คุณไมโต

• สวยมากเลยค่ะ  นกเป็ดน้ำใช่ไหมคะ  เหมือนในแสตมป์ของครูอ้อยที่เก็บสะสมไว้เลยค่ะ
• เจ้าตัวสุดท้ายหน้าเหมือนคนขี้โกงเลยนะคะ
• แล้วต้นไม้ทำไมเหี่ยวจัง  เอาไปจากเมืองไทยแน่เลย
• ขอบคุณค่ะ

• ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเป็นนกเป็ดน้ำ หรือว่าเป็ดจริง เรื่องนี้ต้องถามคุณขจิตครับ ท่านเป็นผู้เชื่ยวชาญเรื่องนก....ว่าไงครับคุณขจิต
• สัตว์พวกนี้อาศัยอยู่ในตู้ควบคุมอุณหภูมิครับ
• ครูอ้อยช่างสังเกตุจังเลยครับ

คุณไมโตคะ

• เรื่องของสัตว์ครูอ้อยชอบมากกว่าคนบางคนเสียอีก
• ว้า  ชื่อก็จำไม่ได้  แล้วอยากจะเป็นผู้สื่อข่าว
• อิอิ พูดเล่น

• จะได้ไม่พบอะไรที่จำเจไง เปลี่ยนโน่นนิด เปลี่ยนนี่หน่อย จะได้พบกับอะไรที่แปลกใหม่ในชีวิตไง
• ยิ่งมีคนว่าผม ไม่ค่อยใช้สมองซีกขวาทำงานด้วย ก็เลยต้องพยายามใช้หน่อย จะได้มีสุนทรียในอารมณ์  แล้วน้องป้าคุณกะจิ๊บเป็นคนแรกที่ได้เห็นสุนทรียทางอารมณ์ของผมนะเนี่ย.....อิ อิ
• เรื่อง Journal ไม่ค่อยอยากพูดถึงครับ ผ่านไปได้ด้วยดี แบบเลือดไม่โชกตัว คุยเรื่องที่สนุกๆดีกว่านะครับ จะได้ไม่เครียด
• ดูหน้าตา พวกเขาก็มีความสุขดีนะครับ เพียงแต่วันๆอาจจะเที่ยวดึกไปหน่อย พอสายๆก็เลยมีอาการง่วงบ้าง เป็นธรรมดาครับ....อิ อิ

ภาพสวย คมชัดดีมากครับ

ผมติดตามวิถีชีวิตพี่ไมโตผ่านบันทึกบ่อยๆครับ แบบว่าไม่มีโอกาสไป ก็ขอซึมซับจากบันทึกพี่ก็แล้วกันนะครับ

ขอบคุณพี่นิกรด้วยครับ 

• ชอบรูปที่ 4 มากค่ะ
• กำลังสบาย
• ดีนะคะ ได้เที่ยวบ้าง
• หากเป็นดิฉัน ได้ไป จะเที่ยวให้คุ้มเลยค่ะ
• take care นะคะ

• เขามีเป็นป้ายชื่อภาษาอังกฤษไว้ แต่ผมไม่ค่อยถนัดจำอะไรที่เป็นตัวแปลกๆ
• ที่นี่ส่วนใหญ่เขาจะเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นครับ อ่านไม่รู้เรื่อง ก็เลยได้แต่ชม แล้วก็เก็บภาพไว้

• ความเป็นธรรมชาติในเมืองนี่น้อยกว่าธรรมชาติจริงๆเยอะมากครับ
• สัตว์เหล่านี้ ต้องอุทิศตัวมาอยู่ที่นี่เพื่อให้ความรู้ และความบันเทิงแก่คนกรุง ที่ไม่สามารถออกไปสัมผัสธรรมชาติที่แท้จริงได้
• บ้านเรา คือวิถีของเรา คือตัวตนของเราครับ ที่นี่เป็นแหล่งให้ความรู้ เพื่อให้เรานำความรู้กลับไปใช้ในบ้านเราครับ เหมือนที่คุณเอกทำ เพียงแต่ต่างบริบทกันครับ

• เพลงนี้คุ้นๆนะ คล้ายๆชีวิตใครสักคนแถวๆนี้
• ก็คุณเมตตาเล่นโผล่มาหัวกะเซิงทุกวัน ผมจะยิ้มให้ก็กลัวว่าจะยิ้มเยาะ คนอะไรเอาแต่ทำงาน แล้วอีกอย่าง คุณเมตตาเดินเหมือนใส่สเก็ต ปู๊ดป๊าดไปทางโน้นที ทางนี้ที แค่ผมเอ่ยปากทัก น่าจะยังไม่ทันจบเลย คุณเมตตาก็แล่นปู๊ดไปถึงไหนแล้ว ก็เลยสงบปากสงบคำดีกว่าครับ
• ขอบคุณครับ ที่ร้องเพลงที่คุ้นหูมากเลยให้ฟัง

พี่ไมโตครับ

ผมไม่ค่อยมีประสบการณ์ที่ไกล หมายถึงออกไปต่างแดน ที่ๆมีวิถีแตกต่าง แต่หวังไว้สักวันหากมีโอกาส

ผมได้แต่ป่ายปีนดอย เพื่อทำงานที่บ้านเกิด ยิ่งเราทำงานกับชุมชนมากเท่าไหร่ พี่ไมโตทราบมั้ยครับว่า ปัญหาของชุมชนซับซ้อนมากขึ้น พร้อมกับอ่อนแรงลงทุกขณะ

เหตุหนึ่งเพราะวิธีคิดของคนนอกที่ไม่เข้าใจ(หลักๆเลย) และทำร้ายชุมชน ซึ่งเขายังบริสุทธิ์ และรับไว้หมด(ดี - ไม่ดี)

ผมชื่นชม นศ.ป.เอก (ดร.) หลายท่านที่ได้มีโอกาสเดินทางไปศึกษา ต่างแดน และใช้ประสบการณ์ การเรียนรู้ที่อื่น มาใช้ในเมืองไทยแบบเข้าใจ(เพราะบริบทหลายอย่างต่างกัน) ไม่ใช่รับมาแบบไม่เข้าใจ  และอัตตาสูง..ไม่เข้าท่าเลย

อยากให้การศึกษาที่เป็นการศึกษาขั้นสูง กลับมารับใช้ประเทศเราอย่างแท้จริงครับ

บ่นๆครับ พี่ไมโต ประสาคนทำงานรากหญ้าครับ 

.................

ชมสวนสัตว์กลับกลายมาเป็นคุยเรื่องนี้ได้อย่างไรไม่รู้ ขอโทษครับผม

• ครับกำลังสบายครับ ผมยังแอบถ่ายได้อีกรูปครับ

• คุณเอกเป็นคนที่น่าชื่นชมคนหนึ่ง ที่รู้ว่าตัวเองฝันอะไร และพยายามตามความฝันของตนเองไปให้ไกลที่สุด ในขณะที่อีกหลายคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองฝันอะไร ชีวิตเป็นไปเพราะต้องเป็น ทำเพราะต้องทำ ไปจนกว่าจะหมดแรงไขว่คว้า ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ในวังวนเหล่านี้ด้วยเหมือนกัน เพียงแต่ผมเลือกที่จะมีความสุขตามแบบผม เลือกที่จะวิ่งตามบ้างเมื่ออยากวิ่ง และเลือกที่จะหยุด เมื่อต้องการหยุด
• ความรู้เป็นสิ่งที่เรียนทันกันได้ครับ ถ้าเราตั้งใจ แต่การนำความรู้มาใช้งานให้เหมาะสม เป็นเรื่องของคนครับ คนล้วนๆ ไม่ขึ้นกับอื่นใด บางครั้งแค่เพียงอ้าปากคุยกับคนที่ไม่เข้าใจ ก็เหนื่อยแล้วล่ะครับ
• ขอเป็นกำลังใจหรือคุณเอกครับ

• อ้าว ยังไม่ได้ร้องเหรอ ผมคิดว่าร้องแล้ว ผมใส่ทำนองให้เรียบร้อย นี่ถ้าช้าอีกนิดจะใส่คอร์ดกีต้าร์ให้ด้วย
• แล้วเพลงที่จะร้องคือเพลงอะไรครับ
• ตกลงผมอนุมัติแล้วครับ ....อิ อิ ขอสวมรอยหน่อย

• ชอบจังเลย เพลงที่น้องป้าคุณกะจิ๊บร้อง ......เพลงแรกนะ เคยฟังคุณสมจินร้องสมัยยังสาวๆ  "อยู่ห่างกัน คนละทิศ ยังมาเฝ้าคิดถึงกัน ...."  อยากกลับไปฟังอีกจัง ส่วนเพลงหลังนั้น เอาไว้ร้องให้เจ้าฝนกับฟ้าฟังดีกว่านะ ...อิ อิ
• เรื่องสถิติ ยังไม่เลิกค่ะ เพียงแต่หาโอกาสเหมาะๆ จะมาเขียนใหม่ ไม่ให้หนักเหมือนเดิม พักหลังพอแตะเข้าไปแล้ว ยิ่งเขียนก็ยิ่งหนัก โดนที่บ้านเอ็ดมาแล้วล่ะ
• ลองดูก็แล้วกันว่า น้องป้าคุณกะจิ๊บจะได้ C8 ก่อนหรือผมจะเขียนจบก่อนนะ

ภาพสวยมากเลยค่ะ ซูมได้สุดยอด ชอบสีสดใสของน้องเป็ดภาพแรกจัง

^____^

• งั้นผมแถมให้อีกภาพครับ

แหม เห็นคุณไมโต ต่อกร กะคุณเมตตา เหมือนสนิทกันมาก ๆ ที่แท้ เพิ่งถึงบางอ้อ  ว่า เราก้อคนกันเอง เพราะดิฉัน ก็เวียนว่ายแถว nursery เหมือนกันค่ะ (จำได้ป่าวเอ่ย ลูกสาวคนเล็กของดิฉัน เป็นคู่ทุบคู่ถอง กะลูกสาวคนเล็กคุณไมโต

• ดูจากรูปแล้วรู้สึกว่าคุ้นๆ ครับ แต่ยังไม่แน่ใจ ตอนนี้แน่ใจแล้วครับ
• รู้จักชื่อคุณรัตติยา ครั้งแรกจากตอนที่ได้คุยกับอาจารย์บรรเจิด เพื่อแนะนำท่านว่า ท่านน่าจะส่งใครสักคนที่มีความสามารถไปอบรมเรื่องบล็อก แล้วมาขยายแนวคิดเรื่องนี้ที่คณะวิทย์ ท่านก็บอกว่าท่านส่งคุณรัตติยา ตอนนั้นก็จำได้แต่ชื่อ ไม่นึกว่าจะเป็นคนกันเอง
• ไปๆมาๆ ก็เป็นศิษย์เก่าเนิร์สกันนี่เอง
• พักหลังมานี้ ไม่เจอคุณรัตติยาเลยนะครับ ที่โรงเรียนก็ไม่เจอครับ เจอแต่คุณพ่อกะน้องฟ้า

• ดีใจจังที่คุณไมโต จำได้ จะกลับไปเล่าให้น้องฟ้าฟังนะคะ
• ส่วนเรื่องที่โรงเรียนของลูก ๆ หนะ คุณแม่ ไม่ได้ทำหน้าที่เลยค่ะ เป็นคุณพ่อตลอด (ยกเว้น วันแม่) วันไหนคุณพ่อไม่ว่างไปรับ ก้อจะส่งลูกน้องที่ทำงานไปรับแทน จนกระทั่งมีอยู่วันนึงที่มีข่าวว่า โรงเรียนที่ลูกสาวอยู่ ถูกขู่วางระเบิด วันนั้น คุณแม่ตาลีตาเหลือก หาคนช่วยไปส่งเพื่อไปรับลูก ๆ ทั้ง 2 กลับบ้าน โดยที่ไม่ได้ปรึกษาเรื่องนี้กับคุณพ่อก่อน  ปรากฎว่า พอไปถึง จะต้องบอกชื่อ บอกห้อง ให้ครูธุรการ เพื่อประกาศเรียก  ปรากฎว่า คุณแม่จำไม่ได้ ว่าลูกสาวเรียนอยู่ห้องทับอะไร ความเลยแตก เพราะต้องโทรถามคุณพ่อเขา เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องฮาประจำครอบครัวไปเลยค่ะ

• น่ารักจังเลยครับ
• น้ำฟ้าก็บ่นว่าคิดถึงน้องฟ้ากับน้องโฟร์เสมอครับ ยิ่งตอนนี้ถูกจับแยกจากน้องโฟร์แล้ว เพราะคุณครูบอกว่าโฟร์มีเสน่ห์มาก มีแต่เพื่อนๆมาช่วยทำการบ้านเสมอ โฟร์ไม่ยอมทำเองเลย
• ไปๆมาๆ ก็คนกันเองทั้งนั้นเลยนะ.......เชียร์