คำว่า "คน"
ลองมาช่วยกันดูความหมายของ
“ คน” แต่ละประเภทที่สามารถพบและเห็นได้ ในสังคม ของการทำงาน การให้บริการ คุณเคยพบคนลักษณะอย่างนี้บ้างไหม หรือ ถ้าเรามีคุณสมบัติอย่างนี้ คุณลองหลีกเลี่ยงพฤติกรรมดังกล่าว อาจจะทำให้มีของคุณมีความสุขมากขึ้น ดังลักษณะต่อไปนี้
ยกตน....ข่มท่าน คือ ลักษณะ มักจะชอบพูดว่าตนเองเหนือตนกว่าคนอื่น รู้ทุกอย่าง จะเหนือกว่าคนอื่น หรือ ทำตัวเหนือคนที่นั่งฟังตนเอง ตนเองเก่งอย่างนั้น เก่งอย่างนี้
ชอบโยนความผิด...ให้คนอื่น คือ ทำให้ตัวเองให้พ้นผิด หรือการรอดจากความผิด แสดงให้เห็นความเห็นแก่ตัว ตามปกติคนเราสามารถที่จะพูดให้กับคนอื่น ในทางที่สร้างสรรค์ได้ หรือ พูดในทางบวก อาทิ สวัสดีครับ, สวัสดีค่ะ, เป็นอย่างไรบ้าง, เป็นห่วง, ยิ้มแย้ม, ทักทายเมื่อพบกัน ควรจะต้องหลีกเลี่ยงคำพูดที่ไม่สร้างสรรค์ หรือทางลบ เช่น ...ว่าแล้ว สมแล้ว... น้อยไป.... อีกแล้ว ... มันก็เป็นอย่างนี้แหละ
คนจำพวกรู้ แล้ว ชี้ คือ เคยมีประสบการณ์ ได้นำประสบการณ์ไปบอกกล่าวคนอื่น แสดงถึง การมองโลกในแง่ดี การนำสิ่งที่ดีๆไปบอกคนอื่น อยู่นิ่งไม่ได้ ต้องการถ่ายทอด ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี ถ้ามีคนลักษณะนี้มากๆจะดีขึ้น
คนจำพวกที่รู้...แล้วไม่ชี้ คือ ลักษณะความเห็นแก่ตัว ไม่ตักเตือน ไม่บอก กลัวเขาจะทำ เอาอย่างตนเอง พวกนี้ไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรในสังคม
คนจำพวกที่ไม่รู้...แล้วชี้ คือ รู้ไม่จริงแล้วก็นำไปบอกคนอื่น เพื่อต้องการได้หน้าตา มักจะไปอวดภูมิกับคนอื่น บ่งบอกว่าข้างในมีแต่กลวง ไม่มีอะไรมากมาย
คนจำพวกไม่รู้...ไม่ชี้ คือ เห็นแต่ประโยชน์ส่วนตัว ไม่ค่อยสนใจสังคม เช่น พวกที่สติไม่สมประกอบ ไม่เกี่ยวข้องกับสังคม เขาสามารถที่จะอยู่ของเขาได้ สติ ปัญญาบกพร่อง ส่วนคนที่มีสติ ปัญญาดี แต่ไม่ทำ ยิ่งจะทำให้เลวร้าย กว่าคนที่สติ ปัญญาบกพร่องเสียอีก
ความเห็น (4)
คงเป็นคุณสมบัติของผู้เป็นใหญ่ในสังคมซะมากนะครับท่าน และอีกอย่างในวงการราชการก็มากครับ!
kajoe คงจะพบได้กับบุคคลทั่ว ๆ ไปในสังคมแต่ถ้ารู้แล้วก็พยายามลดลงอาจจะทำให้ดีขึ้น แต่คนส่วนมากมองไม่เห็นตัวเอง
จำพวกที่ท่านว่ามานั้นมีมากมาย และมีกันทุกคน แล้วแต่คนจะมีมากมีน้อยก็ต่างกันไป น้อยนักที่ไม่มีข้อตำหนิเลย หรือหาไม่ได้เลยก็ว่าได้
อีกจำพวกหนึ่งคือ พวกที่ไม่รู้จักตัวของตนเอง ก็มีมากมาย
ทุกวันนี้ค่าของคนไม่ใช่อยู่ที่ผลของงานแล้ว กลับถูกมองค่าของคนอยู่ที่คนของใครมากกว่า ใช่หรือไม่