ชีวิตที่พอเพียง  : เรื่องเล่าความเปิ่นของกะเหรี่ยงไทยเมื่อ ๔๐ ปีก่อน

         เพื่อนๆ ศิริราชรุ่นผมไปฝึกงานและทำงานที่อเมริกากว่าครึ่งชั้น    แล้วส่วนหนึ่งกลับเมืองไทย     อีกส่วนหนึ่งอยู่ที่อเมริกาต่อจนเดี๋ยวนี้แต่ก็เกษียนงานกันหมดแล้ว     จึงมีเวลาว่างส่ง อีเมล์ เล่าความหลังกัน    

         ผมไม่ค่อยว่าง แต่ก็ได้อ่านเรื่องที่เขาคุยกัน     มีเรื่องความเปิ่นสารพัดด้านมาเล่าสู่กันฟัง     ตามประสาคนแก่ชอบเล่าความหลัง 

         เริ่มจากเรื่องเล่าของหมอนิพนธ์ ผู้ยังอยู่ในอเมริกา    เรื่องความเปิ่นในวันแรกๆ ของชีวิตในอเมริกา  ดังนี้  

IN 1967 IN THE HOT SUMMER OF JULY. I JUST VERY NEW IN U.S..
AFTER INTERNSHIP ORIENTATION AT LUNCH BREAK. IT A LONG LINE IN
THE HOSPITAL CAFETERIA, ALL INTERNATIONAL INTERNS, KOREAN, THAI
 , JAPAN ETC. AT THE LINE THE THE BLACK GIRL ASKED ME WHAT DO I
WANT.
 i AM SO HUNGRY BUT DON"T KNOW THE NAMES OF THOSE FOOD. sO i SAY
ANYTHING. THAT COLOR GIRL SAID i DON"T SERVE ANYTHING HERE. I
STUNT AND STAND STILL. THAT COLOR GIRL RAISE HER VOICE HURRY I
DON"T HAVE TIME. MY FREND DR. BOONRUK SAID TO ME HURRY NIPONTH
PEOPLE ARE WAITING.. i DON"T KNOW WHAT TO DO ,SO I POINT TO THE
FOOD. I SAID TO THAT COLOR GIRL THAT I WANT THIS ,THIS THIS AND
THIS 9 { I POINT AT THE MEET GRAVY, FISH AND JUICE } THAT STUPID
COLOR GIRL SAID THIS DOES NOT GO WITH THIS. { THE MEAT GRAVY DOES
 NOT TO WITH FISH }
 I STAND STILL WITH RED FACE AND MADNESS AND I GURST MY BLOOD
 PRESSURE AT THAT TIME PROBABLE 200/100 AND READY PUNCH THAT DAME
 STUPID GIRL. BUT NOW FORTY YEARS HAD PASSED LIVING I AMERICA. I
 CAN UNDER STAND THE COLOR GIRL BETTER. OH" WHAT A POOR GIRL WHO
 HAVE TO PUT UP WITH A FOREIGN YOUNG DR. WHO NOT KNOW HOW TO SPEAK
 UNDERSTANDABLE ENGLISH, DON"T EVEN KNOW HOW TO CALL THE FOOD THAT
 HE WANT TO EAT. WHAT A MISUNDERSTAND THAT POOR YOUNG DR. AND
 MIDDLE AGE COLOR WOMAN , CAFETERIA SERVER. IT IS A LESSON FOR ONE
 TO LEARN TO BE PATIENT TO EACH OTHER AND PUT YOURSELF TO SOME ONE
 SHOES AND TRY TO UNDERSTAND OTHER PEOPLE DON"T PREJUDGE OTHER
 WITH YOUR OPINION USE YOU CULTERAL, LIVING STANDARD,EDUCATION ETC.
 ALL HUMAN WOULD LIKE TO BE GOOD AND WANT TO BE FRIEND EACH
 OTHER BUT SOMETIME THEY MIGHT MISUNDERSTAND EACH OTHER AND HAVE
 NO PATIENCE TO UNDERSTAND AND TAKE TIME TO UNDERSTAND EACH OTHER.
 THE PROBLEMS IN MIDDLEAST, SOUTHERN PART OF THAILAND . WE NEED MORE
 PATIENT , GIVE TIME FOR UNDERSTAND EACH OTHER AND NEED PATIENCE
 AND WILLINGNESS TO PUT ONESELF TO THE OTHER ONE SHOES AND WALK
 HUNDRED MILES AND SEE HOW IT FEEL. DON"T HURRY TAKE STUPID ACTION
 LIKE I ALMOST THROW A PUNCH TO THE FACE OF THE POOR COLOR ,
 CAFETERIA SERVER GIRL .
 
 TIL NEXT MAIL
 NIPONTH VICHUGSANANON, M.D.

           ใน อีเมล์ มีการพิมพ์ตัวสะกดผิดนิดหน่อยประสาคนแก่     อย่าถือสานะครับ     และการที่หมอนิพนธ์โดนหญิงสาวคนดำ พนักงานหยิบอาหารแกล้ง ก็วิเคราะห์เชิงจิตวิทยาได้ยาว     แต่จะขอข้ามไปก่อน     ไปที่เรื่องเล่าชิ้นที่ ๒

           หมอวลี ได้รับทุนไปเรียน PhD เล่าประสบการณ์ ในเชิงวัฒนธรรม ดังนี้

Subject: Re: My experience as a graduate student
Date: Fri, 04 Aug 2006 17:49:14 -0500
I can relate to Niponth's language barrier when we first came to the
US. I went into the PhD program at Columbia University, as you all
know. I thought I can understand English and speak well. That was my
total misunderstanding of myself. it took me forever to make other
people understand what I was saying. In my program, I had to read 3
scientific papers every Saturday morning at Journal club in our
division. The first session that I have to present, I read and
prepared myself for several hours. When I start presenting, Dr. Kabat,
my adviser, told me to go to the back of the room and shout at him. He
could not hear what I was saying with my feeble voice. To him, I was
only mumbling to myself. I recognized then that our training in
Thailand to speak softly in front of senior did not work here in the
US. I started to speak loudly in this country ever since.
When young Thai doctors came here to apply for training program, I
told them to speak up and speak distinctly. People here do not
consider the oriental being shy but thought that they lack self
confidence. This polite quality of the oriental people is probably
disappearing. The new generation is more bold. The Eastern and Western
culture are now closer than ever.
Valee

            หมอวันชัย   ผู้กลับมาอยู่เมืองไทย    และทำประโยชน์ให้แก่ประเทศมากมาย     ชักเครื่องติด    จึงเล่าความเปิ่นด้านภาษา     ภาษาอังกฤษที่เราเรียนเน้นอ่านเขียน     ไม่ได้ฝึกพูด    เวลาพูดในชีวิตจริงเราสับสนตัว r (อาร์) กับตัว l (แอล)    และสับสนการเน้นพยางค์ ว่าจะหนักตรงไหนของคำ   

Vallee, Nibhont,Chalerm and all friends,

I'like to share my experience of using "R"as compare to Thai "?" and the accents used. The first year in US at Albany Medical Ctr. Albany, New York,I have difficulty to ask the nurse to collect urine from patients.

I told the nurse please collect Urine but put accent on "Rine" not "U". Can you imagine that I have to talk very loud to ask the nurse to collect U Liiiiiinnnnneeeeeeeeeee( You Leeeeeeen). The nurse still do not undersatand what I said. I have to write it down for her. Then she said " Oh! U! rine( YOU! rin) with the accense on "U"(YOU). The R is not ? in Thai it is accually "Wr"' when you say "right" , it is accually say" W-right" 

Right?

That is one of the reason why I has started the Bilingual School in Khon Kaen to get the native English speakers to be the teachers especially those who were trained in the ESL (English as a Second Language) which need to concentrate on something different than those EFL(English as a first language). We learnt English by starting with Grammar first that make English more difficult where as those who understand the method of teaching will begin with "listening" until you can get to understand the word then start to pronounce and then vocaburary and then Grammar.Do you all know that the immortal Delaration of Independence of George Washington long time ago,when one use the soft wear to analyse the mistake,they found many mistakes in that. They said that since this was not grammar corrected that is why it become immortal. If it were the correct grammar speech, it might not be the correct one.

Do you get what I try to say?

Cheers,

Vanchai
Prof. Dr. Vanchai Vatanasapt,MD,
Director, Center for Peace and Governance,
King Prajadhipok's Institute,Nonthaburi,
Thailand 11000,

        เรื่องความเปิ่นเวลาไปต่างประเทศนี้เล่าได้เป็นกระบุง     และผมเองก็ยังหมั่นผลิตมันออกมาเรื่อย     แม้จนทุกวันนี้ 

        และที่หมอวันชัยบอกว่าคำประกาศอิสรภาพของ จอร์จ วอชิงตัน มีที่ผิดแกรมม่าร์ นั้น     เรื่องเล่าของเราก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกัน    อย่าถือสานะครับ    เพราะไม่ได้ตั้งใจเขียนให้ประณีต เป็นการเขียนแบบเขียน อีเมล์ เอามัน

        นิทานสามเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าในชีวิตของคนเรา  ช่วงของการเปลี่ยนงานเปลี่ยนที่อยู่ เราจะต้องเผชิญความยากลำบากเสมอ      เราต้องมีสติ มีความอดทน และความเพียร      แล้วในที่สุดความยากลำบากนั้นก็จะหายไป      ถ้าอยากมีชีวิตที่ดีขึ้น ก็ต้องสร้างการเปลี่ยนแปลงให้แก่ชีวิตและพร้อมที่จะเผชิญความยากลำบากอันเกิดจากการเปลี่ยนแปลงนั้น

วิจารณ์ พานิช
๑๒ สค. ๔๙
ปรับปรุงเพิ่มเติม ๑๓ สค. ๔๙