ความสันติสุขแห่งชีวิตจะบังเกิดขึ้นหากมนุษย์ไม่กระทำการอันใดเลยเถิด หรือไม่เน้นแต่อย่างใดอย่างหนึ่งหากมุ่งเน้นแต่เพียงด้านวัตถุร่างกายเท่านั้นที่มีความสุข แต่จิตวิญญาณ(รูฮานียะฮฺ)จะได้รับความทุกข์ทรมานในทางตรงกันข้าม  ถ้าหากมุ่งเน้นแต่ด้านจิตวิญญาณ(รูฮานียะฮฺ)จิตวิญญาณเท่านั้นที่จะมีความสุขแต่ร่างกายจะประสบกับความทุกข์ทรมาน ด้วยเหตุนี้ที่อัลลอฮฺ จึงทรงห้ามการการะทำที่เกินขอบเขต

"...และจงอย่าฟุ่มเฟือยแท้จริงพระองค์ไม่ทรงรักผู้ฟุ่มเฟือย"

                                                            (อัลกุรอาน 7:31) 

"อะฮฺลุลกิตาบทั้งหลายจงอย่าปฏิบัติให้เกินขอบเขตในศาสนาของพวกเจา"

                                                            (อัลกุรอาน 4:171)

เมื่อเราถูกห้ามมิให้กระทำการอันเลยเถิดในกิจการอาคิเราะฮฺ (ปรโลก) และกิจการโลกนี้(ดุนยา)ซึ่งจะนำมนุษย์สู่ทางสายกลางระหว่างทั้งสองสิ่ง ประชาชาติเช่นนี้แหละที่ถูกกล่าวถึงในอัลกุรอานว่า 

"อุมมะตันวะสะตัน" หรือ"ประชาชาติสายกลาง" (อัลกุรอาน 2:143)

ดังที่อัลลอฮฺทรงให้ศาสนทูตของพระองค์เป็นแบบอย่างแก่ประชาชาติอิสลาม และประชาชาติอิสลามในฐานะที่เป็น"อุุมมะตันวะสะตัน"จะต้องเป็นแบบอย่างแก่มวลมนุษยชาติ

"เพื่อว่าพวกเจ้าจะได้เป็นพยาน (แบบอย่าง) ต่อมวลมนุษย์ และ (ดั่งที่่) ศาสนทูตเป็นพยาน (แบบอย่าง) ต่อพวกเจ้า" (อัลกุรอาน 2:143)

อ่านตอนที่ ๑     อ่านตอนที่ ๓