เรื่องเล่าจากดงหลวง 72 อันเนื่องมาจากสุดคะนึง

ขอขอบคุณสำหรับ “สุดคะนึง”

ผมตั้งใจมานานแล้วว่าอยากจะเขียนหนังสือสักเล่ม เป็นการถ่ายทอดประสบการณ์ในการทำงานมาตั้งแต่จบการศึกษาที่เชียงใหม่จนถึงปัจจุบัน มิให้ประสบการณ์นั้นจบลงไปกับชีวิตผม การเขียนหนังสืออาจจะมีส่วนช่วยเป็นบทเรียนแก่ผู้อื่นได้บ้าง

ผมมีเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องที่เป็นนักเขียนหลายท่าน นับตั้งแต่ สถาพร ศรีสัจจัง ที่สถาบันทักษิณคดีศึกษา ธงชัย สุรการ Room mate ผู้มีอารมณ์สุขตลอดเวลา วัธนา บุญยัง นักเขียนแนวป่าในมติชนสุดสัปดาห์ และอีกหลายท่านที่อยู่เบื้องหลังการทำหนังสือ

หลายคนก้าวออกจากป่ากระโดดขึ้นเวทีการเมืองจนปัจจุบันก้าวขึ้นมาเป็นระดับ รักษาการหัวหน้าพรรคการเมืองใหญ่ บางคนเป็น สว. เป็น อดีตรัฐมนตรีก็หลายท่าน คนเหล่านั้นเคยจับมือร่วมกันพัฒนาสังคมกันมา กาลเวลาผันเปลี่ยนไปต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตามเงื่อนไขของตัวเองครับ

ผมเริ่มทำการเขียนประเด็นเพื่อการเรียนรู้ในงานให้เจ้าหน้าที่สนาม ตั้งแต่อยู่ที่โครงการ On Farm Water Management ซึ่งเป็นโครงการที่สนับสนุนโดยรัฐบาล The Netherland ที่เขื่อนลำปาว จังหวัดกาฬสินธุ์ เพราะการทำงานพบว่ามีช่องว่างมากระหว่างผู้บริหารกับสนาม และนักวิชาการกับเจ้าหน้าที่ประจำสนาม แม้ว่าจะมีการฝึกอบรม มี Orientation มีประชุมประจำสัปดาห์ แต่ก็ยังมีช่องว่าง โดยเฉพาะประสบการณ์การทำงาน การตัดสินใจ วิธีการทำงาน การแก้ไขปัญหา เพราะเจ้าหน้าที่สนามเป็นเด็กนักศึกษาจบใหม่ เมื่อผมพบประเด็นก็จะเขียนทันทีในรูปแบบ Memo แล้วขออนุญาตหัวหน้างานทำสำเนาแจกน้องๆในสนาม ให้เขาไปอ่านไปศึกษาไปแลกเปลี่ยนกันต่อ ทำเช่นนี้ทุกสัปดาห์ จบจบโครงการและสนับสนุนให้น้องๆบันทึกประสบการณ์การทำงานออกมาเป็นเล่มๆได้เลย

เมื่อผมย้ายที่ทำงานใหม่พยายามนำแนวคิดนี้ไปใช้ต่อ ไม่สำเร็จครับ คนไทยจำนวนหนึ่งไม่ชอบอ่านไม่ศึกษา ไม่ซักถาม ไม่มีประเด็น ทำงานตามพี่บอก จบแล้วจบกัน ผมก็หยุดไป

และมาทำอีกครั้งที่โครงการปัจจุบันนี้ ซึ่งพบว่า แม้ว่าผมจะต้องทำรายงาน Quarterly report เล่มหนาตึ้กส่งหน่วยงานแล้ว แต่ก็พบว่ารายงานก็คือรายงานที่เน้นประเด็นหัวข้อที่กำหนดขึ้นมา แต่ขาดสาระอีกจำนวนมากที่ไม่สามารถเขียนลงไปในรายงานนั้นๆได้ โดยเฉพาะเรื่องที่เป็นอารมณ์ความรู้สึกของชาวบ้าน จึงจัดการแบ่งเวลาการทำงานเขียนความคิดเห็นในการทำงานแล้วส่งให้เพื่อนอ่านเกือบทุกวันจนปัจจุบันนี้ ชื่อ “เรื่องเล่าจากดงหลวง” เช่นเดียวกันที่ G2K นี้และหลายเรื่องนำมาลงใน G2K หลายเรื่องไม่ได้นำมาลงเพราะเป็นเรื่องเฉพาะภายในหน่วยงานมากกว่า

ผมก็เป็นเพียงคนหนึ่งที่ทำงานพัฒนาสังคมที่ยังมีเพื่อน พี่น้องที่ทำงานแบบเดียวกันอีกมากมาย และทำงานอุทิศชีวิตมากกว่าผมหลายเท่านัก ก็ยังวนเวียนอยู่ในสังคมแห่งนี้ ต่างก็ทำหน้าที่ตามอุดมคติกันไป แต่เรามีใจถึงใจกันอยู่เสมอ อีกหลายท่านเปรียบเป็นนักรบนิรนามครับที่ไม่ต้องการปรากฏชื่อในสังคม

ผมก้าวเข้ามาที่ G2K เพราะน้องกาเหว่า เห็นบันทึกที่ผมทำขึ้นและแนะนำให้เข้ามาที่แห่งนี้ครับ ผมมาอย่างเคอะเขิน แต่ผมได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นจากเพื่อน G2K พบเพื่อนใหม่ พบพี่น้อง พบครูบาอาจารย์ ฯลฯ ผมรู้สึกว่าเป็นสถานที่ที่ผมพึงพอใจมาก เหลือแต่ว่าจะเจียดเวลามาทำหน้าที่ได้มากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง

ความจริงก่อนหน้านี้ผมไปเปิด Blog อีกแห่งหนึ่ง แต่รู้สึกทันทีว่า “มันไม่ใช่” จึงหยุดไปและมายืนหยัดอยู่ที่นี่

ขอขอบคุณทุกท่านที่ผมได้เรียนรู้และผมได้นำเอาความรู้ไปปรับใช้ในงานและอีกหลายต่อหลายท่านที่ผมเข้าไปเรียนรู้แต่ไม่ได้แสดงตัวตน แถมยังเอาความรู้ออกมาด้วยครับ

ขอขอบคุณ “ตลาดนัดความรู้ G2K” ที่เป็นสถานที่ที่ผมมา “Shopping ความรู้” มาตลอดตั้งแต่ผมเริ่มเข้ามาในวงการ G2K แห่งนี้

ขอขอบคุณคณะผู้รับผิดชอบ G2K ทุกท่านที่ให้ความรู้และรับปรึกษาพร้อมทั้งให้คำแนะนำในการแก้ไขปัญหาด้วยไมตรียิ่ง

และขอขอบคุณเพื่อน G2K ทุกท่านที่มาเยี่ยมเยือน

เขียนใน GotoKnow โดย บางทราย
ใน เรื่องเล่าจากดงหลวง

คำสำคัญ (Tags): #สุดคะนึง

หมายเลขบันทึก: 90847เขียนเมื่อ 17 เมษายน 2007 22:57 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 18:13 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (50)

DSS "work with disability" ( หนิง )

เขียนเมื่อ 17 เมษายน 2007 23:06 น. ()

พี่บู๊ทคะ หนิงเพิ่งทราบนะคะเนี่ย ว่าพี่บู๊ทเป็นเพื่อนกับอาจารย์วัธนา ด้วย แบบนี้โลกไม่กลมได้ไงเนี่ย...

หนิงเคยไปนอนพักบ้านอาจารย์วัธนาที่ เขาชะเมาด้วยนะคะ อิอิ ไปเสพธรรมชาติกันกับเพื่อนๆกลุ่มปันรักให้น้องอ่ะค่ะ ลุงสกนธ์เป็นหัวหน้าหนอน เอ๊ย..หัวหน้าทีม ^__*

Ranee

เขียนเมื่อ 17 เมษายน 2007 23:12 น. ()

สวัสกีค่ะพี่บางทราย
ขอแสดงความยินดีด้วยใจจริงค่ะ
ราณีติดตามผลงานพี่บางทรายตั้งแต่ได้รู้จักบล๊อก ในโกทูโน ทั้งที่ไม่ฝากร่องรอยบ้าง แสดงความคิดเห็นบ้าง พี่ก็เต็มใจตอบทุกคำถามจริง ๆ
ขอบคุณนะค่ะ
ว้า มาช้ากว่าพี่หนิงจนได้ อิ อิ

Handy

เขียนเมื่อ 17 เมษายน 2007 23:19 น. ()

ขอบคุณครับ
หลายอย่างเป็นประสบการณ์และความรู้สึกร่วม ที่ผมและหลายท่านก็เป็นครับ .. กาลเวลาทำให้เราได้พบว่าแท้จริงแล้ว อะไรๆก็ล้วนอยู่บนเงื่อนไขเดียวกัน คือการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และ ดับไป ไม่เห็นจะมีสิ่งไหน หลีกหนีภาวการณ์ดังกล่าวไปได้ แต่นั่นก็มิใช่สิ่งที่จะทำให้เราย่อท้อ หรือ ถอดใจในการทำหน้าที่ เพื่อให้เกิดสิ่งดีๆ ในโลกและสังคมที่มีตัวเราเป็นหน่วยหนึ่งของสมาชิกครับ.

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

เขียนเมื่อ 17 เมษายน 2007 23:29 น. ()

สวัสดีครับพี่บางทราย

Gotoknow ได้ให้เราเรียนรู้ตัวตนของกันมากขึ้น การทะลายของกำแพงอัตตา ที่เรามี ทำให้มิตรภาพของเราแนบแน่นมากขึ้น

ผมได้พัฒนาตนเองตลอดเวลา พร้อมกับมิตรภาพใหม่ๆที่เกิดขึ้นตลอดเวลาเช่นกัน

และมีโอกาสดีที่ได้รู้จักพี่บางทรายด้วยครับ

ขอแสดงความยินดีอีกครั้งครับ

อ.ลูกหว้า

เขียนเมื่อ 17 เมษายน 2007 23:37 น. ()

พี่ลูกช้างหว้าเอง.... ตื่นเต้นๆๆๆตั้งแต่กลางวันแล้วค่ะพี่
ยินดีด้วยนะคะพี่ไพศาล

บางทราย