อ่านแล้วสลดใจ ความจริงของชีวิตมันน่าเศร้า

เคยมีเพื่อนที่พบกับปัญหาชีวิต และความเจ็บป่วย  บ่นๆว่าอยากอยู่แค่อายุซัก 40 ก็ไม่อยากอยู่แล้ว

ก็เลยบอกว่า  อยู่เถอะ อยู่ต่อไป แม้จะไม่อยู่เพื่อตัวเอง ก็อยู่เพื่อคนอื่น..ไปอ่านหนังสือให้เด็กตาบอดฟัง ไปสอนหนังสือเด็กกำพร้า  สอนหนังสือเด็กยากจน หรืออะไรที่ตัวเองพอทำให้คนอื่นได้

... ไม่ค่อยจะเข้ากับเรื่องที่คุณไออุ่น  เล่ามาซักเท่าไหร่เนอะ  เล่าสู่กันฟัง งัยก็ขอเป็นกำลังใจในการทำงานนะคะ  ไม่รู้ว่าคนป่วยมีญาติดูแลหรือเปล่า ?

ความหมายของชีวิตแต่ละคนต่างกันครับ...

หลายชีวิตเลือกไม่ได้...

แต่ก็ต้องดำเนินชีวิตกันต่อไป...

ตราบใดที่ลมหายใจยังมีอยู่ ก็ต้องสู้กันต่อไป...

เป็นกำลังใจให้ทุกชีวิต ดำเนินต่อไปครับ...

เข้าใจเลยค่ะ เพราะทำงานกับผู้สูงอายุ เหมือนกัน 

่คำถามที่สำคัญไม่แพ้กันอีกคำถามคือ แล้วคนรอบข้างผู้ป่วยเหล่านั้นหล่ะ เห็นเค้าเป็น คนที่มีชีวิตจิตใจอยู่รึเปล่า มีชีวิตที่มีค่าหรือไม่ (ผู้ป่วยบางคนนอกจากป่วยกายดูแลตัวเองไม่ได้แล้ว ยังหลงลืม สื่อสารกับเราไม่ได)้ 

ขอเป็นกำลังใจให้คุณไออุ่นทำงานดีๆแบบนี้ต่อไปนะคะ แล้วก็พยายามไม่เศร้าค่ะ ทุกคนเกิดมามีหน้าที่ อย่างน้อยผู้ป่วยเหล่านี้ก็ช่วยเตือนใจคนรอบข้่างว่า

นี่แหละชีวิต นี่แหละธรรมชาติ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ค่ะ และอย่างน้อยผู้ป่วยคนนี้ก็มีคุณและเพื่อนร่วมงานดูแล จริงไม๊ค่ะ 

• ขอขอบคุณทุกความเห็นและทุกประเด็นที่เข้ามาแลกเปลี่ยนกันนะคะ
• เรื่องราวที่นำมาเล่าอาจจะเข้าใจยากสักหน่อย ต้องขออภัยด้วยจริงๆ (สงสัยว่าจะมีปัญหาเรื่องการสื่อความหมาย) เพราะ เรื่องก่อนที่เขียนก็มีคำถามในทำนองเดียวกัน
• ต่อไปจะพยายามเขียนให้อ่านแล้วกระชับ เข้าใจได้ง่ายขึ้นค่ะ ^____^
• ส่วนประเด็นของความหมายของการมีชีวิตอยู่ ขอเชิญร่วมแลกเปลี่ยนได้ค่ะ ยินดีรับฟังค่ะ
• ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ขอบคุณจริงๆ

ถึงคุณไออุ่น...........

       ชีวิตที่เกิดเป็นมนุษย์ ประเสริฐสุดที่จะอยู่เพื่อดำรงและสร้างคุณความดี  ทางพุทธศาสนามองว่าอยู่เพื่อละบาปทั้งปวง และสร้างกุศลความดีทั้งหลาย แม้จะยากจะลำบากให้ทำใจเบิกบาน ไม่รำคาญว่ากรรมเก่าหนักเท่าไหร่  กัมมุนาวัตตะตีโลโก เป็นการย้ำว่า สัตว์นี่หนาที่เกิดมา มีปัญญามากน้อยไม่คำนึง แต่พอถึงเพลากรรมวิบากส่งถึง  ต้องเป็นไป เราเคยดูทีวีและโขนหนัง เมื่อยามชังก็โกรธกริ้วเหลือไฉน  แต่ยามโศกก็โศกเศร้าเคล้ากันไป แต่จะไปแก้กรรมนั้นยากเอย

ขอสุคติจงมีแด่หญิงชราผู้นั้นเทอญ

สมพงศ์   เตชะวโร

บางครั้งภาพที่เราคิดว่าไม่อยากเจอ  ก็ได้เจอ

บางครั้งเรื่องที่ไม่คาดคิด  ก็ลอยมาตรงหน้า

และบางครั้งสิงที่ไม่คาดฝัน  ก็บังเกิดขึ้น

นี่แหละน้า  ชีวิต......

ความจริงมันโหดร้ายเสมอ    เราถึงพยายามจรรโลงโลกให้สวยงามด้วย บทละคร บทกลอน กวี ศิลปะ

           มันสมดุลครับ และผมเชื่อว่าในความโหดร้ายก็มีความงดงามอยู่ครับ

        แลกเปลี่ยนเรื่องราวนิดนึงครับ

             ปี 2540 - 41  ชนบทแห่งหนึ่งใน อ.ปากพลี จ.นครนายก ผมทำงานอยู่ที่นั่น รู้จักกับครอบครัวของตายายสองคน อยู่ด้วยกันในกระท่อมมุงหญ้าคาหลังเก่าเต็มที  ตามีปัญหาทางสายตาและความจำเสื่อมไปแล้ว ยายเป็นผู้ดูแล สองคนไม่มีลูก ไม่มีญาติดูแล มีเพียงเพื่อนบ้านที่ช่วยเยี่ยมเยียนถามข่าวบ้างบางเวลา 

             ยายมีปัญหาเรื่องความดันโลหิตสูง ผมเคยคิดในขณะไปเยี่ยมแกที่บ้าน ว่าหากยายไม่อยู่แล้วใครจะดูแลตาที่ช่วยเหลือตัวเองได้ลำบาก   แล้วความจริงที่โหดร้ายก็มาถึงจนได้  ยายล้มป่วยลง เย็นวันหนึ่งที่โรงพยาบาลชุมชนเล็ก ๆ ยายพยายามสื่อสารกับผมอย่างยากลำบาก แกอยากกลับบ้าน คิดถึงบ้านและเป็นห่วงตา   ผมนำแกขึ้นรถและพาแกกลับบ้าน.....จากวันนั้นไม่นาน ยายก็จากไปด้วยแววตาเป็นห่วงตาสามีคู่ชีวิต 

             ตาผู้เสมือนไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว แต่ความจริงแกรับรู้ได้ว่ายายผู้เป็นภรรยาคู่ชีวิตได้จากไปแล้ว ป้าข้างบ้านผู้เป็นเพื่อนบ้านคอยดูแลบอกว่าแกเหม่อลอยและส่งเสียงอู้อี้ในลำคอตลอดเวลา .........ไม่นานแกก็ตายตามคู่ชีวิตของแกไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบ ว่างเปล่า ทั้งจากห้วงนึกของผู้คนที่พบเห็น และกระท่อมร้างหลังเล็ก

           ความจริงโหดร้าย  แต่ก็ทิ้งไว้ และให้หลายอย่างกับผู้คนที่สัมผัสพบเห็น

            คู่ชีวิตสองคนที่ดูแลกันและกันจนแก่เฒ่า

             ความผูกพันของสองชีวิตที่ตลอดกาล

             สังคมมนุษย์ไม่ทอดทิ้งกันและแบ่งปันกันได้

             ความลำบากของเพื่อนมนุษย์ ทำความเอื้อเฟื้อและนำมาซึ่งความอ่อนโยนของจิตใจผู้คน

              ขอบคุณมากครับ

          ขออนุญาตเรียนแจ้งข่าวนะคะ ว่าขณะนี้ ชายชราผู้นั้นได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบแล้ว ท่านหมดกรรมที่อยู่บนโลกใบนี้

          ขอดวงวิญญาณ จงสุข สงบ ไปสู่สุคติเทอญ

          ขอบคุณทุกความเห็น และทุกกำลังใจค่ะ

          ไออุ่น

เรา เปน 1 คนที่ตามหา ความหมายของการมีชีวิตอยุ่เหมือนกัน 1ในนั้น ก้คือ อยุ่เพื่อนคนที่รักเราเเละเรารัก ง่ายๆ ถ้าเราตายไป เค้าคนนั้นก้จะต้องเสียใจไง เเล้วถ้าเราตายไป ก้จะหมดเวลา ที่จะไช้ร่วมกับเค้าคนนั้นอย่างมีความสุข ไม่ว่าจะเป็น พ่อ เเม่ คนรัก

ชิวิตคือการเดินทาง

พระเจ้าสร้างเรามาทําไม???