คุณหมูที่กำลังกล่าวถึงนี้ คือ บุคคลที่นายบอนเขียนถึงในบันทึกที่ชื่อ

เรียนรู้จากผู้อ่าน : คุณค่าของความกล้าของคุณหมูในการทำความรู้จักในแบบกันเองของมิตรใหม่ในgotoknow

เมื่อ 7 มิ.ย.2550 ที่ผ่านมา กับการเขียนบันทึกจากการเรียนรู้จากผู้อ่าน ที่เป็นสมาชิกใน gotoknow เช่นกัน ซึ่งในช่วงเวลานั้นเธอยังไม่ได้เขียนสักบันทึกใน blog ของคุณหมูเอง ไม่มีตัวหนังสือให้คนอื่นได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ นอกจากคุณหมูไปแลกเปลียนความคิดเห็นใน blog อื่นๆ หรือช่องทางการสื่อสารแบบส่วนตัว เช่น ทาง E-mail

วันสิ้นเดือน ก.ค. คุณหมูได้ส่งเมล์มาถึงนายบอนอีกครั้ง ขออนุญตินำ blog ของนายบอนเข้าแพลนเนตของเธอ ตามมาด้วยข้อความเปิดใจที่ว่า
"อยากจะเอ่ยว่าขอบคุณคะ"

คุณหมูกล่าวถึงความประทับใจที่นายบอนเขียนบันทึกถึงคุณหมู เธอซาบซึ้งใจสำหรับสิ่งที่ได้เห็น ได้รู้จัก ซึ่งช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่เธอมีความสุขใจอย่างที่สุด จนถึงกับร้องไห้ด้วยความสุข

คุณหมูเริ่มต้นทำความรู้จักกับนายบอน โดยการเมล์มาขออนุญาตินำบางบันทึกของนายบอนไปเผยแพร่ ซึ่งต่อมาได้พูดคุยทำความรู้จักเธอผ่านทางอีเมล์มากขึ้น คุณหมูได้รับมอบหมายให้ทำงานประกันคุณภาพและทำKM จึงเข้ามาศึกษาเรียนรู้จาก gotoknow

เวลาผ่านไป 2 เดือน คุณหมูบอกว่า ยังคงอดทนกับการที่ต้องเรียนรู้ในหลายๆเรื่อง และออกตัวว่า
"..... แม้อายุจะมากแต่ก็ใช่เก่งไปเสียทุกเรื่อง......."

แต่....

".... ดิฉันยังพยายามมุ่งมั่นเสมอคะ ดิฉันนึกถึงสิ่งที่ดีงามที่คุณเขียนเหมือนดังกับเป็นคำพูดที่ก้องอยู่เสมอ ได้รับเมตตาจิตจากพ่อครูบา และอ.ขจิต มองเห็นเส้นทางข้างหน้าผ่านหมอกหนาแล้วคะ ดิฉันจะพยายามว่ายน้ำให้แข็ง(แม่น้ำโขง)ข้ามไปที่ฝั่งที่คุณบอน พ่อครูบาฯ อ.ขจิต ยืนรอบนฝั่งโน้น ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่สุด ขอบคุณในความเป็นกัลยาณมิตร......"

มองเส้นทางการเรียนรู้ในแบบคุณหมู
1. อ่านบันทึกแล้ว เมล์ไปแจ้งเป็นการส่วนตัว ในเรื่องขออนุญาตินำ blog ที่ประทับใจเข้า แพลนเนตของเธอเอง

2. เมื่อเจ้าของ blog ตอบกลับมา การสื่อสารเกิดขึ้น กลายเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกัน

3. นายบอนได้เขียนบันทึกถึงเธอโดยเฉพาะ ทำให้เรื่องราวเกี่ยวกับเธอ ผู้อื่นสามารถที่จะรับรู้ เรียนรู้ได้ แต่ในส่วนของความประทับใจจากพ่อครูบาฯ และ พี่ขจิตนั้น คงต้องไปสอบถามจากคุณหมูเอง ว่าคุณหมูได้รับสิ่งที่ดีงาม และเมตตาจิตที่น่าประทับใจจากพ่อครูบา และ อ.ขจิต อย่างไร

4.คุณหมูเปรียบเทียบความอดทนต่อการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เหมือนความพยายามในการว่ายน้ำให้แข็ง เพื่อข้ามแม่น้ำโขงที่บ้านของคุณหมู (มุกดาหาร) ไปยังอีกฝั่งที่มีพ่อครูบาฯ พี่ขจิต และนายบอน ยืนรออยู่...

บางทีหากลองปรับเปลี่ยนรูปแบบการเรียนรู้ใหม่บ้าง คุณหมูคงไม่ต้องว่ายน้ำเอง เพราะนายบอนจะโยนเชือกไปให้แล้วดึงคุณหมูเข้าฝั่งให้เร็วขึ้น พ่อครูบา ฯ คงจะบอกให้พี่ขจิตขับเรือหางยาวไปรับกลางแม่น้ำให้ถึงฝั่งในเวลาไม่นานนัก เพราะคุณค่าความเป็นกัลยาณมิตรนี่เองครับ

รูปแบบการเรียนรู้ที่น่าจะสะดวกขึ้น คือ การ F2F - Face 2 Face การพบปะกันนั่นเอง หากคุณหมูว่างในช่วงเสาร์อาทิตย์ อาจจะนัดเจอกับนายบอนใน กทม. ซึ่งนายบอนจะพาคุณหมูไปพบกับผู้ที่จะเติมเต็มประสบการณ์แห่งการเรียนรู้ของคุณหมูสัก 2 ท่าน และเสริมสร้างความเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกันเพิ่มขึ้น หรือถ้าจะกลับมุกดาหารในช่วงไหนก็แจ้งมานะครับ อาจจะพาไปพบกับกัลยาณมิตรที่อยู่ใกล้ๆ

เพื่อที่คุณหมูจะได้ไม่ต้องว่ายน้ำเอง เพราะจะมีคนโยงเชือกมาดึงคุณให้ถึงฝั่งให้เร็วขึ้น หรืออาจจะมีคนขับเรือหางยาว เจ็ทสกี ฯลฯ พาคุณหมูถึงฝั่งเร็วขึ้น

5. จากตัวอักษร สู่การพบตัวจริงเสียงจริง จะได้รับความประทับใจ คำพูด ข้อคิด มากกว่า ที่คุณหมู "นึกถึงสิ่งที่ดีงามที่นายบอนเขียนเหมือนดังกับเป็นคำพูดที่ก้องอยู่เสมอ" มากกว่าหลายร้อยเท่านะครับ

ส.ค. 5, 2007 11:05 หลังเที่ยง
คุณบอนค่ะ ดิฉันสามารถเขียนบันทึกได้แล้วนะค่ะ  ชื่อ ความทรงจำ ขอบพระคุณสำหรับทุกๆเรื่องราวที่มีความปรารถนาดีต่อดิฉัน