ไม่เพียงเฉพาะพ่อครูบาเท่านั้นที่โดนกอดจนน่วม...ผมเองก็น่วมเหมือนกัน เล่นเอาตัวชาและเขินหน้าแดง พูดอะไรไม่ถูกไปพักใหญ่..
การไปเยือนบ้านพ่อครูบาครั้งนี้ (7 เมษายน 2550) ได้อะไรหลายอย่าง โดยเฉพาะการพบพานมิตรภาพและความรักจากชาวบล็อกหลากหน้า หลากวัยแต่มีหัวใจเดียวกัน คือ "รักกัน" และ "โอบกอดกัน" ด้วยความรู้สึกอันดีงาม
และผมก็โดน "กอด" หรือ "โอบกอด" ที่นั่นอย่างไม่คาดฝัน !
เรื่องมีอยู่ว่า....
ขณะที่ผมกำลังนั่งคุยกับพี่แป๊ด - ครูเสือ - ย่ามแดง อย่างเพลิน ๆ อยู่นั้น ทันทีที่ประตูด้านหน้าของตัวบ้านถูกเปิดออก ผมยังไม่ทันได้เอี้ยวตัว หรือหันหลังกลับ ก็แว่วยินเสียงอันคุ้ยเคยของ อ.แป๋ว แว่วมาอย่างมีชีวิตว่า "คุณแผ่นดินมา !"....
ไม่ทันได้ตั้งหลัก - ตั้งตัว.. ผมก็โดนพี่ ๆ ที่ทั้งหลายตบเท้าเข้าทักทายด้วยการเข้ามาโอบกอด (ขอกอด) ...โดยไม่ยอมให้ผมมีเวลาพอที่จะตั้งตัว ตั้งสติ....หลายคนประโคมเสียง...บ้างถ่ายรูป บันทึกภาพเป็นหลักฐานกันอย่างคึกครื้น และโชว์อวดกันยกใหญ่ ..ขณะที่ผมเริ่มตัวชา....ยืนแข็งทื่อ....แต่ยังได้ยินอยู่บ้างว่า..."เอาด้วย...กอดด้วย..ภาพนี้ต้องขยาย" หรือแม้แต่ "ไม่ได้ ...อย่าลงบล็อกนะ"...ฯลฯ
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้เล็กน้อย ... จากที่ผมกำลังนั่งคุยอย่างเป็นกันเองและเป็นธรรมชาติ...ครั้นเจอการจู่โจมเช่นนี้ก็พลิกตลบไปเขินอายอย่างฉับพลัน....คุยน้อยลง...และเกร็งไปพักใหญ่...ได้แต่แอบมองใครต่อใครอวดภาพกันอย่างมีชีวิตชีวา
ผมตั้งตัวไม่ติดและตั้งตัวไม่ทันและไม่ทันสังเกตเลยว่า..ใครและใครบ้างที่เข้ามา (แกล้ง) กอดผมบ้าง...แต่ที่แน่ ๆ ..พี่เมตตาน่าจะเป็นคนแรก เลยนะ... ! (ใช่มั๊ย)
จากนั้นได้ยินแต่เพียงว่า..เอาด้วย..กอดด้วย กอดมั่ง...! แต่ไม่มีสติพอที่จะเพ่งมองว่า ใครบ้างที่กอดผมในวันนั้น...
...
พี่ ๆ ครับ....ในชีวิตจริงผมไม่ค่อยได้มีโอกาสโอบกอดมิ่งมิตรเช่นนี้เลย แม้กระทั่งคู่ชีวิตผมก็นับครั้งได้...
.....
ขอสารภาพเลยว่า ... รู้สึกดี...แต่ก็เขิน..และซึ้งซาบกับมิตรภาพอันยิ่งใหญ่นี้ผ่านการโอบกอด....และถึงแม้จะเป็นการแกล้งให้ผมเขินอายมากขึ้นกว่าปกติ กระนั้นก็อยากจะบอกว่า "ขอบคุณครับ...ขอบคุณที่สอนให้ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นผ่านวงแขนอันดีงามของมิตรภาพ"....
และยิ่งก่อนจากลา...พี่อึ่งอ๊อบเข้ามาโอบกอดอีกครั้ง..คราวนี้ผมไม่เขิน และมีสิตที่จะซึมซับความอบอุ่นนี้อย่างลึกซึ้ง...
ในชิวิตจริง...ผมเขินอายที่จะแสดงออกซึ่งความรู้สึกอันดีงามเช่นนี้ต่อคนที่ผมรักเสมอ ...โดยเฉพาะคุณพ่อและคุณแม่ ผมยิ่งไม่เคยโอบกอดท่านเลย...(ผมไม่รู้ว่าลูกผู้ชายเป็นเช่นนี้เยอะหรือเปล่า..)
ถึงแม้การโดนกอดครั้งนี้ จะโดนแกล้งให้ขวยเขิน แต่ก็ขอขอบพระคุณที่สอนให้ผมมั่นใจและกล้าหาญที่จะแสดงออกถึงความรู้สึกอันดีต่อคนที่เรารักด้วยการโอบกอด...
กระนั้น..ก็ยังอยากร้องขอว่า ใครที่กอดผมในวันนั้น อยาลืมส่งไฟล์ภาพมาให้ผมด้วยนะครับ....ผมจะได้เก็บไว้ชื่นชม...
และเจอกันครั้งต่อไป..ขออนุญาตเป็นคนเดินเข้าไปสวมกอดด้วยตนเองจะได้มั๊ย...
ไม่แกล้ง....แต่จะกอดจริง ๆ ...
และขออนุญาตนำภาพของท่านทั้งหลายลงในบันทึกนี้ เพื่อยืนยันว่า...ผมไม่มีภาพเหล่านั้น....ผมตั้งตัวไม่ทัน....ผมอาย...
หมายเหตุ...ขณะที่เขียนบันทึกนี้ ยังไม่กล้าเล่าให้เพื่อนชีวิตฟังเลยว่า..."ไปโดนกอดมา" (555)
สวัสดีครับคุณแผ่นดิน
รู้แล้วว่า เวลาคุณเขินจะหน้าแดง แสดงว่าจิตใจดี ลองเข้าไปอ่านรายละเอียดซีคะ
http://gotoknow.org/blog/goodliving/88935
ศ.Mark Leary จาก Duke University
กล่าวว่า ทั้งชายหญิง เป็นคนขี้อายทุกคน แต่ บางคนอยู่ในระดับตื้น อะไรนิดก็หน้าแดง แต่บางคนจะอยู่ลึกมาก คนที่อายไม่เป็น จะเป็นคนไม่รู้สึกอะไรเลย เวลาตัวเอง ทำอะไรพิลึก แปลกๆและไม่เหมาะสมในสังคม คนไม่ค่อยชอบ
แต่จะแปลกนิดนึง ที่คุณไม่ค่อยเคยกอดคนที่คุณรัก ที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ในครอบครัวดิฉัน เรากอดกันวันละหลายหน จริงๆค่ะ ลองซีคะ ดีออก ทำให้อบอุ่นตลอด
55555 ...
"เป็นการแกล้งให้ผมเขินอายมากขึ้นกว่าปกติ"
คุณแผ่นดิน...ทราบได้งั้ยค่ะ...ว่าเป็นการแกล้วทำให้เขินอายกว่าปกติ... เมื่อเราที่ไปเดินท่อมๆ ถ่ายภาพสวนป่ากันมา... ได้รับการแจ้งข่าวว่า คุณแผ่นดินมาแล้ว... แผนการ กอดทักทาย โดยพี่ๆ ที่น่ารัก ที่เพิ่งจะได้พบกับคุณแผ่นดิน จึงเกิดขึ้นค่ะ ... ตามไปดูภาพความเขิน สติไม่อยู่กะเนื้อกะตัวของคุณแผ่นดินที่บันทึกพี่นะค่ะ... แต่ภาพช็อตเด็ด ที่มีการโอบกอด แล้วคนถูกกอดหน้าแดงสุด ไม่สามารถเผยแพร่ได้ค่ะ ....
5555555 ตามมาอ่านแล้วยิ้ม
อ่านบล็อกเงียบๆมานานแล้วค่ะ ชอบชื่อสองหนุ่มน้อยมาก ให้ความหมายกว้างขวางและลึกซึ้งดีจัง .... ชอบที่ทุกท่านมาเล่าเรื่องการเดินทางไปบ้านท่านครูบาด้วย การได้เห็นการก่อร่างสร้างรูปมิตรภาพตั้งแต่เริ่มต้นเช่นนี้เป็นความรู้สึกที่ดีมากค่ะ
ขณะเดียวกัน คุณแผ่นดิน ก็เขียนบันทึกจากใจได้จับใจคนอ่านเสมอ
ตามมายิ้มด้วยคนค่ะ.... :)
พี่สมนึก ครับ
น่าอิจฉาจังที่พี่สมนึกมีที่รักบันทึกภาพแห่งความประทับใจไว้ให้...ผมประทับใจภาพชีวิตครอบครัวพี่สมนึกและครูอ้อยมาก...(ไม่ห่างกันเลย)...ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน แผ่นดิน
มีความสุขนะคะ..ต้องกราบขอบคุณครูบาสุทธินันท์ค่ะ
ดีจังคะ ...การโอบกอด...เป็นเรื่องที่แลกเปลี่ยน
ได้เหมือนกันนะคะ...
...เราจะบอกว่า
" ขออนุญาติกอดด้วยความเคารพ
นะคะ " กับรุ่นพี่ที่สูงวัยกว่า และก็ ค้อมแตะหลวมๆ...
กับ พ่อ แม่ ไม่ต้องบอกเลยคะ พอถึงบ้าน ดิฉันก็
ก อดท่าน หอมซ้าย หอมขวาเลยคะ....
กับนักศึกษา ทั้งไทยและเทศ ที่เรารู้จัก เพราะร่วมกิจกรรมกันมาอย่างรู้ใจ นานเป็นปี เราก็
" ขออนุญาติกอดกันคะ "
ต้องพูดว่า " ขออนุญาติ " ก่อนจะดีคะ จะรู้สึก อบอุ่นยิ่งขึ้น...
จริงๆ คนทั่วไปจะไม่ ชินกับ การแสดงความรู้สึกแบบนี้....แต่ถ้าเรา ทำด้วยกิริยา
เคารพ จะให้ความรู้สึกพิเศษมากคะ
ดิฉัน เวลาเจอเพื่อนทำกิจกรรมรุ่นเดียวกัน ที่ผ่านชะตากรรมร่วมกันมานาน เจอกันทีไร ก็
โ อบกอดอย่างมิตรภาพทุกครั้ง หรือเวลา เขียน เมล์
ก็จะเขียน เริ่มต้น เอ่ยชื่อเพื่อนและตามด้วยที่รัก
ทั้งเพื่อนหญิงและชาย...คือเรารู้สึกรักจริงๆน่ะคะ
ผมเข้าไปอ่านบันทึกที่ว่าแล้วนะครับ...น่าสนใจและมีสาระที่เป็นประโยชน์มาก แต่ขอตั้งหลักสักพักแล้วจะฝากรอยคิดแลกเปลี่ยนอีกหน
โดยปกติ...ผมไม่ค่อยได้แสดงออกเช่นนี้จริง ๆ แต่ก็มีอย่างอื่นทดแทนอยู่บ้าง...ยิ่งในครอบครัวที่มีคุณพ่อ คุณแม่ พี่ ๆ ลุงป้าน้าอา...เราต่างไม่ได้โอบกอดกันเลย และบัดนี้ก็ตั้งใจว่าจะ "ทำให้ได้" เห็นแต่ลูก ๆ โอบกอดคุณปู่ คุณย่าแล้ว ...ผมต้องทำให้ได้
ขอบคุณมากครับ...
หลังการโดนรุมแกล้งของพี่ ๆ ที่แสนดี...ผมมีเวลานั่งนึกทำสติและพอเห็นร่องรอยการเตรียมการอยู่บ้าง ..ไม่ว่าจะเป็นครั้งแรกที่พบพี่แป๊ด..ก็มีการอ้างว่า "มีรางวัลให้กอด" เจอพี่สมพร ก็มีการร้องทักจากคุณย่ามแดงและครูเสือในทำนองเดียวกัน คือ "มีรางวัลให้กอด"...
ถึงจะเขิน แต่ก็รู้สึกดีครับ....
ยืนยันว่ารู้สึกดีมาก ๆ และรู้สึกดี จริง ๆ
ตกใจหมดเลย..นึกว่าจะตามมากอดอีกคนซะแล้ว ที่ไหนได้ตามมายิ้ม...มาขำ เท่านั้นเอง
แต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับ
แหงล่ะ..ผมไม่หล่อเหมือนท่านขุน..เลยต้องขุนให้บวม ๆ นุ่ม ๆ จะได้น่ารักน่ากอด...ไม่อยากคุยเลยว่าสมัยต่อยมวยก็หนักเต็ที่แค่ 51 กิโลกรัมเองนะครับ...
ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง....ทั้งน้ำหนักและความหล่อ ยกให้ท่านขุนไปเลยแล้วกัน
555
ขอบคุณที่เกาะติดบันทึกเสมอมา..และถือเป็นเกียรติที่มีคนเฝ้าติดตามบันทึกและเรื่องราวต่าง ๆ ของผม..
ปรากฏการณ์รวมตัวของชาวบล็อก หรือแม้แต่การแลกเปลี่ยนทิ้งรอยความคิดไว้ตามบันทึกต่าง ๆ คือภาพสะท้อนที่ฉายชัดว่า ในโลก G2K ไม่เงียบเหงา เพราะยังมีคนให้เราได้คิดถึง
ขอบคุณมากครับ
ตามมายืนยันค่ะ
คุณแผ่นดินหน้าแดงมาก ๆ แต่ก็น่ารักไปอีกแบบค่ะ
ผมแอบดีใจนึกว่าจะมากอดเพิ่มอีกคน...แต่ตามไปดูภาพเหล่านั้นได้ในบล็อกของ อ.แป๋ว นะครับ...ผมว่ามิตรภาพของชาวบล็อกมหีศจรรย์เป็นอย่างมาก...ไม่ใช่ญาติก็เป็นประดุจญาติที่คลานตามกันมา
ส่วนเรื่องคุณแม่น้องดิน - น้องแดน ยิ่งไม่ต้องห่วง เธอใจกว้างยิ่งกว่าทะเล (แต่ก็เป็นทะเลที่ไม่เคยปราศจากคลื่น) ...ยิ้ม ๆ
ขอบคุณครับ
ขืนผมโดนแกล้งถึงขั้นหอมด้วยแก้มมีหวังสลบลงคาที่เป็นแน่...คนรักกัน...ยังไงก็ "หอม" ไม่สร่างแน่ครับ...ไม่งั้นลองถามพี่สมนึกดูก็ได้...(ยิ้ม ๆ )
ผมยังไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตอยู่ในสวนป่าเหมือนหลายท่าน ได้แค่แวะไปชั่วครู่ชั่วครั้ง แต่ก็สัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของสวนป่า...สัมผัสได้ถึงความเมตตาที่พ่อครูบามีต่อผองกัลยาณมิตรทั้งหลายอย่างมากมายมหาศาล
พ่อครูบา...เป็นภาพสะท้อนให้สังคมได้รู้ว่า "ในสังคมไทย ยังมีผู้ใหญ่ใจดีและมีศักยภาพอยู่อย่างเต็มเปี่ยม"...อยู่ไกลแค่ไหน...,ลึกและปลีกวิเวกสักแค่ไหนก็ไม่ไกลเกินกว่าความรักและความศรัทธาของผู้คนจะเดินทางไปถึง...
ผมขอบคุณครูอ้อยมากครับ...
สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน
คุณแผ่นดินครับ
ผมเข้าใจว่าเรื่องการแสดงความรัก เป็นเรื่องกระอักกระอ่วนของชายไทย เกิดไปกอดคนโน้นคนนี้ เขาจะหาว่าเป็นคนเจ้าชู้ ชีกอ ผมไม่แน่ใจว่าวัฒนธรรมไทย มีการกอดไหม? แต่เราไม่ค่อยจะถูกเนื้อต้องตัวกันมากนัก สมัยนี้ผู้หญิีงจูงมือกันได้ แต่ผู้ชายจูงมือกันฟ้าผ่า ส่วนชายหญิงนี่ก็ได้แค่จูงมือครับ ผมไม่เห็นมากกว่านั้น
กอดก็มีหลายแบบ แบบกอดแน่นแนบชิด หรือกอดแบบเอาคอสวมกันแบบโก่งตัวนิดหน่อย ถ้าเป็นฝรั่งก็เป็นท่ากอดก่อนจะเอาแก้มชนกัน คือช่วงไหล่ลงมาไม่ได้สัมผัสกัน
ผมเองเคยถูกเพื่อนต่างชาติกอด ทำตัวลำบากเหมือนกันครับ คือตั้งท่าไม่ถูก ต้องลักษณะไหนถึงจะไม่ล่วงเกิน และดูเป็นธรรมชาติ ของแบบนี้ต้องฝึกครับ
เชื่อว่าถูกกอดบ่อยเข้าก็จะชำนาญไปเอง ว่าไหมครับ?
สวัสดีครับ พี่หน่อย...
ขอบคุณในทัศนะอันดีและลุ่มลึกนี้มาก ๆ ...คนทั่วไปจะไม่ ชินกับ การแสดงความรู้สึกแบบนี้....แต่ถ้าเรา ทำด้วยกิริยาเคารพ จะให้ความรู้สึกพิเศษมากคะ
ขอให้พี่หน่อยมีความสุขกับชีวิตและการงานตลอดไป, นะครับ
พี่แป๊ด...ครับ...
ถึงแม้ไม่ส่องกระจกในเวลานั้น - ก็รู้สึกได้ว่า ตัวเองหน้าแดง...ร้อนผ่าวไม่น้อยเลยทีเดียว..
ขอบคุณครับ..ขอบคุณทุกอย่าง รวมถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพี่ ๆ ทุกคน
อ๊ะจึ๋ยยย รูปพี่นี่มีแกล้งคืนป่าวอ่ะ เลือกรูปสวยๆหน่อยก็ไม่ได้เน้อ...หัวหน้า
ว่าแต่ว่า...พี่หนิงไม่ได้เอี่ยวด้วยเด้อ เรื่องกอดๆแกล้งๆอะไรเนี้ยยย พี่หนิงไม่รู้......แต่พี่หนิงเห็น อิอิ
อาจารย์ ราณี ครับ...
สวัสดครับ คุณโก๊ะ...
สวัสดีครับ คุณแว้บ...
เป็นธรรมดากระมังครับถ้าโดนกอดถี่ครั้งก็คงชินไปเอง...แต่การกอดด้วยมิตรภาพฉันท์ญาติมิตรยิ่งใหญ่และอบอุ่นมากเป็นพิเศษ....และ วันนั้น ณ บ้านพ่อครูบาผมก็สัมผัสถึง "กอดสงบ" ที่สุขล้ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ขอบคุณครับ....สิ่งอันใดที่แสดงออกซึ่งความรักอันบริสุทธิ์เราก็อย่าได้ลังเลเลยใช่ไหมครับ
ขอบคุณมากครับพี่อึ่งอ๊อบ..
ผมแวะไปอ่าน "กอดสงบ" มาแล้ว และประทับใจมาก ได้ความรู้และความรู้สึกที่อิ่มอุ่นเป็นที่สุด
ขอบคุณสิ่งดี ๆ จากพี่สาวที่แสนดี ...นะครับ