ทีม รพ มหาราชนคร ศรีธรรมราช และ ทีมจากรพ สวรรค์ประชารักษ์ สรุปงานให้ฟังในวันสุดท้าย  21 ธค 50

ใน บล็อก ก่อน

คุณหมอสมศรี และคุณหมอนุก จากนครทั้งสอง เสนอ งาน

ระหว่างเสนอ และหลังเสนอ เราได้รับเกียรติจากวิทยากร หลากหลาย

อ กุ๊ก รังสิมา โล่ห์ เลขา จาก TUC

 อ สุรินทร์ สุมนาพันธุ์  จาก สสจ เชียงราย

 อ พัชราพร เอ้าจากจิตเวช เด็ก

อ อ้อยจิตรลดา อุทัยพิบูลย์    TUC เชียงราย

อ ธิดาพร จากสำนักโรคเอดส์

อ โหน่ง วรวรรณ จาก TUC

ที่มาช่วยเพิ่มคุณ ค่า และ เพิ่มบรรยากาศ แห่งความรัก ดวามหวังดี ยิ่งเปี่ยมล้นเข้าไปอีก

ขอบันทึก ปิยวาจา ความรู้สึก ข้อความที่เร้า พลัง ให้กำลังใจ การเป็นพยานทำความดี โดยไม่หวังตอบแทน 

 ไว้ เป็น ที่อ้างอิงต่อได้

เอาไว้มาทบทวนให้ชื่นใจ

 เอาไว้มาดูซ้ำ ในอนาคต เมื่อเจอ ปัญหาเดียวกัน ดังนี้ ค่ะ

  ตอนเล่า หน้าตาผู้นำเสนอทั้งสองจังหวัด มีความสุข เล่าไปยิ้มไป คนฟังอิ่มเอิบ เบิกบานไปด้วย

การนำเสนอเห็นการเปลี่ยนแปลง ชัดเจน  ของอย่างนี้ ทำได้........ด้วยใจ จริงๆเท่านั้น

ไม่มีเครื่องมือที่วัด Adherence ที่ดี ที่สุด และไม่มี ที่ยั่งยืนตลอดกาล

ผู้กินยา ต้องเกิดความตระหนักรู้  เกิดความรับผิดชอบเอง และชื่นชมตัวเองที่ทำได้

ไม่ต้องเปรียบเทียบค่ะ ว่า  เมื่อก่อนทำไมทำได้ ทำไมตอนนี้ทำไม่ได้  

หรือ

ทำไมเพื่อนๆ ทำได้ ทำไมหนูทำไม่ได้

ถ้าผู้รักษา และผู้ดูแล ช่วยเหลือได้ดี เด็กจะรู้สึกดีต่อตนเอง

เด็กบอกว่าเขาอยากตาย ไม่ทราบจะอยู่เพื่อใคร กินยาก็เบื่อหน่ายเต็มที

เด็กบอกว่าอยากตาย เป็นเพราะ เด็กเศร้า ไม่รักตัวเอง

การพูดบอก คนอื่นๆ  พูดออกมาได้ว่าอยากตาย เป็ น อาการแสดง ที่ดี

ยิ่งเลี้ยงดี เกินไป ไม่เจอทุกข์เลย จะทนทุกข์เล็กน้อยไม่ได้ 

ให้สะดวกสบายมากเท่าไหร่ เจอ ความเครียดนิดเดียวก็จะทนไม่ได้

เราดูแลแบบ Over Protect หรือเปล่า  .......

เพราะ น่าสงสาร เพราะไม่มีพ่อ มีแม่ เพราะเป็นโรค  ...........

ต้องให้เด็ก ช่วยเหลือตนเอง ฝึกให้แก้ไขปัญหาเองได้

เชียงรายเราเจอปัญหา รายงานผู้ป่วยจังหวัดเดียว 10% ของทั้งประเทศ ตอนนี้ เหลือที่มีชีวิต แสนสี่ แสนห้า

การรักษาได้ด้วยยา ทำให้มีความหวังในการมีชีวิตอยู่ แต่พอรักษาเด็กรอด ต้องเพิ่มการดูแลทางด้านสังคมเศรษฐกิจ จิตวิทยาเข้าไปอีก

เด็กมีการเปลี่ยนแปลงทั้ง ขั้นตอนการเจริญเติบโต จาก ทารก เด็กเล็ก  เด็กโต  วัยรุ่น และยังมีการเปลี่ยนแปลง  ความนึกคิด รับผิดชอบ อีก

เราต้องเผชิญกับปัญหานี้ไปอีกยาวนาน การจัดการปัญหา   รายละเอียดมากมาย การจัดประชุมให้มาคุยกัน ทำให้มีมุมมองกว้างขึ้น

ไม่มี สิ่งที่ถูกต้อง มีแต่เหมาะสมกับแต่ละพื้นที่

หมอคนก่อนบอกว่า หนูจะตายภายใน 2 อาทิตย์ น้ำหนักจาก 64 เป็น 47 หมอสั่งตายแล้ว    ......แต่โดนถามว่า ไม่อยากอยู่ให้ลูกเห็น ไม่อยากอยู่ให้ เห็นหน้าลูก ให้ได้ยินลูกเรียกแม่หรือ  

หนูกินยาได้ 3 อาทิตย์ หนูลุกขึ้นมากินข้าวได้ โดยไม่ตาย ตอนนี้ แข็งแรงสุขภาพดี ..........หนูเอาประสบการณ์นี้ไว้เล่าต่อ...เด็กๆและคนรู้จัก ถามว่าทำไมป้าสู้ได้ ....ทำไมไม่ตาย.........ใครๆ ก็งง

ตอนนี้หนูรอด ขอทำงานสู้ต่อ ทำงานเต็ม 100 เลย ..........จะเอาไว้เป็นตัวอย่างให้คนอื่น .............................ตอนนี้ มีงานบุญ งานวัดในอำเภอเขามาเชิญไปทำกับข้าว .......................ใครๆ เขาก็เชิญหนูไปเป็นแม่ครัวให้

อยากให้ เล่าอีก อย่าหยุดเล่า เรื่องการเป็นพยานที่มีหวังในชีวิตแบบนี้มีค่ามากๆ............. เพราะเวลาแนะนำ เด็ก...............โดนเด็กพูดย้อนว่า หมอก็พูดได้ซิ ก็หมอไม่ได้เป็นนี่!!! ก็อึ้งเลย ตอบไม่ได้

ใครๆ ก็ทำร้ายเราไม่ได้ ถ้าเราไม่ทำร้ายตัวเอง........................ใครๆ ก็ดูถูกเราไม่ได้ ถ้าเราไม่ดูถูกตัวเอง........................ใครๆ ก็ฆ่าเราไม่ได้ ถ้าเราไม่ฆ่าตัวเอง........................

หลายคนเป็น กลุ่ม หลายๆกลุ่มเป็นเครือข่าย หลายๆ เครือข่ายเป็นพลังยิ่งใหญ่

ต้องใช้ชีวิต เป็นเด็กปกติ มีชิวิตที่มีคุณภาพในสังคม

ไม่ใช่แค่พูดจะทำได้ ต้องร่วมใจกัน ทั้ง ผู้ดูแล ผู้ป่วย ผู้ให้บริการ  ทีมรักษา และศอร

Youth ไม่นับเป็น Population at risk (ประชากรกลุ่มเสี่ยง ) เรายังไม่มีข้อมูลชัดเจน ที่สนับสนุน ยังดูกันฉาบฉวย

เราให้ความช่วยเหลือ  ด้วย เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา

มีเมตตา ............แต่อย่าเมตตา จนเกิดทุกข์

มีกรุณา อยากให้เขาพ้นทุกข์ ........... แต่อย่าเอาไปทุกข์เอง

มีมุทิตา  ดีใจเมื่อเขาได้ดี  .................ไม่ให้มากเกิน

อุเบกขา อันที่แก้ไม่ได้ ก็ให้วางเฉยแต่ไม่เพิกเฉย

ตัวอย่างอุเบกขา  อย่างอาจารย์ กมล ที่อุบัติเหตุโดดลงสระว่ายน้ำ กระดูกคอหัก พิการเป็นอัมพาตทั้งตัว .......................

มีคนถามว่าการเป็นอัมพาตเป็นปัญหาของอาจารย์ไหม................. อาจารย์ ตอบว่าไม่เป็น เพราะมันแก้ไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปแก้มัน

เรื่องค่าย หลายคนอยากทำเลย แต่จะเป็นสิ่งที่เราวางแผนให้ทำไว้แล้ว ในปีต่อๆไป

อย่าแบกปัญหา เหมือนถือก้อนหิน บีบมันแน่นเท่าไร ยิ่งจะเจ็บ คลายลงก็ไม่เจ็บ โยนทิ้งไปก็ไม่หนัก

ปัญหามันใหญ่ และมากมาย เหมือนแบกโลก ให้ บิเอาบางส่วนของโลก มาทำ เลือกบิเอาส่วนที่ง่าย ส่วนที่ทำได้ มาทำก่อน ...........เราจะได้มีกำลังใจ ฮึกเหิม ทำเสร็จ อยากจะไป บิมาอีก

เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง เลือกทำอย่างที่มีผลใหญ่และจะสำเร็จก่อน

คิดถูกที่ตัดสินใจมาดูงาน แต่ ต้องเตือนทีมเราเองว่า เวลากลับไปทำอย่าสมบูรณ์แบบ อย่าติดรูปแบบ

ทำงานมา 20 กว่าปี ไม่ค่อยได้ประชุมนานๆ อย่างนี้ ตอนมากังวลใจ แต่ได้มาแล้วก็ประทับใจตั้งแต่วันแรก ถึงวันสุดท้าย มาก็เลยทราบว่า ยังมีสิ่งที่สามารถพัฒนาได้อีกมาก

ขอบคุณผู้มาดูงาน  เพราะรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น เหมือน แขกที่มา  ช้าต แบตให้ ประทับใจตั้งแต่มา จนท่านจะกลับ

ตอนสุดท้าย คุณ ปุ๊ก ธิดาพร เธอสรุปปิดงานว่า

ขอบคุณสสจ สคร และทีมโรงพยาบาล ทีมที่ตอบรับ ที่มาร่วมโครงการ   ที่มารับโอกาสดีๆ

 ขอบคุณทีมโรงพยาบาลเชียงรายฯ สสจ และ TUC ที่ช่วยจัดการประชุมให้ จนครบ สามครั้ง

ขอบคุณ น้องกิ๊ก คุณกรีธา  น้องกริยา น้องยุ้ย 

ขอบคุณ ด้วยใจ