อนุทิน 114612

วิรัตน์ คำศรีจันทร์

๒๕๐. ผึ้งแว๊นแบ่งสีขี้โมโหและเกเร

เมื่อวานก่อนผมตะลุยตัดหญ้าทั่วทั้งบ้าน และเวลาทำงานใช้แรงนั้น ช่วงที่มีความสุขความรื่นรมย์ใจมากอย่างหนึ่งก็คือ การได้ทำงานให้เหนื่อยแล้วก็หยุดกินน้ำ นั่งให้ลมพัดโดนตามเนื้อตัวที่โชกเหงื่อให้ได้ความเย็น วันก่อนก็ทำอย่างนี้เช่นกัน โดยหลังจากตัดหญ้าต่อเนื่อง ๒-๓ ชั่วโมงแล้วก็จะหยุดนั่งพักสักทีหนึ่งเป็นระยะๆ

กระทั่งครั้งหนึ่ง เย็นพอสมควรแล้ว สักประมาณ ๕ โมงเย็น ก็พัก แต่ขณะนั่งจิบน้ำเย็นและพักเหนื่อยอย่างเพลิดเพลินใจ จู่ๆผึ้งที่ทำรังอยู่ใต้พื้นบ้านยกพื้นจากดินสักครึ่งเมตร ก็บินออกมาเป็นฝูง ซึ่งปรกติ ๑-๒ สัปดาห์เขาก็มักจะออกมาบินวนหึ่งๆ ชาวบ้านเรียกว่ามันบินออกมาเยี่ยว อยู่เป็นประจำอยู่แล้ว ผมเลยไม่ได้สนใจ

แต่จู่ๆก็มีเจ้าตัวหนึ่งบินตรงมาทิ้งดิ่งต่อยที่หัวผมอย่างจัง พอรู้สึกเจ็บเล็กน้อยและได้กลิ่นฉุนจากเหล็กใน ความที่รู้จักนิสัยของผึ้งอยู่บ้างพอสมควรตั้งแต่เด็กเมื่ออยู่บ้านนอก ก็บอกให้ผมรู้ได้ทันทีว่านี่เป็นการส่งสัญญาณที่จะทำให้พรรคพวกที่กำลังบินอยู่พากันมารุมผมในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ผมจึงรีบลุกขึ้นและเผ่นออกไปไกลอย่างไม่ต้องหยุดคิดเพื่อตั้งหลักและดูความเป็นมาเป็นไปว่าเกิดอะไรขึ้น

ระหว่างนั้นฝูงผึ้งก็แห่กันไปตอมกระติกน้ำตรงที่ผมเพิ่งนั่งพักอยู่และรุมต่อยจนได้ยินเสียงดังป๊อกแป๊กกราวๆอยู่ตลอดเวลา พอตั้งหลักได้ชั่วครู่ ผมก็อยากจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เลยค่อยเดินเข้าไปดูอยู่ห่างๆ แต่พอเข้าใกล้สัก ๓-๔ เมตร ผึ้งก็บินกรูตรงมาที่ผมฝูงหนึ่ง ผมผงะ ระหว่างที่กำลังหมุนตัวจะวิ่งหนีให้เร็ว ก็โดยต่อยที่ใบหูและต้นแขนอีก ๒ ตัว ดุมาก

ผมนึกสาเหตุไม่ออก ได้แต่ลองคิดเอาว่ากระติกน้ำสีน้ำเงิน ขนาดย่อมและทรงคงเหมือนคนนั่ง เสื้อที่ผมใส่อยู่ก็เป็นสีเขียวขี้ม้า โทนเดียวกัน เลยลงทุนเปลี่ยนเสื้อเป็นสีแดง จากนั้นก็สวมหมวกปิดหน้า สวมรองเท้าบู๊ท สวมถุงมือ สวมแว่นหน้ากาก เหลือส่วนที่เปิดอยู่เพียงปลายจมูกและริมฝีปากบนนิดหน่อยเท่านั้น จากนั้น ก็เดินกลับเข้าไปเฝ้าดูใหม่ คราวนี้ผึ้งกลับไม่ออกมารุมต่อยผมอีก แต่ยังคงรุมต่อยกระติกน้ำเสียงดังเป้งๆ สักชั่วโมงกว่าๆก็กลับไปอยู่ที่รังและเงียบสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รุ่งขึ้น พิษของผึ้งที่ต่อยใบหูก็ทำให้ลำคอและคอหอยผมแดง อีกทั้งบวมย้วยจนเหมือนกับมีลูกกระเดือกใหญ่กว่าเดิม นึกแล้วก็ขำว่าขนาดผึ้งยังแบ่งสีหรือนี่ มันต่อยแต่สีน้ำเงินกับสีเขียวขี้ม้า ไม่ยักต่อยเสื้อสีแดงกับหมวกคลุมหน้าตาลายขาวดำ นึกไม่ออกว่าทำไมจู่ๆผึ้งก็พากันบินออกมาอาละวาด แล้วจู่ๆก็กลับสู่ความสงบ เหมือนกับเป็นกลุ่มอันธพาลระบายอารมณ์เอากับคนอื่นไปตามอำเภอใจ.