ญิฮาด ปะทะ แมคเวิลด์: เมื่อปัญญาชนถูกทำให้กลายเป็นเพียงผู้บริโภคของตลาดการศึกษาโดยแมคเวิลด์: ปฏิรูปการศึกษา 2542 จึงเป็นเพียงเรื่องงี่เง่าของคนที่รู้ไม่ทันเลห์นายทุนข้ามชาติ

เป็นที่น่าเสียดายว่า...ผมเขียนบันทึกนี้ได้หลายหน้าแล้ว...และก็เป็นบันทึกที่ "เผ็ดร้อน" มากที่สุดตั้งแต่ผมเขียนมา...แต่มือดั๊นไปโดนปุ่ม BackSpace เข้าให้  เลยหายหมด...จะเขียนใหม่ก็นึกไม่ออกแล้ว...แต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการปฏิรูปการศึกษานี่แหละครับ...

ผมกล่าวหาชาวบ้านชาวช่องเขาว่า...การคุยกันเรื่องการปฏิรุปการศึกษาเนี่ย...มันเป็นการคุยเรื่องงี่เง่าที่สุด...เห็นไหมหละครับว่า..."เผ็ดร้อน" จริง ๆ...ผมไปบังอาจจาบจ้วงว่า...การพูดคุยประเด็นที่อยู่ในสมัยนิยมเป็นการคุยเรื่องงี่เง่า...แถมยังมีหน้ามาบอกว่า..."งี่เง่าที่สุดด้วย"

เหตุผลที่ผมกล่าวหาเช่นนี้ก็เพราะ...หนังสือที่เขียนโดยนายเบนจามิน  อาร์  บาร์เบอร์  ทำให้ผมถึงบางก้อกะเขาเสียที...เพราะเพิ่งรู้ว่าการศึกษาหลังปฏิรูปการศึกษา...เป็นกระบวนการที่เร่งทำให้ปัญญาชนกลายเป็นผู้บริโภคที่ซื่อสัตย์ (Loyal Customers) ของตลาดการศึกษาเร็วขึ้นและสะดวกขึ้นเท่านั้นเอง...

ความพยายามปฏิรูปการศึกษาครั้งนั้น  จึงเป็นเพียงความพยามของ "ตลาดโลก" ที่ต้องการให้ "นายปองโกลส"  สมรสกับ "นางสาวแพนโดรา" เพื่อจะให้ได้ทายาทผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยศรัทธาใน "ศาสนาแห่งตลาด" จนไร้สิ้นซึ่งกำลังที่จะตั้งคำถาม "เพื่อการปลดปล่อยมวลมนุษย์"  ในบริบทของสังคมไทยก็ดูราวกับว่า  มีหลายคนโดยเฉพาะผู้ทีคิดว่า  ตัวเองเป็น "ผู้เชี่ยว" ในเรื่องการศึกษา  กำลังเดินนำหน้า "ขบวนขันหมาก" ของ "เจ้าบ่าวผู้ไรเดียงสา" มุ่งไปสู่ "เจ้าสาวผู้เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น"  ในขณะที่ "ผู้รู้" ในเรื่องการศึกษา  ไม่ได้รับคำเชิญให้เข้าร่วมขบวนขันหมากนี้  แปดปี กับขบวนแห่ขันหมากอันยาวไกล  ดูเหมือนว่า  "พิธีมงคลสมรสแห่งสหสวรรษ" ใกล้จะบรรลุผลเต็มที...และดูเหมือนว่า "ผู้ขลาดเขลา" ทั้งหลาย  กำลังตั้งตารอชื่นชม "ทารกที่กำลังจะก่อกำเนิดมาในอนาคตอันใกล้"...ด้วยการออกมาจับกลุ่มพูดถึง "รูปร่างหน้าตา" ของทารกน้อยนั้นว่า  "ควรจะเป็นอย่างไร" โดยการอนุมานจากหน้าตาของ "ปองโกลสหนุ่ม" ผสมผสานกับความงามของ "แพนโดราสาว"...แต่ผู้ที่กำลัง "กระหยิ่มยิ้มย่อง" อย่างมีความสุขกับการสมรสครั้งนี้  หาใช่ "พลเมือง" ไม่  แต่เป็น Leviathan ตัวใหม่แห่งศรวรรษที่ 21 นามว่า "ตลาดโลก" เพราะมันรู้ดีว่า  ไม่ว่า "เด็กน้อย" จะหน้าเป็นอย่างไร  เขาจะกลายเป็น "ผู้บริโภคที่จงรักภักดี" จนกระทั่งจะได้พบกับ "ผู้ปลดปล่อยคนใหม่"  ซึ่งยังไม่รู้ว่า "เป็นใคร?"

...การที่ท่านทั้งหลายยังรู้สึกปลื้มอกปลื้มใจกะเขา...โดยการโดดลงมาร่วมวงเสวนาเรื่องปฏิรูปการศึกษา...ผมจึงเรียกว่าเป็นการคุยกันเรื่องงี่เง่า...เพราะมันทำให้ผมคิดต่อไปว่า..."นี่ท่านไม่รู้ว่าเขาหลอกหรือรู้ว่าเขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอกกันแน่?"

แล้วข้อเสนอแนะของเซลล์แมนหัวเหม่งคนนี้คืออะไร...หลายท่านอาจะอยากฟัง...เอาเป็นว่า...ผู้ซื้อผลิตภัณฑ์ของอุตสาหกรรมการศึกษาอันได้แก่องค์กรทั้งหลาย  คงไม่สามารถปล่อยให้หน้าที่การผลิต  ประเมิน  พัฒนา  บุคลากรเป็นของมหาวิทยาลัยโดยลำพังต่อไปแล้ว...ก่อนท่านจะซื้อผลิตภัณฑ์จากมหาวิทยาลัยใด...คงต้องถามหาการรับประกันนอกจากกระดาษที่เรียกว่า "ปริญญาบัตร" เสียแล้ว...อาจจะเป็นประเภทว่า...ไม่พอใจยินดีคืนเงิน...ไม่ได้ผลยืนดีคืนเงินภายในสามสิบวัน...อะไรทำนองนั้น...คงต้องมาสอบเอาใบปริญญาเชิงปฏิบัติจากองค์กรอีกรอบหนึ่ง...จึงจะสามารถทำงานได้...คนจะไปเรียนเพื่อเอาใบปริญญาก็จะได้สำเหนียกว่า...ปริญญาไม่มีความหมาย...นีนี้มหาวิทยาลัยที่จะขายปริญญาอย่างเดียว...ก็คงต้องคิดให้หนัก...

...อันนี้ก็ไม่ทราบว่า...จะเข้าอีหรอบเรื่องงี่เง่า...ที่ผมไปกล่าวหาชาวบ้านชาวช่องเขาไว้หรือเปล่า...เชิญทุกท่านวิจารณ์ได้ตามสะดวกเลยครับ...