กลับจากโรงเรียนคุณอำนวยแล้วเพิ่งมีโอกาสนั่งหน้าคอมฯ วันนี้เองครับ...

        ตามความรู้สึกของผมวันนั้นผมได้อะไรมากเลยครับ...มีอยู่อย่างเดียวที่กำหนดไม่ค่อยได้คือการกำหนดลมหายใจของพี่ภีมครับ  เห็นทีต้องฝึกต่อแล้วหละครับ... วันนี้ผู้ให้เรียนของเราคือหมอแตง (คุณกิจ)และ หมอเชียร(คุณอำนวย)

        แต่ตอนที่แลกเปลี่ยนเรื่องของหมอแตง  ผมว่าผมได้เยอะครับ...ทั้งจาก พี่ชายขอบ  พี่ภีม  ครูนง  อ.บุญธรรม  และอ.สุจารีย์  ที่สำคัญคือจาก หมอแตงเอง... ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอกครับ...เรื่องของเทคนิคการตั้งคำถามครับ... บางทีเราถามเรื่องเดียวแต่คำตอบที่ได้แตกออกไปหลายหลายเรื่องที่เป็นประโยชน์ครับ...

        จากคำถามที่ว่า...ทำไมหมอแตงจึงอ่านตำรายาแล้วมันสนุกอยากเรียน...ตรงนี้เป็นเรื่องที่เราทุกคนต่างก็คิดตามกันไปเป็นเรื่องเป็นราว...ต่างคนต่างแสดงความคิดเห็นแลกเปลี่ยนกันอย่างสนุกสนาน... สำหรับผมหรือครับ...แอบดูตำราที่หมอเชียรส่งให้แล้วพอประเมินความอยากเรียนคือ... 1. ชื่อสมุนไพรที่นำมาใช้ปรุงยา  บางชนิดเราไม่รู้จักต้องนึกว่ามันคืออะไร...บางครั้งเคยเห็นแต่เราไม่รู้...ทำให้เกิดความอยากรู้... ยาบางขนานได้เขียนเป็นบทร้อยกรองทำให้น่าสนใจอ่าน...

        เราได้เรียนอะไรจากหมอแตง...(คุณกิจ) แบบมะรุมมะตุ้ม... แต่เราไม่ค่อยได้อะไรจากคุณอำนวย(หมอเชียร) เพราะทุกคนสนใจเรื่องของหมอแตงหมด...

        เรื่องราววันนี้...คือวิทยาศาสตร์ กับ ภูมิปัญญาบางอย่างที่ไม่อาจพิสูจน์ได้อย่างลึกซึ้ง ซึ่งอาจารย์บูญธรรมบอกว่าเป็นเรื่องของศาสตร์ และเป็นเรื่องของศิลป์...ซึ่งผมก็ยังคิดของผมว่าทั้งสองตัวจำเป็นที่เราจะต้องใช้คู่ ในบทบาทคุณอำนวย เราจะใช้เฉพาะศาสตร์ หรือจะใช้เฉพาะศิลป์ไม่ได้  หรือที่เขาพูดกันว่าต้องให้มีทั้ง บู้ และ บุ๋น นั่นแหละครับ...

          อีกอย่างหนึ่งที่คุยกันคือเรื่องของ เวลา และสถานที่  (กาละ เทศะ) ถึงเป็นเรื่องของหมอแตง...ที่ใช้กับคนที่พิปูนแล้วได้ผล  แต่ผมก็คิดว่าสำหรับเรา (คุณอำนวย) แล้ว ทั้งเวลาและสถานที่ก็เป็นเรื่องสำคัญในการทำบทบาทหน้าที่  และที่สำคัญพวกเราต้องดู เจ้าที่ (กลุ่มเป้าหมาย)ที่มาร่วมเวทีของเราด้วย

          ก่อนเลิกเรียนวันนี้เราให้อาจารย์บุญธรรม  เป็นคนสรุปปิดท้าย  ท่านบอกว่าคงเห็นว่าท่านแก่จึงใท่นเป็นคนปิดรายการ...ผมอยากจะบอกอาจารย์ว่ามันไม่เกี่ยวกับหนุ่มหรือแก่ครับ... อาจารย์จงภูมิใจเถิดครับ...คนเราไม่ใช่แก่กันได้แค่วันเดียวครับ...ความแก่มันต้องใช้เวลา และกว่าเราจะแก่มาถึงวันนี้ได้เราก็ได้บทเรียนอะไรมาเยอะแยะ เหมือนกับที่อาจารย์ได้นำมาให้พวกเราเรียนกันวันนี้ไงครับ...

         เลิกเรียนวันนี้ ด้วยบทเพลงของอาจารย์บูญธรรม พี่ใหญ่ของโรงเรียนทั้งเนื้อร้อง และทำนองนุ่มลึกกินใจจนใครๆ ต้องขอว่าเที่ยวหน้า อาจารย์บูญธรรม  ต้องสอนพี่น้องนักเรียนให้ร้องเพลงนี้ให้เป็นด้วย