ลอดช่องสิงคโปร์ ๒: เพื่อนในต่างแดน

    คุณหมอ Gene de Jesus ชาวฟิลิปปินส์ เป็นคนมารับผมที่สนามบิน ความจริงผมค่อนข้างเกรงใจเขามาก บอกเขาว่ากระเป๋าผมเล็ก สามารถขึ้นรถใต้ดิน SMRT ไปโรงแรมได้เอง แต่เขายืนยันว่าจะมารับผม

    Gene เป็นหมอที่มาเรียนหลักสูตรเดียวกับผมเมื่อปีก่อน แล้วสนิทกับเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทมากของผมคือ นพ.ชนวัธน์ เทศะวิบุล ที่ไปเรียนปีที่แล้วเหมือนกัน ทั้งคู่ถูกคอกันมากจนเกิดความผูกพันมาถึงผม

    เพราะความที่ผมใช้เวลาในกระบวนการต่างๆเร็วมาก ตามบันทึกนี้ จึงเสร็จก่อนที่ Gene จะมาถึง เขารีบโทรศํพท์มาทันทีบอกผมว่า ให้รอก่อน

    Gene อายุน้อยกว่าผม แต่ต้องบอกว่า อ้วนกว่าและหล่อน้อยกว่าผมมาก ท่าทางคล่องแคล่ว เป็นมิตรและชอบช่วยเหลือคนอื่น พอเจอหน้ากัน เขาก็รีบขอโทษขอโพยผมเป็นการใหญ่ที่ทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายรอ บุคลิกแบบนี้คุ้นๆ เหมือนเพื่อนผมบางคนข้างบน

    เขาพาผมนั่งรถบัสในสนามบินมาอาคารใหญ่ ก่อนจะพาผมเดินขึ้นๆลงๆลิฟต์อย่างคล่องแคล่วไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน จนผมซึ่งเป็นคนชอบสังเกตสถานที่และทิศทางเวลาเดินทาง จำทางไม่ได้เลย ได้แต่ปล่อยให้เขานำทาง จัดการทุกอย่างให้ไปเรื่อยๆ

    ระหว่างยืนในรถไฟใต้ดิน เราสองคนยืนคุยกันยังกับเป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว Gene เป็นคนช่างอธิบาย ช่างพูด แล้วก็ตั้งใจทำเอามากๆ ไม่นานนักเราก็มาถึงสถานี Outram จุดหมาย

    เราออกจากรถมาที่สถานี ตอนยืนรอลิฟท์ที่จะต้องขึ้นมาข้างบน ผมเห็น Gene กดลิฟท์ เป็นสัญญลักษณ์ลงล่างไปอีก ผมก็ทำหน้าสงสัยแล้วถามเขาว่า ทำไมเราไม่ขึ้น แต่กลับลง

    Gene มองหน้าผม ยิ้ม แล้วพูดว่า trust me ความหมายสั้นๆ คือ ไว้ใจเถอะ ความหมายยาวๆ คือ ..เหอะน่า เพิ่งมาถึง อย่างทำเป็นรู้ดีน่า เชื่อใจกันหน่อย ผมก็เลยเลิกสงสัย ไปๆมาๆ เขาเห็นผมลากกระเป๋าเดินทางซึ่งดูไม่ใหญ่เท่าไหร่ แต่เขารู้ว่า สถานี Outram นี้กว้างใหญ่ไพศาลและมีทางเดินแบบเรียบๆเชื่อมโยงจุดต่างๆของด้านบนไว้เป็นอย่างดี การเดินในช่องทางเดินที่เรียกว่า concourse นี้ จะสะดวกกว่าเดินลากกระเป๋าข้างถนนเป็นไหนๆ

    ครับ Gene ทำให้ชีวิตผมในสิงคโปร์เป็นเรื่องง่ายเอามากๆ เขาคือ เพื่อนในต่างแดน คนแรกของผมครั้งนี้

<< ลอดช่องสิงคโปร์ ๑: เข้าเมือง

ลอดช่องสิงคโปร์ ๓: โรงแรมโบราณ >>

[BM.chaiwut]

นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี....

เข้ามาเยี่ยม...

แบบว่าสงสัยพาดพิงถึง ซ้าย บ้างหรือไม่ ?

...........

เจริญพร

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

สวัสดีค่ะคุณหมอ....นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี

• ครูอ้อยใจจดใจจ่อรอคอยอ่านบันทึกจากคุณหมอค่ะ
• ที่สิงคโปร์ฝนตกไหมคะ..เมื่อปี 2548  ครูอ้อยก็กำลังจะกลับเมืองไทยระยะนี้...ฝนตกหนักมากตอนวันกลับพอดีค่ะ
• แต่อากาศน่าจะปลอดโปร่งกว่านะคะ

ขอบคุณค่ะ...มีเพื่อน..ไม่น่าห่วงค่ะ..ถึงไม่มีเพื่อน..คุณหมอก็เก่งอยู่แล้วค่ะ

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

นมัสการ หลวงพี่ชัยวุธ ครับ 

• ไม่ค่อยมีอะไรซ้ายเท่าไรครับ แต่นักเรียนรุ่นผมที่้เรียนด้วยกันนี้ มีซ้าย ๒ ใน ๒๐ คน ตรงสูตร ร้อยละ ๑๐ เป๊ะเลยครับ
  
• แต่ท่านอาจารย์ ๓ คนที่มาสอนจากออสเตรเลียนี่สิ เป็นซ้ายซะ ๑.๕ ใน ๓ เพราะตา professor แกเป็นทั้งสองมือครับ
• ผมกำลังจะขับรถกลับบ้านที่ปัตตานี ขอกราบพระเอากำลังใจนะขอรับ
• กราบ ๓ หน
  

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

ครูอ้อย ครับ 

• ผมกลับมาถึงหาดใหญ่แล้วครับ ถึงได้นำบันทึกลง เนื่องจากตอนอยู่ที่โน่นมีปัญหาขัดข้องทางเทคนิคเยอะครับ กว่าจะแก้ได้ ก็ได้เวลากลับพอดี
  
• ตอนผมอยู่ ฝนตกบางวัน ตอนนั่งดูสายฝนผ่านหน้าต่างที่โรงแรม มันเหมือนบรรยากาศอยู่บ้านสมัยเด็กๆที่ปัตตานีเลยครับ อารมณ์คิดถึงบ้าน จับทันที

[ย่ามแดง]

หวัดดีครับ 

เพิ่งเข้า "บล็อก"  นี้ครั้งแรกครับ... (เวียนหัวกับคนหลาย "บล็อก"  จัง)

สบายดีนะครับ...

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

อาจารย์​ย่ามแดงครับ 

• ผมก็รู้สึกเวียนหัวกับ ๔ blog ของผมเหมือนกัน ตอนแรกตั้งใจจะแบ่งเรื่อง แต่ไปๆมาๆ ทุกเรื่องมันกลืนกันครับ ตัดสินใไม่ถูกว่าจะลง blog ไหน 

[พญ รวิวรรณ หาญสุทธิเวชกุล]

รู้สึกเช่นเดียวกับอาจารย์ ค่ะ   มีบล็อกมากไป เป็นปัญหาเวียนหัวเหมือนกัน

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

สวัสดีค่ะคุณหมอเต็ม..คุณหมอหน่อย

• สำหรับครูอ้อยมีตั้ง 12 บล็อก..มีบันทึก 1290มั้งคะ  หากใส่บล็อกเดียว..สงสัยบล็อกระเบิด..หายากด้วย
• อยากอ่านเรื่อง..สุขภาพ..ก็เปิดครูอ้อยกับสุขภาพ..เรื่องคอมพิวเตอร์  ก็ครูอ้อยกับคอมพวเตอร์...ไม่เห็นจะยากเลยค่ะ

ลองดูนะคะ

ขอบคุณค่ะ

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

  ครับ

• ผมรู้สึกว่าบางเรื่องมัน..รวมไปหมด เข้าได้ทุก blog เลยชักอยากจะรวมเป็นหนึ่งเดียวครับ แต่ก็เกรงใจคนอ่านที่ต้องมาอ่านบางเรื่องที่ไม่สนใจ