สวัสดีครับครูบาครับ

ขอขอบพระคุณมากครับที่ท่านสนับสนุนให้รวมบทความเหล่านี้ คิด แต่ยังไม่ได้ขยับอะไร ยังอยู่ในหัวครับ

ขอบคุณครับ

ดูไม่ออกจริงๆ ค่ะว่าเป็นที่นาเก่า ธรรมชาติก็ดีอย่างนี้แหละนะคะ ทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่ต้องบังคับบัญชา แล้วก็ฝืนยากบังคับยากเสียด้วย ไม่เหมือนที่คุณบางทรายเขียนไว้ว่า "ชีวิตพวกผมย้อนกลับไม่ได้แล้ว มีแต่ไปข้างหน้าอย่างไร ถ้าตั้งตัวไม่ติดมันก็เหมือนปุยฝ้ายที่ปลิวตามลม" เราเคยคิดเสมอว่ามนุษย์กำหนดได้ เลือกได้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เรากำลังหลอกตัวเองกันอยู่ใช่ไหม

ความคิดมันพาไปค่ะ : )

สวัสดีครับอาจารย์ แหมผมเพิ่มกลับมาจากแอบไปเยี่ยมอาจารย์มานะครับ

โดยหลักการแล้วถูกต้องครับ มนุษย์กำนดได้ เลือกได้ แต่ในทางปฏิบัติ บางเงื่อนไขอาจจำเป็นที่คนอื่นจะต้องมาช่วยในรูปแบบต่างๆกันบ้าง มิเช่นนั้น "มันอับจน" เหมือนบัวใต้น้ำครับอาจารย์ อาจต้องการอะไรสักอย่างสองอย่างเขาก็พ้นขึ้นมาได้ เป็นตัวของตัวเองได้ ถามว่าสิ่งนั้นคืออะไร  ผมฟันธงเลยว่า สร้างปัญญาที่เป็น ธรรมปัญญาน่ะครับ

ชอบประเด็นอาจารย์ครับ

สิ่งที่รัฐกำหนด เป็นนโยบายต่างๆ มันมีผลกระทบต่อชีวิตคนนะครับ...คนกำหนดนโยบายถ้าไม่มีความคิดและความเข้าใจในเรื่องต่างๆก็จะพาประเทศชาติไปผิดทางได้...

โอชกร

พวกเราก็มีชีวิตแบบนี้ ไม่ได้แสวงหาหรือสะสมอะไร เพียงอยู่ไปวันหนึ่งเท่านั้น  

ฟังแล้วแปลกๆค่ะ ใจเขาน่าจะคิดมากกว่านี้ แต่ไม่ได้อธิบาย

 เหมือนเขายอมรับว่านี่คือdestinyของเขา

แต่ปัญหาที่ข้องใจคือ เขาทำดีที่สุดในปัจจุบันอย่างไรบ้างค่ะ

สวัสดีครับน้อง โอชกร - ภาคสุวรรณ

นโยบายของรัฐมีผลมากจริงครับ  รัฐดูแลคนทั้งประเทศ นโยบายบางเรื่องทำให้คนดีขึ้น และตรงข้ามอาจจะทำให้บางคนพบปัญหา อุปสรรค เป็นเรื่องละเอียดอ่อน เข้าใจว่าไม่มีนโยบายไหนที่ทุกคนพึงพอใจไปหมด  นี่อาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ให้มีการกระจายอำนาจออกไปสู่ท้องถิ่นมากขึ้น เพื่อจะได้บริหารงานที่สอดคล้องกับปัญหาท้องถิ่น

แต่บางนโยบายอาจจะกระทบคนส่วนมากก็ได้ครับ

สวัสดีครับท่านSASINANDA

หากจะกล่าวถึงประโยคนี้ก็ต้องอธิบายเพิ่มเติมว่าผู้พูดเป็นยุค 50 ขึ้นไปแล้ว ซึ่งค่อนชีวิตผ่านแต่สิ่งหนักๆมาทั้งนั้น เช่นการเข้าไปอยู่ในการปกครองของพรรคคอมมิวนิสต์นับสิบกว่าปี การที่มีคลุกคลีกับป่าเขา ๆไม่ถนัดในการทำการเกษตรสมัยใหม่ กรอบความคิดเป็นแบบเดิมๆ จึงไม่ได้สะสมอะไรไว้จริงๆ มีแต่บ้านโล่งๆ กับความเป็นอยู่ที่ง่ายๆมากๆ กินง่ายอยู่ง่าย

ตรงข้ามกับเด็กยุคใหม่ ที่มีนิสัยบริโภคแบบคนเมืองมากกว่า เหมือนคนทั่วไปประพฤติ เพียงแต่ไม่ค่อยมีศักยภาพในการบริโภตเท่าใดนัก คนรุ่นนี้อาจเรียกรุ่นใหม่ก็ได้ บางคนก็ทะเยอทะยานเหมือนคนทั่วไปที่ต้องการเหมือนคนในเมืองต้องการ เช่น มือถือ มอเตอร์ไซด์ เครื่องเสียง เครื่องเล่นวีดีโอ ฯลฯ คนกลึ่มนี้จึงมักขัดแย้งกับรุ่นพ่อรุ่นแม่ที่สมถะมากกว่า

เมื่อหมดคนรุ่น 50 ปีขึ้นไป เชื่อว่าบรรยากาศก็จะเปลี่ยนไปเป็นแบบเมืองมากขึ้น คนรุ่นนี้จึงมีเป้าหมายคือ เงิน และฐานะทางครอบครัวที่ดีกว่า ครับ 

สวัสดีครับคุณบางทราย

ชีวิตจะมีอะไรล่ะสมัยนั้น มีข้าวกิน มีอาหารต่างๆ มีที่พักพอซุกหัวนอนได้ ก็แค่นั้น ไม่มีใครดิ้นรนจะเอาอะไรมากไปกว่านี้ อาหารหยูกยาก็เอาจากป่า ที่พักอาศัยก็มาจากป่า

ผมชอบใจประโยคนี้จังเลยครับ  นี่เป็น"ปัจจัย ๔" พื้นฐานอย่างแท้จริงที่จำเป็นสำหรับมนุษย์  เห็นคนกับป่าอาศัยกันอยู่ ไม่เบียดเบียนกัน เต็มไปด้วยความสงบ สันติสุข น่าชื่นใจจริงๆครับ น่าเสียดายที่นับวันจะหมดไป

ตัวผมเองคิดเสมอว่า...ผมเกิดมาโชคดีมากที่...หิวก็มีกิน...หายใจเข้าก็มีอากาศบริสุทธิ์...เดินไปไหนก็มีพื้นดินคอยรองรับ...หนาวก็มีเสื้อผ้าใส่ให้อบอุ่น...

"มนุษย์ยังต้องการอะไรมากกว่านี้?"

สวัสดีครับอาจารย์อ.ศิริศักดิ์

ขอบคุณครับอาจารย์ ดูเหมือนอาจารญเข้าใกล้ธรรมมากเลยนะครับ อนุโมทนาครับ นั่นเป็นสิ่งประเสริฐสุดแล้ว  หากคนจำนวนมากเข้าถึงธรรม ก็จะช่วยให้สังคมอยู่เย็นเป็นสุข  คนอย่างผมที่มีหน้าที่ตระเวนไปเรียนรู้และสร้างงานพัฒนาคนขึ้นมานั้นหลายครั้งก็หวั่นไหวต่อ สิ่งแวดล้อมรอบข้างที่กระหน่ำเข้ามา หากไม่เกาะยึดหลักดีๆแล้ว เป๋ไปเป๋มาเหมือนกันครับ

ขอบคุณมากครับอาจารย์ครับ

ต้องขออภัยอาจารย์นะครับผมไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเยือนใครเลย post เสร็จก็แนบไปเร่งงานให้เสร็จครับ