สองพี่น้องท่องลาว ตอนที่ 1 : สะบายดี สปป.ลาว

26 ธค. 50

04.00 นาฬิกาปลุกดังลั่น อืมม์ นอนต่ออีกนิดน่ะ รู้สึกตัวอีกที อิ๊บอ๋ายแล้ว รีบโดดขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าแต่งตัว
สองคนพี่น้องหิ้วสัมภาระสามใบเรียกแท๊กซี่ด่วนจี๋ไปดอนเมือง เจอเรื่องเซอร์ไพรส์ ด่านดินแดงขึ้นค่าผ่านทาง
จาก 20 เป็น 35 บาท แท๊กซี่สวดบ่นให้ฟังตลอดทางไปจนถึงสนามบิน โอ้ ทำไมรอบเช้าคนมันเยอะอย่างนี้นะเนี่ย
เช็คอินเสร็จแล้วก็ไปกินข้าวดีกว่า อ้อยอิ่งกันจนจะตกเครื่องเพราะไม่ได้ยินเสียงเรียก 555 ง่วงด้วยล่ะ เลยโก๊ะๆ

06.00 เครื่องขึ้นเลทเพราะรอเคลียร์คิวรันเวย์ ตายล่ะวา แล้วจะไปถึงกี่โมงเนี่ย นั่งรอกันด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ
ในที่สุดเครื่องก็ออกจนได้ เลทไป 25 นาที วันนี้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆ ตื่นเต้นมากกลัวไปไม่ทันเที่ยวรถ
International Bus พอเครื่องลงก็รีบไปหารถจะไปสถานีขนส่ง มีรถตู้ราคาคนละ 60 บาท แต่ต้องรอคน
แหม..อุตส่าห์ยอมแบกกระเป๋าไม่โหลดก็เพราะไม่อยากรอ ก็เลยเหมารถไปท่ารถดีกว่าแค่ 200
รถก็ดีด้วยนั่งสบาย มาถึงท่ารถทันเวลาสบายๆ ได้ตั๋วแบบเฉียดฉิวเป็นสองคนสุดท้าย ราคาตั๋วใบละ 80 บาท
พอรถตู้จากสนามบินมาถึง คนอื่นที่ช้ากว่าเราก็ได้ตั๋วนั่งชั้นล่างไป คือนั่งกับพื้นเพราะที่นั่งเต็ม หุ หุ

08.00 รถออกตรงเวลา แล่นไปเรื่อยๆ จนถึงสะพานมิตรภาพไทย-ลาว ยังไม่ 9 โมง พนักงานบนรถแจ้งว่า
พวกเราต้องลงไปกรอกเอกสารที่ด่านเอง 9.15 ทุกคนก็ได้กลับมาขึ้นรถ แอบประทับใจว่าเร็วจริงๆ
รถวิ่งข้ามสะพานแป๊บเดียวพวกเราก็ต้องลงที่ด่านฝั่งลาวอีกรอบ คราวนี้ล่ะขบวนการโสลวโมชั่น
บริการแบบลาวก็เริ่มขึ้น เราติดแหง่กอยู่ที่ด่านจนถึง 10.20 ไม่มีทางทันเที่ยวรถ 10.30 น. แล้วล่ะ
ต้องทำใจอย่างเดียว 1 ชั่วโมงสำหรับการบริการ ช้าไปซะทุกอย่าง เรียกว่าเจอตั้งแต่ด่านแรกก่อนเข้าลาว

10.45 รถมาถึงท่ารถที่เวียงจันทน์ มหกรรมตอมนักท่องเที่ยวก็เริ่มขึ้น แทบจะยื้อยุดฉุดกระเป๋ากันทีเดียว
ในที่สุดเราก็เจรจากับรถ Mini Van ได้หนึ่งคัน มีเพื่อนร่วมชะตากรรมเป็นคนไทยทั้งหมด 8 คน + เราอีก 2
รวมเป็น 10 มีกลุ่มใหญ่ 5 คนเขามาด้วยกัน (กลุ่มนี้ล่ะที่ช่วยชีวิตเราสองคนไว้ จะเล่าในตอนต่อไป)
น้องอีกสองคนเป็นเด็กวิศวะจุฬานิสัยดี ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงมาคนเดียว เพื่อนเขามาล่วงหน้าแล้ว
พอเจรจาเรียบร้อยด้วยราคา 70,000 กีบต่อคน เราก็จะไปหาเพื่อนเพื่อแลกตังค์ ผู้หญิงที่มาคนเดียว
เดินตามเราต้อยๆ หันไปก็ตกใจ เอ้ย...จะตามเราไปไหนเนี่ย เขาก็บอกว่าขอไปด้วย 555
เราเลยบอกให้ไปหาข้าวกินก่อนเดี๋ยวค่อยเจอกัน จากนั้นก็เรียกรถไปส่งที่ร้านโจมา น้องโหน่งยืนยิ้มเผล่รออยู่
น้องเขาเตรียมเงินไว้ให้แลกพร้อมซื้อซิมโทรศัพท์ไว้ให้ บริการประทับใจ (ที่อื่นเขาแลกเงิน 1 บาท : 278-279 กีบ
โหน่งให้แลก 1 บาท : 282 กีบ) เราก็นั่งดื่มกาแฟแก้วแรกของลาวที่ร้านนี้นี่เอง จากนั้นก็พาเราไปกินข้าว
ที่ร้านอร่อยใกล้ๆ เปิดประเดิมอาหารลาวมื้อแรกเช่นกัน มื้อนี้ไม่ยอมให้โหน่งเลี้ยง อยากลองใช้เงินกีบดู
ก็จ่ายไปซะ 80,000 กีบ เดินออกมาตรงสี่แยกเห็นตำรวจลาวพกปืนน่ากลัวจริงๆ ไม่มีซองปืน
เล่นสอดเหน็บเอวไว้เลย นี่ถ้าปืนลั่นนะ สูญพันธุ์แน่...

12.30 รถจัมโบ้ที่มาส่งเราก็มารับไปขึ้นรถมินิแวนเพื่อเดินทางไปวังเวียง รถขับไปตามทางออกเมืองเรื่อยๆ
แอร์ร้อนดีจริงๆ คนขายตั๋วบอกว่าถ้าแอร์ไม่เย็นให้เหยียบเลย เออ..จำไว้นะ เดี๋ยวกลับไปถึงเวียงจันทน์เมื่อไหร่
จะตามไปเหยียบ ถนนหนทางค่อนข้างแคบ รถสวนกันทีก็เสียวแวบ บ้านคนก็ปลูกติดริมถนนเลย
ไม่ยอมเว้นระยะห่างออกไป รถร้อนถนนกระดอนขึ้นลงเป็นลูกระนาดบางช่วงแต่ก็หลับคร่อก
รู้สึกเหมือนย้อนกลับไปสมัยนักเรียนที่นั่งรถเมล์ ฝุ่นคลุ้งเข้ามาในแอร์จนรู้สึกได้ รถวิ่งมาจอดพัก
กลางทางให้เข้าห้องน้ำ ด้วยความหิวน้ำก็ซัดน้ำไปซะครึ่งขวด พอรถวิ่งไปได้เกือบชั่วโมงน้ำก็ทำพิษ
ปวดฉิ้งฉ่อง ทำไงดีล่ะเนี่ย แจ๊กพอตเป็นคนแรกเลยตรู ในที่สุดคนขับก็หาเวิ้งเหมาะๆ ข้างทางให้
ดีนะที่เป็นคนไทยทั้งคันรถ อายจนอยากจะมุดแผ่นดิน แต่ไม่ลงก็ไม่ไหว เวิ้งนั้นเหมือนสร้างมา
สำหรับการณ์นี้โดยเฉพาะ 555 เบาสบาย

16.30 เราก็มาถึงวังเวียงโดยปลอดภัย ฟ้าเริ่มโพล้เพล้ เหนื่อยจะรากเลือด แถมจะต้องเดินไปที่พักอีก
ในที่สุดคนขับใจดีก็ยอมขับรถไปส่งเราสองคนที่รีสอร์ต เพราะทนดูสายตาอ้อนวอนของเราไม่ไหว เหอๆ
เห็นที่พักแล้วหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง โอ้สวรรค์ ด้านหน้ารีสอร์ตเราติดลำน้ำซอง มีภูเขาสูงตระหง่าน
เป็นฉากหน้าทอดไปเป็นทิวสลับกัน สวยสมคำร่ำลือ รีบเข้าที่พักอาบน้ำแล้วไปหาจักรยานขี่
ท่องเมืองสำรวจหาร้านอาหาร ในที่สุดก็เปลี่ยนใจกลับมากินที่รีสอร์ต เพราะในเมืองมีแต่ร้านเหมือนบาร์
อาหารเป็นพวกพิซซ่า สปาเก็ตตี้ แต่ในที่สุดก็เจอร้านเบเกอรี่ก็ได้ครัวซองกับมัฟฟิ่นกลับมาคนละชิ้น
วันนั้นเรียกว่าตัดสินใจถูกมากๆ อาหารที่ถาวรสุขอร่อยและราคาไม่แพง น้องชายบอกว่าพุงจะแตกแล้ว
แต่บริการของเด็กเสริฟก็ช้าตามแบบฉบับลาว ใครใจร้อนไปเที่ยวต้องไม่มีความสุขแน่นอน คืนนั้นเรานั่งกินอาหารริมน้ำ
ฟังเสียงแมลง อากาศเย็นเจี๊ยบสะใจ จากนั้นก็กล่าวราตรีสวัสดิ์เข้านอนกันตั้งแต่สามทุ่ม หมดก๊อกแล้ว
เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาว่ากันใหม่ กู๊ดไนท์วังเวียง

...

เขียนใน GotoKnow โดย Little Jazz
ใน Little Corner

คำสำคัญ (Tags): #laos#vangvieng#ลาว#วังเวียง

หมายเลขบันทึก: 157083เขียนเมื่อ 2 มกราคม 2008 21:00 น. ()แก้ไขเมื่อ 14 มิถุนายน 2012 16:30 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (34)

พิมพ์ดีด

เขียนเมื่อ 2 มกราคม 2008 21:15 น. ()

สวัสดีปีใหม่คะ พี่ Little Jazz

แค่เริ่มเดินทางก็มีเรื่องฮาเลยนะคะ

เมื่อปีก่อน เคยแบกเป้บุกเวียงจันทร์ ผ่านทางสะพานมิตรภาพไทย-ลาว เหมือนกันคะ...เลยแอบนึกภาพบริการแบบลาวในความทรงจำตามไปด้วยคะ

เกือบโดนจับที่เวียงจันทร์ เพราะไปถ่ายรูปหน้าป้ายแบงค์ชาติลาว...ไม่มีป้ายโนโฟโต้ หนูจะรู้ได้ไงว่าเค้าห้ามถ่าย เหอะๆ

รออ่านตอนต่อไปคะ

มีความสุขมากๆ ในปีหนูนี้นะคะ

---^.^---

Little Jazz