เมื่อวานพี่ พรทิภา เสนชู พยาบาลวิชาชีพ ผู้รับผิดชอบงานคนพิการ ของ รพ.ตะโหมด ในนามเครือข่ายอำเภอตะโหมด ได้โทรศัพท์หาผมเพื่อบอกเล่าเรื่องราวของการเดินเรื่อง “ชมรมเพิ่มพูนพลังคนพิการ อ.ตะโหมด” ที่ผมได้เคยมาทำเวทีให้ จนก่อเกิดเป็นชมรมขึ้น และทางชมรมฯ ได้สานต่อโดยการออกเดินสายพบปะคนพิการในแต่ละตำบลจนครบแล้ว วันนี้ (8 ส.ค.49) คณะกรรมการชมรมก็จะนัดประชุมเพื่อสรุปบทเรียน โดยจะขอเชิญผมไปร่วมด้วย ในระหว่างการสนทนาผมได้สอบถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง พี่รู้สึกภูมิใจไหมหรืออย่างไร ที่มาได้ถึงวันนี้

     เสียงจากปลายทางของคู่สนทนาบอกเล่ามาอย่างชื่นใจว่า “พี่มีความสุขมากจังเลย พี่ไม่เคยได้ทำงานในลักษณะเช่นนี้ เขาน่ารัก และทำเองหมดเลย ไม่เห็นเลยว่าเขาจะพิการ จนพี่อายพวกเขา...เลย” ยังมีอีกมากมายที่พรรณนามาให้ฟัง พี่พรทิภา เท่าที่ผมรู้จักก็ไม่ค่อยสนิทกันมากนักก่อนหน้าที่จะได้ร่วมกันทำงานในแผนงานนี้ ตอนเสนอโครงการผ่านผมมาที่ สสจ.พัทลุง ผมได้ขอปรับตารางที่เป็นการบรรยายทั้งหมดมาให้กระบวนการ ลปรร.กันในกลุ่มคนพิการ เราจะแสดงเป็นคุณอำนวยให้ในตอนต้น ๆ จากนั้นก็จะมอบต่อให้พี่พิพัฒน์ ประธานสภาคนพิการทุกประเภท จว.พัทลุง เป็นคุณอำนวยต่อ และในตอนท้ายก็จะนำเข้าสู่การร่วมกันรวมพัลงพลังกัน จนได้รูปแบบเป็นชมรมฯ ของอำเภอ ในที่สุด ไม่ทันครบ 1 เดือน กิจกรรมการขยายผลเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เรื่องนี้ผมได้ขอถ่ายเอกสารบันทึกเลขาชมรมฯ มาแล้วจะได้เล่าให้ฟังในครั้งต่อ ๆ ไป อีก

     โดยสรุปในบันทึกนี้จะยังไม่ได้กล่าวถึงเนื้องานของคนพิการมากนัก แต่อยากถ่ายทอดว่าผมได้ใจคนทำงานชุมชนมาเพิ่มอีก 1 คน โดยพี่เขากล่าวในวันนี้หลังสรุปบทเรียนกันเสร็จแล้ว ถึงขนาดว่า “ทำไมพี่ถึงได้กลัวชุมชนเสียนาน พอได้ลองลงทำเองครั้งนี้ จะให้พี่ไปทำอย่างอื่น พี่ไม่อยากทำแล้ว หากมีอะไรจะชี้แนะ หรือจะขอให้พี่ช่วยทำอีกก็บอกพี่ด้วย พี่มีความสุขมากจังเลยที่เห็นเขา (คนพิการ) มีความสุขกันถ้วนหน้า”