หลายปีมาแล้วผมโชคดีได้ไปย่ำแดนอาทิตย์อุทัยอยู่ 18 เดือน
จะเรียกปีครึ่งก็ได้ ไม่ว่ากัน
ทั้งนี้โดยรัฐบาลพี่ยุ่นแกออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้
ถ้าจ่ายเองทั้งหมดน่าจะต้องกลับมาทำงานข้ามภพข้ามชาติเพื่อใช้หนี้เป็นแน่
ไปถึงวันแรกลองเดินดูราคาสินค้าใน Supermarket นอกกรุง Osaka
เจอแตงโมใบละ 300 - 400 บาท ข้าวสารถังละ ราว 2000 บาท
ก็หนาวแล้วครับ
ผมต้องอยู่เรียน นิฮ่งโกะ(
ภาษาญี่ปุ่น ) นาน 6 เดือนเต็มที่ Osaka University of Foreign
Study ( Osaka Gai Dai ) เราอยู่ไกลไปทางเหนือของกรุง Osaka
เรียกว่า สุดสายรถไฟฟ้าของบริษัท Hankyu
แล้วยังต้องต่อรถเมล์ลัดเลี้ยวไปจนสุดสายบนไหล่เขาอันเป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัย
คิดดูก็แล้วกันสถานีปลายทางที่เราขึ้นลงอยู่ประจำยังชื่อ
Kita Senri เลย Kita=ทิศเหนือ Sen=1000
Ri=ลี้ เรียกว่าห่าง Osaka ไปทางเหนือถึงพันลี้
อะไรทำนองนั้น
เรื่องที่จะเล่าก็เกิดขึ้นที่สถานีแห่งนี้แหละ
วันนั้นผมกับพวก 3
คนซึ่งเป็นคนไทยและอยู่ในสถานภาพเดียวกัน
ลงจากรถไฟฟ้าแล้วเกิดหิว ความจริงควรเรียก " อยาก " มากกว่า
เลยเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งในสถานี นั่งอยู่นาน
ปลาดิบก็ยังไม่มา เบียร์ก็ยังไม่มาเลยคว้าไก่ KFC
ในถุงที่ซื้อติดมือมาขัดตาทัพไปคนละชิ้น
แต่ไม่ทันจะได้ครึ่งชิ้นเลยเจ้าของร้านรีบมาบอกว่าทำไม่ได้นะ
แต่วันนี้ไม่เป็นไร เราก็ได้แต่ขอโทษและเขิน
ส่งไก่ทอดกลับลงถุงตามเดิมและก็ต่อด้วยอาหารที่สั่งได้พอดี
กินไปคุยไป ประสาคนไปถึงใหม่ๆ มีเรื่องให้เม้าท์กันได้ไม่รู้จบ
อาหารก็หมุนเวียนกันมาให้เราทำลายล้าง จานแล้วจานเล่า
คะเนว่าถึงตอนนั้นมูลค่าต้องไม่น้อยกว่า 10000 เยนแน่นอน
เรื่องสำคัญคือโต๊ะข้างๆมีหนุ่มใหญ่ชาวอาทิตย์อุทัย 3-4
คนนั่งอยู่แต่ผมไม่สนใจเพราะตามัวแต่จ้องมองสาวสวยในชุดกิโมโนสีสดใส
และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ยืนเคลียคลออยู่กับหนึ่งหนุ่มที่โต๊ะนั้น
ผมสบตาเธอโดยผู้ชายคนนั้นไม่อาจได้รู้เห็นเพราะมัวสนใจแต่แก้วเบียร์และอาหารบนโต๊ะ
ผมพยักหน้าแล้วเธอก็เดินมาหา
โอ!พระเจ้าช่วย คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้า คิดอะไรไม่ออก
เลยหยิบเหรียญเงินไทย 1 บาทใส่มือเธอ พร้อมกระซิบเบาๆว่า Omiyake Desu
( ของที่ระลึกน่ะครับ ) ชายคนนั้นหันมาเห็น
ดูท่าทางเขาตกใจมาก เดินรี่เข้ามาหาผม
พร้อมส่งเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ เดาๆความหมายคล้ายๆว่าอย่ารับ
อะไรทำนองนั้น ผมก็ไม่ลดละความพยายาม
พูดซ้ำในความหมายว่าไม่เป็นไร ของที่ระลึกเล็กน้อยและด้อยค่าเท่านั้น
เขากลับไปที่โต๊ะด้วยกัน
ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกจนหนุ่มคนเดิมเดินไปชำระเงินค่าอาหาร
ก่อนออกจากร้านได้แวะมาที่โต๊ะพวกเราอีกครั้ง
พร้อมบอกอะไรบางอย่าง จับความได้ว่า "จ่ายแล้ว"
เราก็ได้แต่ขอบคุณด้วยความงง
ตั้งแต่วันนั้นเพื่อนทั้งสองคนไม่เคยลืมพกเงินเหรียญบาทติดตัวทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก
แต่เท่าที่ทราบ 1 บาทมีค่ากว่า 10000 เยน
ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย....
ต้องขออภัยอย่างยิ่งครับ คือลืมบอกว่าผู้หญิงในชุดกิโมโน
อายุเท่าไหร่ ? ประมาณ 3 ขวบครับ ..... /
ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน แม้จะไร้ร่องรอยว่าใครมาบ้าง