สองสามวันมานี้ มีข่าวหน้าหนึ่งเกี่ยวกับเสี่ยหอพัก กำลังถูกบริษัทประกันสงสัยในพฤติกรรมว่า "สับนิ้วตัวเองเพื่อหวังเงินประกัน" ฟังแล้วทำให้ได้คิดอะไรบางอย่าง
ถ้า...เราทำประกัน เพื่อการคุ้มครองชีวิตและทรัพสินธ์ ตามสถานภาพที่พึงจ่ายเบี้ยประกันได้ น่าจะมีข้อดีอย่างน้อย 2 อย่าง คือ
1. มีหลักประกันการรักษาพยาบาลเมื่อยามเจ็บป่วย
2. มีหลักประกันด้านการเงิน ที่สามารถเบิกคืนได้หลังส่งเบี้ยประกันตามที่กำหนด
แต่ในกรณีดังกล่าว ถ้าเป็นไปตามข่าว อะไร คือช่องว่างของการประกัน ? ที่ทำให้เสี่ยใหญ่คิดได้ขนาดนี้
โดยสรุปกรณีนี้อาจจะเป็นอุทาหรณ์สำหรับคนทำงานสุขภาพ และคนทำงานประกันชีวิต ที่ต้องอธิบายขยายความของการทำประกัน และความสำคัญของการมีสุขภาพที่ดี ซึ่งขยายความไปถึงด้านร่างกาย จิตใจ สังคม และจิตวิญญาณ ที่ก่อให้เกิดปัญญาในการดำเนินชีวิตให้มากขึ้นด้วย
ด้วยรัก
ไม่มีความเห็น