• เห็นการพับผ้าแล้วทึ่งครับอาจารย์
• ดีจังเลย
• การฝึกให้เด็กๆช่วยเหลือตัวเอง
• การพับผ้า การรีดผ้า การซักผ้า
• จะทำให้เขาช่วยตัวเองได้มาก
• แต่บ้านเราไม่ค่อยมีคนสอนเด็กๆเลยทำอะไรไม่เป็นอย่างน่าเสียดายครับ
• ขอบคุณครับผม

อ.มัท ครับ

ผมเคยทำงานโรงแรม และทุกวันศุกร์เราจะมีการ ฝึกการพับแนบกิ้นครับ ก็พับแบบหลากหลาย ทำให้รู้ศิลปะบนโต๊ะอาหารได้

แถมยังมีการสอนจัดดอกไม้ ซึ่งต้องทำได้ทั้งชาย หญิง ที่เป็นพนักงาน เป็นความรู้ใหม่ที่ผมได้รับ เป็นอีกมุมหนึ่งที่ไม่เคย ก็ได้รู้

อีกความรู้หนึ่งคือ การพับผ้ามุมโต๊ะ ผมใช้ความรู้นี้ ในงานขององค์กรช่วงที่ทำงานประจำได้ดี

หลายคนแปลกใจว่าทำได้ไง ก็เราได้เรียนรู้มาก่อน

ทุกอย่างใช้สมาธิอย่างยิ่งยวดครับ ทำให้ใจแข็งๆของเรา นุ่มอ่อนลงได้เพราะกิจกรรมพวกนี้

ขอบคุณค่ะคุณเอก (จตุพร)

ชอบคำคุณเอกมากค่ะ

"ทำให้ใจแข็งๆของเรา นุ่มอ่อนลงได้เพราะกิจกรรมพวกนี้"

สวัสดีด้วยความคิดถึงมากๆๆๆๆค่ะ อ.มัท

อ่านที่ อ.มัทตอบ อ.ขจิตปุ๊บ พี่แอมป์ก็รีบล็อกอินกระโดดตุ๊บเข้ามาเลย   เพราะคำตอบของ อ.มัทประทับใจมาก..  : )
.....และภาพที่เห็นก็ชวนคิดเหลือเกิน....

บ้านเรา โดยภาพรวม ละเลยการฝึกวินัยเด็กไปเยอะเลยจ๊ะอ.มัท  เด็กๆจำนวนมาก ถูกสอน"ให้เรียน"อย่างเดียว  (พี่แอมป์ก็เกือบๆจะเป็นหนึ่งในนั้น)  ไม่ค่อยถูกฝึก ให้ทำงานบ้าน   ล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า  เช็ดฝุ่น  เอาน้ำใส่ขวด   กวาดใบไม้  รดน้ำต้นไม้   ปีนหลังคากวาดใบไม้กับพ่อ  ไปตลาดกับแม่   ทำกับข้าวร่วมกัน  ไปยาลใหญ่  ถ้าอยู่ในโรงเรียนก็เทียบได้กับการทำเวรกวาดห้องเรียน  ลบกระดานดำ  กระดานขาว  มังคะ

ทั้งที่งานพวกนี้แหละ  ที่จะทำให้เขามีวินัย  มีน้ำใจ และเข้าใจ "วิถี" อันละเอียดอ่อนของปฏิสัมพันธ์ในทุกกิจกรรม  ที่จะต่อสานกันเป็นครอบครัว  จนทอดยาวเป็นวิถีชีวิต  ซึ่งก็คือฐานคิดของวัฒนธรรมศึกษานั่นเอง 

นึกถึงการชงชาของคนญี่ปุ่นขึ้นมาเลย  เขาฉลาดเนอะ    เขาใส่ความหมายเข้าไปในกิจกรรมพื้นฐานของชีวิต  เริ่มจากในครอบครัว  ทำให้เป็นพิธีกรรม เพื่อให้เกิดความศักดิ์สิทธิ์  จะได้สืบทอดวิธีคิดนี้ให้ยาวนาน(ที่สุดเท่าที่จะนานได้) 

...ถ้าพี่แอมป์ตีความผิดไปต้องขออภัยนะจ๊ะ    พี่ก็ไม่เคยเห็นพิธีนี้กับตาละ  ได้แต่อ่านๆดูเอา แล้วก็คิดไปเรื่อยเจื้อยตามประสา

การจะทำให้กิจกรรมใดๆในชีวิต  มีความหมายขึ้นมาได้นั้น (คือทำให้คนรู้สึกว่ามีคุณค่าและสำคัญพอที่จะใส่ใจสืบทอดนั้น)  ต้องออกแบบการสื่อสาร (อีกแล้ว  อิอิ) อย่างละเอียดอ่อน  ลึกซึ้ง   แบบที่ถ้อยคำและการสื่อความหมายนั้นต้องจับเข้าไปในใจคน  และให้ซึมลึกลงไปทุกอณูของหัวใจ  ให้ฝังรากหยั่งลึกอยู่อย่างนั้น 

และความศักดิ์สิทธิ์ของทุกพิธีกรรม  อยู่ที่การได้เอาตัวเป็นๆเข้าไปอยู่ในนั้น  ทุกคนต้องลงมือทำด้วยตนเอง  คนๆนั้นต้องได้รับรู้คุณค่าและความหมายอะไรบางอย่างด้วยอายตนะทั้งหมดของเขาเอง 

เขา ต้อง ลง มือ ทำ ด้วย ตนเอง
และ เห็นจริง ด้วยใจ ของ เขา เอง เท่านั้น

คนเหล่านั้นจึงจะสืบทอดวิธีคิด วิถีชีวิต  ความเชื่อ ค่านิยม  วัฒนธรรม ฯลฯ ที่พึงประสงค์อย่างที่เราหวังได้  

แต่โลกปัจจุบัน เราต้องสู้กับวัฒนธรรมเทคโนโลยี ที่มันทำอะไรๆแทนตัวเป็นๆของเราเกือบหมดแล้ว  แม้แต่การบอกรัก  อิอิ แล้วจะให้เขาเอา"ใจ"ที่ไหนมาสืบทอดวิถีเก่าๆ  ที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำไปทำไม  ใช้เครื่องมือช่วยอย่างที่เป็นอยู่นี่สบายดีออก  แล้วเราก็ยากที่จะอธิบายเขาด้วย  เพราะรอบตัวเขามีแต่ของประดิษฐ์โดยอิทธิฤทธิ์ของเทคโนโลยีที่ไกลดินทั้งนั้น    เขาได้ขยับตัวอย่างรู้คุณค่า...น้อยเหลือเกิน เพราะเทคโนโลยีช่วยเลื่อนนั่นขยับนี่ให้เขาเกือบหมดแล้ว

 วิถีพุทธนั้นลึกซึ้งนัก  เพราะที่สุดแล้วก็คือการรู้คุณค่าด้วยตัวเอง  (ทำเอง-รู้เอง) ทุกครั้งที่ขยับตัว  เขยื้อนใจ ต้องพิจารณาทุกการเคลื่อนไหว  แม้แต่ลมหายใจทุกๆช่วง   สงสัยเราต้องใช้ "พุทโธโลยี" ช่วยเสียแล้ว 

การออกแบบการสื่อสาร  เป็นงานหนักของ"ผู้ใหญ่ในวันนี้" เลยละ  : )

โอ้ยดูซิจ๊ะ...  พี่แอมป์ก็ไปซะยาวอีกแล้ว  นานๆได้คุยกับน้องสาว  ก็เลยบ่นเอ๊ยคุยยาวๆๆๆซะให้หายคิดถึง 

สุดท้ายนี้ พี่แอมป์อยากบอก (โดยทั่วๆไป อิอิ)  ว่า ความน่ารักของมวลมนุษยชาติ  คือน้ำใจที่จะช่วยกันทำงานโดยไม่แยกเพศเนี่ยแหละค่ะ   เฟมิ-นิดๆหน่อยๆ ขอยืนยัน และขอชื่นชมด้วยความจริงใจ  : ) 

อ้อ... ถึงอ.มัทจะใช้มุกเดิม... ก็ประทับใจทุกทีแหละจ๊ะ  เพราะทุกเรื่องที่น้องสรรหามาฝาก  ให้ข้อคิดดีๆทั้งนั้นเลยจ้า.... 

สวัสดีครับคุณหมอ

     ดูภาพแล้วให้หวนนึกถึงและเป็นห่วงเด็กไทยครับ...

          พ่อแม่ในยุคก่อน...พยายามสอนให้ลูกทำการงานในเรือนให้ได้ และเรียบร้อย...บางครั้งอาจได้มาจากการบังคับก็จริง...แต่จะติดตัวลูกไปตลอด...

         แต่ในทุกวันนี้...อาจเกิดจากภาวะการดำเนินชีวิตที่เร่งรีบ...วัฒนธรรมดี ๆ ก็หายไปหลายส่วน...พ่อแม่ก็ต้องเร่งรีบ...จึงไม่พยามยามที่จะให้ลูกเห็นความจำเป็นและสืบทอดให้ได้...ด้วยการทำการแทนลูกหมดทุกอย่าง...สุดท้ายเราจะเหลืออะไร...ลูกเทวดาครับ

                                           สวัสดีครับผม

ขอบคุณค่ะ นายช่างใหญ่

อย่าหมดหวังค่ะ คนเราเปลี่ยนกันได้ค่ะ : )

มัทคิดว่าปัญหาส่วนนึงเป็นเพราะพ่อแม่เองก็เห็นว่างานมันลำบาก เป็นเรื่องที่ไม่อยากทำแต่ต้องทำ 

มัทชอบที่ท่านติชนัทฮันสอนว่า ให้ล้างจานเพื่อล้างจานอ่ะค่ะ

“การล้างจานมี ๒ แบบ  วิธีแรก ล้างเพื่อทำความสะอาดถ้วยชาม  วิธีที่สอง ล้างถ้วยชามเพื่อที่จะล้างถ้วยชาม”

...ถ้าหากว่าขณะล้างจาน เราไปคิดถึงแต่ว่าเดี๋ยวจะไปดื่มน้ำชา หรือคิดถึงเรื่องอื่นที่จะมาในอนาคต เราก็จะรีบล้างจานให้เสร็จๆ ไป เหมือนกับว่าเป็นเรื่องที่น่ารำคาญเหลือเกินแหละ เราไม่ได้ "ล้างจานเพื่อล้างจาน" แล้ว  และยิ่งกว่านั้น  ตอนล้างจานเราก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่ด้วย  เราไม่อาจจะเข้าถึงความมหัศจรรย์ของชีวิตขณะที่เรายืนอยู่ที่อ่างล้างจานได้   และถ้าเราล้างจานไม่เป็น  ตอนที่เราดื่มน้ำชาเราก็ไม่ได้ดื่มน้ำชาด้วย  เพราะเรามัวจะไปนึกถึงเรื่องอื่นเสีย เกือบจะไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าเรามีถ้วยชาอยู่ในมือ  ด้วยเหตุนี้เราก็เลยหลงเข้าไปอยู่ในโลกของอนาคต  และจริงแล้วมันหมายความว่า เรามีชีวิตอย่างแท้จริงไม่เป็นเลยนิดเดียว"

- จากหนังสือ “ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นอยู่เสมอ”

สวัสดีครับพี่มัทนา
ผมเห็นวิธีพับฮากามะแล้วนึกถึงฺฮากามะของตัวเอง

จีบมันจะคงอยู่รึเปล่าน้า

ตอนนี้ผมได้Shodan Ranking ของคิวโดแล้วนะครับ ดีใจมาก

เพิ่งกลับมาไทยได้เมื่อวานนี้ แบกธนูพร้อมอุปกรณ์ทุกอย่างมาหมดเลยฮะ ครูผมมอบให้มาเป็นที่ระลึก

ผมหวังจะได้เข้ายิงธนูพร้อมพี่ๆที่เมืองไทยนะครับ ถ้าเป็นไปได้

น้องศิระ

ดีใจด้วยจ้า พวกพี่จะสอบ shodan เดือน 7 หน้าที่ L.A.  น้องอย่าทิ้งนะ ฝึกๆไว้เรื่อยๆ ยิงไกลไม่ได้ก็ฝึก hasetsu โดยไม่มีลูกธนูไปเรื่อยๆ

ตอนนี้น้องสาวพี่ที่อยู่ kyoto ก็เริ่มไปยิงมา 3 ครั้งแล้ว 

อย่างน้อยเรามีกัน 4 คนแล้วที่ตามตัวกันเจอ : ) 

ฮาฮา.. คิดเหมือนคุณศิระเลยว่าฮากามะเรามันยังจีบอยู่รึเปล่า จริงๆเป็นฮากามะตอนรับปริญญาอ่ะค่ะ ตอนแรกกะจะขายทอดแล้ว แต่พอมาเริ่มหัดคิวโดะก็เปลี่ยนใจ เก็บไว้ดีกว่า เผื่อวันดีคืนดีได้ใช้

หนีกลับเมืองไทยไปหลายอาทิตย์ กลับมาอีกที จับคันธนูผิดๆถูกๆ แอบไปจับคันธนูแบบจับไม้กอล์ฟ ครูฝึกหัวเราะเลย มันลืมจริงๆแฮะ

เอารูปถูพื้นเวทีที่ใช้ฝึกยิงธนูมาฝากค่ะ