มาเชียงใหม่คราวนี้ ผมประจักษ์ด้วยตนเองว่ามหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่  ได้แสดงให้เราเห็นว่าสถาบันแห่งนี้มีการจัดการความรู้เชิงประจักษ์อย่างน่าอัศจรรย์ สิ่งที่ปรากฏในโครงการสัมมนาการจัดการความรู้เพื่อพัฒนาเครือข่ายระดับประเทศ ไม่ใช่เป็นการเอาคำว่าระดับประเทศมาทำแบบสุกเอาเผากิน แต่เป็นการทุ่มเทสติปัญญาแรงกายแรงใจแสดงให้เห็นฝีมือชั้นครู เป็นการสร้างความดีเปิดเผยศักยภาพในองค์กรออกสู่สาธารณชน ทำให้เกิดความหวังว่ามหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นที่ยอมรับของชาวเชียงใหม่และจังหวัดใกล้เคียง ที่จะส่งทายาทมาฝึกอบรมเป็นคนดีคืนสู่ท้องถิ่นมากขึ้น

  

  <div style="text-align: center">-ลูกสาวผมสวย เก่ง ดี ยังไม่มีคู่   -ลีลาร่ายรำของนักศึกษา</div><p style="text-justify: inter-cluster; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="center">งานนี้เกิดขึ้นได้เพราะเจ้าภาพเอาใจแลกใจกับทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง นับตั้งแต่เชิญชวนมวลมิตรชาวBloggersทั่วประเทศให้กระหายที่จะเดินทางมาชุมนุมกัน ถามว่างานนี้ท่านคณบดีคณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่เอาอะไรมาวางเดิมพัน สิ่งแรกเลยท่านทำให้อธิการบดีฯและคณาจารย์หลายท่านให้ความสำคัญกับงานนี้ นอกจากร่วมมือแล้วยังร่วมแสดงฝีมืออีกด้วย เด็กๆนักศึกษาได้มาเรียนรู้วิธีทำงานเพื่อสังคมนับร้อยคน </p><p style="text-justify: inter-cluster; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="center"><div align="center" style="text-align: center"> </div>  </p><p style="text-justify: inter-cluster; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="center"></p><p style="text-justify: inter-cluster; margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="center">-ฝีมือถ่ายรูปของมะปรางเปรี้ยวไม่ธรรมดา สวยชัดคมเข้มเหมือนเจ้าตัว-</p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal" align="justify">ผมได้เห็นบทบาทที่เข้มแข็ง ของสมาชิกสโมสรนักศึกษาคณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ ที่มาด้วยความรักในงานที่คณบดีให้โอกาสเขาแสดงศักยภาพอย่างเต็มที่ เด็กนักศึกษาเหล่านี้ได้สะท้อนความสามารถอย่างดียิ่ง เสียงกลองตีกระหึ่มในห้องจัดเลี้ยงหนักแน่นตูมๆจนหัวใจเราสั่นคลอน การฟ้อนรำ การแสดง4ภาค เป็นการนำเสนอวัฒนธรรมประเพณีได้อย่างสวยงาม </p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal">ทุกขั้นตอนเป็นการจัดการความรู้ที่ละเอียดอ่อน ทุกรายการถูกจัดวางได้อย่างน่าทึ่ง ครบถ้วนทั้งเรื่องการกินอยู่การแต่งกายร้องรำและการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ มีการแต่งเพลงGotoKnowคนสร้างสรรค์ บรรณาการชาวBloggerทั่วประเทศ การตัดเสื้อด้วยผ้าฝ้าย ออกแบบสวยงามโดนใจผู้รับ พวกเราใส่โชว์กันอย่างเก๋ไก๋ การจุดโคมไฟก่อนเที่ยงคืนให้ลอยละล่องส่องประกายมีเสียงประทัดแตกเป็นระยะๆบนท้องฟ้า แทบจะกล่าวได้ว่าพวกเราโดนสิ่งต่างๆมัดใจโดยดุษฎี </p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal">ถามว่ามีแค่นี้หรือ เปล่าเลย ท่านอาจารย์พิชัย กรรณกุลสุนทร ยังใช้ประเพณีผูกข้อต่อแขนผูกมัดเราอีกเปลาะหนึ่ง  ในระหว่างการแสดงดนตรี นอกจากร่วมร้องเพลงให้อาคันตุฟังแล้ว ท่านยังแนะนำผู้ร่วมงานให้หัวใจพองโต สร้างความประทับใจให้ใครๆเก็บไปนอนฝันหวาน เราได้เห็นวิธีการเอาความรู้ไปใส่ลงในกิจกรรมได้อย่างเนียนมาก ชาวBloggerภาคเหนือได้ยืนหยัดเคียงข้างร่วมเป็นเจ้าภาพอย่างเต็มใจ มิตรภาพจึงอบอวลไปทั้งขุนเขาแห่งนี้ ผมคิดว่าผู้บริหารการศึกษามืออาชีพใช่ว่าจะหาได้ง่าย อย่างน้อยควรมีคุณสมบัติดังนี้</p><ul>

</ul><p style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify" class="MsoNormal">ผมเก็บความประทับใจไว้มากมายจนไม่รู้ที่จะเอาไปฝากไว้ที่ไหน ถ้าเก็บไว้ในใจก็บอกได้เลยว่าล้นแล้วล้นอีก ขออนุญาตเรียกคุณอำนวยการจัดงานก่อนที่จะหลับคืนนี้ว่า ท่านคณบดีที่รัก ถามว่าผมคิดอย่างไรกับผู้บริหารการศึกษาท่านนี้ ผมอยากจะอุ้มกลับบ้านไปขยายผล เพื่อที่จะเผยแพร่นักบริหารการศึกษาสายพันธุ์ดีในภาคอีสานบ้าง อิอิ..</p>