บันทึกงานเฮฮาศาสตร์ของพวกเราชาว G2K เดินทางมาถึงตอนที่ 4 แล้วครับ  แต่ยังไม่น่าจะเป็นตอนสุดท้ายนะครับ

          ตอนที่ 3 ผมได้เล่าถึงกิจกรรมตอนกลางคืนของวันที่ 29  หลังจากพวกเราร่วมเฮฮาในงานวัดของพี่ดอกแก้วเรียบร้อยแล้ว  หลายคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำในสิ่งที่อยากจะทำ   ดร.แสวง เดินทางกลับ จ.ขอนแก่น  พวกเราก็ยังอยู่กันครบหน้า  Blogger หลายท่านต่างก็ตั้งอกตั้งใจเขียนบันทึกกันยกใหญ่

          ส่วนผมกับพี่บางทราย (คนเข็นครก ขึ้นภูเขา) 
ยังไม่ยอมไปไหนนั่งสนทนากันต่อที่หน้ากรมราษฎรส่งเสริมของครูบา  ท่ามกลางแมกไม้และสายลมนั่นเอง   มีแสงจันทร์บ้างประปราย   มีพี่ สะ-มะ-นึ-กะ มาร่วมแจมในบางช่วง   เนื้อหาส่วนใหญ่ที่ผมและพี่บางทรายคุยกันส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเล่าประสบการณ์ในการทำงานพัฒนา  ซึ่งพี่บางทรายเป็นนักพัฒนาที่ทำงานมาอย่างยาวนาน มีประสบการณ์ที่หลากหลาย 

          ผมเลยมีโอกาสแลกเปลี่ยนและซึมซับประสบการณ์ในบางแง่มุมที่เรายังไม่สัดทัด  นับว่าเกิดประโยชน์ต่อผมเป็นอย่างยิ่ง  นอกจากนั้นยังเกิดกำลังใจที่จะกลับไปพัฒนาตนเอง  เพื่อที่จะพัฒนางานกระบวนการและวิธีการทำงานให้ดียิ่งๆ ขึ้นกว่าเดิม  เพราะแก่นแท้ของงานพัฒนา และในส่วนงานที่ผมทำอยู่หากวิเคราะห์ดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว ล้วนมีแกนร่วมเดียวกัน   คือแก่นแท้อยู่ที่การทำงานพัฒนาคน - การทำงานเพื่อพัฒนาสังคม  โดยใช้ทักษะและวิชาความรู้ที่มาจากหลายๆ ศาสตร์ ไม่มีรูปแบบที่ตายตัว  ปรับกระบวนการทำงานไปตามบริบทและสถานการณ์.........

          ซึ่งก่อนที่เราจะได้มานั่งคุยกันต่อในค่ำคืนนี้  ช่วงบ่ายๆ ผมก็ได้รับการถ่ายทอดประสบการณ์ในการใช้แผนที่ภาพถ่ายจากดาวเทียม เพื่อใช้ประโยชน์ในการทำงานส่งเสริมการเกษตรจากพี่บางทรายมาแล้วรอบหนึ่ง (ตอนนี้ผมได้นำมาใช้ประโยชน์แล้ว และกำลังวางแนวทางที่จะขยายผลสู่เพื่อนักส่งเสริมการเกษตรต่อไป...ขอบพระคุณมากครับพี่บางทราย)

          การสนทนาระหว่างผมและพี่บางทรายยุติลงเนื่องจากว่าดึกมากแล้ว (เกือบเที่ยงคืน) แต่คืนนี้เราหยุดเพื่อพักผ่อน  แต่ผมคิดว่าพวกเราไม่ได้หยุดที่จะเรียนรู้และแลกเปลี่ยนประสบการณ์ซึ่งกันและกัน           จากการเสวนาในค่ำคืนนั้น   ทำให้ผมได้ตระหนักและคิดต่อไปว่า

• วันนี้ผมโชคดีที่ได้มีโอกาสมาร่วมงานเฮฮา 2 ได้พบกัลยาณมิตร ที่มากด้วยน้ำ  มาด้วยจิตอาสา  ซึ่งไม่อาจจะแสวงหาได้ง่ายๆ ในสังคมปัจจุบัน
• รู้จักตนเองครับ ได้ค้นพบว่าสิ่งที่ตนเองยังไม่รู้นั้น  ยังมีอีกมากมายหลายศาสตร์ และผู้ก็ไม่ได้อยู่ไกลจากตัวเราเลย
• จะต้องมุ่งมั่นที่จะเรียนรู้และพัฒนาตนเองขึ้นอีกหลายเท่าตัว
• นี่ขนาดคุยกับพี่บางทรายประมาณไม่เกิน 3 ชั่วโมง ผมยังได้เรียนรู้และค้นพบบทสรุปของงานพัฒนามากมายขนาดนี้ 
• หากได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนกันต่อๆ ไป และกับอีกทุกๆ ท่านจะได้เรียนรู้เพิ่มมากขึ้นขนาดไหน (เผื่อครั้งหน้าเฮฮา 3 หลายท่านจะได้ตัดสินใจไปร่วมงานโดยไม่ลังเล...อิๆ) 
• ช่วยต่อเติมให้ผมด้วยครับ......

          ก่อนที่จะกลับไปนอนที่ศาลา 6 เหลี่ยม ผมก็ไม่ลืมที่จะแวะเข้าไปดูชาวเฮฮา ที่บ้านครูบา   หลายคนยังเหนียวแน่นเขียนและอ่านบันทึกกันอยู่ ไม่ว่าจะเป็น น้องออต อ.handy (ตื่นมารอบที่2) ฯลฯ ส่วน อ.ขจิต และ พี่สะ-มะ-นึ-กะ นั้นนอนหลับบนเก้าอี้ฮ่องเต้อย่างมีความสุขไปเรียบร้อยแล้ว (เสียดายที่น้องไผ่เอากล้องกลับไปก่อนแล้ว) ไม่เช่นนั้นคงมีภาพเก็บตกมาฝากแน่ๆ ......

          คืนนี้ผมนอนหลับไปอย่างมีความสุข  ซึ่งกว่าจะได้นอนก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว  บรรยากาศกลางป่าเงียบสงบและเย็นสบาย  มีความสุขใจอย่างลึกๆ อย่างประหลาดที่ไม่อาจอธิบายมาเป็นตัวอักษรได้......   

 บันทึกมาเพื่อการ ลปรร.ครับ

วีรยุทธ  สมป่าสัก  3 ส.ค.50