2 เดือนเต็มๆ กับการฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู ที่เต็มไปด้วยประสบการณ์อันมีค่า น่าประทับใจ และไม่อาจลืมในการฝึกความเป็นครู ซึ่งข้าพเจ้ารู้ซึ่งแล้วว่าการเป็นครูที่มีประสิทธิภาพทั้งการสอนและการทำงานอื่นๆ นอกเหนือจากภาระการสอนนั้นยากเย็นแสนเข็ญจริงๆ
ในการฝึกสอนครั้งนี้ข้าพเจ้าได้รับมอบหมายให้ปฏิบัติการสอนรายวิชาภาษาอังกฤษหลัก ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ซึ่งมีด้วยกัน 4 ห้องเรียน ข้าพเจ้ารับผิดชอบเพียง 2 ห้องเท่านั้นซึ่งเป็นห้องที่ครูประจำการเล่าขานว่าแสบสันที่สุด แต่พอได้เข้าไปสอนจริงๆ นักเรียนน่ารักกว่าที่คิดไว้ ซึ่งตามธรรมชาติของนักเรียนวัยนี้จะเริ่มเข้าสู่วัยหนุ่มสาว อยากรู้อยากเห็นและกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ซึ่งเราต้องเข้าใจตรงนี้ก่อน ถึงจะสามารถจัดการเรียนการสอนตามสภาพจริงได้ เรื่องนี้จึงผ่านไปได้(แบบชิวๆ) แต่สภาพวัฒนธรรมเกี่ยวกับการทำโทษของอาจารย์ฝ่ายปกครองที่นี้เข้มงวดมาก การตีนักเรียนเห็นเป็นเรื่องจำเป็นปรกติที่ทำเป็นประจำเมื่อมีการทำผิด ที่นี่จะมีกฎห้ามนักเรียนไว้ผมยาวเกินติ่งหูสำหรับนักเรียนหญิง และต้องตัดผมเกรียนสำหรับนักเรียนชาย เมื่อถึงวันตรวจผมใครไม่ปฏิบัติตามก็จะถูกทำโทษโดยการตีด้วยหวายทั้งหมด 6 ที(ชนิดวงสวิงไทเกอร์วูดยังอาย) ซึ่งการทำโทษบางครั้งเกินความจำเป็น เราจะพูดก็ไม่ได้เพราะอาจารย์ท่านนี้เหมือนมีอิทธิพลมาก ขนาดอาจารย์ในโรงเรียนยังไม่กล้าที่จะพูดเรื่องนี้ ผู้อำนวยการก็ไม่ค่อนสนใจ ข้าพเจ้าเคยถามนักเรียนว่าเจ็บมากไหม นักเรียนตอบว่าต้องใส่ยากางเกงหรือกระโปรงก็เป็นรอยตีทีเดียว รอยแผลก็จะอยู่ทนนานเป็นรอยไหม้เป็นเดือนกว่าจะหาย ข้าพเจ้ายืนทำงานอยู่ใกล้บริเวณนั้นพอดี ยอมรับว่าไม่เคยเห็นการตีขนาดนี้เลย อีกเรื่องคือ การห้ามนักเรียนใส่เสื่อกันหนาวขณะปฏิบัติกิจกรรมหน้าเสาธง ทั้งๆที่อาจารย์เองก็สวมกัน หลังจากนั้นหมดคาบที่ 1 ห้ามสวม โดยมีเหตุผลว่ามีนักเรียนบางคนรักไก่ไม่สวมเสื้อนักเรียนมาก ครั้งหนึ่งข้าพเจ้าสอนนักเรียนคาบที่2 นักเรียนขอให้ไปสอนกลางแดด ก็เลยถามว่าทำไม นักเรียนตอบว่าอาจารย์ ป...... ห้ามใส่เสื้อกันหนาว มันบอกไม่ถูกจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ยุคเผด็จการล่มสลายแล้ว แต่ที่นี่ยังอนุรักษ์ไว้ มันเรียกว่าน้ำท่วมปาก พูดไม่ได้บอกไม่ถูก" จะทำอย่างไรดีค่ะที่จะช่วยให้นักเรียนที่นี่ไม่ถูกปลูกฝังการสอนโดยใช้ความรุนแรงมันเกิดผลกระทบถึงพฤติกรรมของนักเรียนอย่างยิ่ง ท่านสมาชิก KM Blog ท่านใดมีข้อเสนอแนะ ข้อคิดเห็นในกรณีดังกล่าว เพื่อให้เกิดการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์จักขอพระคุณมากคะ
ไม่มีความเห็น