็รายการจ้อจี้ไง เนี่ยผมส่งไปตั้งแต่สองปีที่แล้ว ก็รอลุ้นมาตลอดเลย"

"โห ตั้งแต่สองปีที่แล้วเลยเหรอ ป่านนี้เค้าคงยกเลิกแล้วมั้งครับ" คุณพยาบาลตอบด้วยความเห็นใจ

"อ้าว ยกเลิกแล้วเหรอ ไม่เป็นไรผมส่งอย่างอื่นไปใหม่ก็ได้" คุณ Hope ตอบมาว่าอย่างนี้ค่ะ

สาระสำคัญของเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่ว่า คุณ Hope ส่งไปจริงมั้ย หรือรายการนี้มีชิงโชคแบบที่ว่าหรือเปล่า เพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันคิดว่าคนที่ท้อแท้สิ้นหวัง ล้มแล้วไม่ยอมลุกมาสู้ต่อ น่าจะมาฟัง"ความหวัง"ของคุณ Hope ดูบ้าง

คุณ Hope มีชีวิตอยู่อย่างมีความหวังค่ะ แม้ว่าเวลามันจะผ่านมาเนิ่นนานแล้ว แต่ก็ยังไม่หยุดหวัง และแม้กระทั่งรู้ว่า หมดหวังแล้ว ก็ยังสร้างความหวังขึ้นมาใหม่ได้ โดยไม่ฟูมฟาย น้อยเนื้อต่ำใจหรือกล่าวโทษใคร นอกจากจะไม่ท้อแล้ว ยังมั่นใจว่าสักวันความหวังนั้นจะบังเกิดผล และแน่นอนค่ะ เขาไม่ได้เพียงแค่หวังแต่เขาคิดได้ด้วยว่าจะต้องทำยังไงจึงจะมีสิทธิ์หวัง

ฉันเชื่อว่า คนเรามีความหวังคอยหล่อเลี้ยงชีวิตไม่ให้มันหดหู่ ห่อเหี่ยวค่ะ ได้หรือไม่เป็นอีกเรื่องนึงที่ท้าทายให้เราพยายามและรอลุ้น

อย่างตอนนี้....ฉันหวังให้มีใครสักคนเข้ามาอ่าน และแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เป็นมิตรต่อกัน

ฉันไม่ได้หวังมากไปใช่ไหมคะ??