เหตุผลสำคัญที่ทำให้คนอายุ 50 ปี ที่ถอดใจไปแล้ว หวนกลับมาสานฝันใหม่อีกครั้ง
สำหรับคนอายุ 50 ปี กับความตั้งใจในเป้าหมายหลายอย่าง แม้จะหนัก แต่ไม่ใช่อุปสรรคสำคัญในการฟันฝ่าไปให้ถึงเป้าหมาย
แต่ใช่ว่า ทุกคนจะเป็นเช่นนั้น
สำหรับบุคคลในรูป ที่มีอายุเกือบ 50 ปี กับบทบาทหัวหน้าครอบครัว หัวหน้าฝ่าย
เมื่อ 5 ปีที่แล้ว มีความตั้งใจที่จะเรียนปริญญาโท สาธารณสุขศาสตร์ให้สำเร็จ
เรียนเพื่อความสำเร็จของชีวิต ตามความฝันที่หวังไว้
อาจจะแตกต่างจากหลายคน ที่เรียนต่อ เพื่อปรับวุฒิ
การเรียนที่ต้องแบ่งเวลาจากการทำงาน การดูแลครอบครัว ความรับผิดชอบด้านอื่นๆ
ทำให้ท่านพี่ หนักพอสมควร
เมื่อผ่านมาจนถึงจุดหนึ่ง ทำงานไม่ทัน ความรับผิดชอบเพิ่มขึ้น เนื่องจากตำแหน่งที่ปรับสูงขึ้น
เมื่อการมาเรียน การทำวิจัย กลายเป็นสิ่งที่ฉุดรั้ง แย่งเวลาความรับผิดชอบเรื่องอื่นๆไปอย่างมาก
ท่านพี่มีภาระต้องเดินทางไปร่วมประชุม งานสังคมมากมาย
เวลาว่างมีเพียงเวลาพักผ่อน นอนหลับ ดูแลครอบครัวบ้างเล็กน้อยเท่านั้น
ท่านพี่จึงตัดสินใจถอดใจ เพราะที่จริง ท่านไม่ได้ต้องการวุฒิการศึกษาไปปรับตำแหน่งแต่อย่างใด
เพื่อนๆน้องๆเห็นความตั้งใจ จึงติดต่อ ยุ ให้กำลังใจ และตามกลับมาสานฝันต่อ
ท่านพี่ก็หวนกลับมา สักพักก็ถอดใจ อำลา
ผ่านไป 2 ปี บรรดาน้องๆ ตามตื้ออย่างหนัก จนท่านพี่กลับมาสานฝัน สอบปากเปล่า เพื่อที่จะได้เรียนจบปริญญาโทตามที่ตั้งใจไว้เมื่อ 5 ปีที่แล้ว
ณ จุดที่ไม่พร้อมหลายอย่าง
เมื่อบรรดาคนที่เรียนปริญญาโท เอก รับรู้เรื่องนี้ คงจะถอนใจ ส่ายหน้า
แต่หากมาอยู่ ณ จุดที่ไม่พร้อมหลายอย่าง ดูจะติดขัด ไม่พร้อม มีปัญหาไปทุกจุด
อาศัยหัวใจที่เข้มแข็งเท่านั้น
เหตุผลสำคัญที่ท่านพี่หวนกลับมาสานฝันใหม่ ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องเสียเวลากลับมาสานฝันอีกแล้ว
เพราะคำว่า “มิตรภาพมั่นยืน” ที่ท่านพี่เคยกล่าวอยู่บ่อยๆ ในระหว่างยกแก้วสุรา สังสรรค์ในระหว่างวันแห่งความพยายามในช่วงเรียน
เพราะความห่วงใย ความผูกพัน และความต้องการก้าวไปถึงเส้นชัยของเพื่อนร่วมรุ่นอีก 4 ท่าน
ที่ไม่ยอมทิ้งกัน
เท่านั้นเองครับ.........!!!!!
ความเห็น (4)
เอาใจช่วยค่ะอีกไม่กี่อึดใจก็จะถึงฝั่งฝันแล้ว
เป็นกำลังใจอีกแรงอีกค่ะ สู้ๆ สู้ๆ สู้ๆ สู้ตาย!
ปุ๊ก(สรัญญา)
การเรียนรู้ไม่มีคำว่า"สิ้นสุด" อายุ ไม่ใช่ "อย."ที่จะการันตีว่า เจ๋ง! แต่...การเรียนรู้...ไม่ว่าจะใน หรือ นอก ห้องเรียน ช่วยสร้างเสริม "อายุ" ให้มีคุณภาพขึ้นเยอะ เพียงแต่...เรียนในห้องได้"กระดาษ" แต่นอกห้องได้ "ชีวิตจริง"
อย่างไรก็ตาม..."สิ่งทั้งสองอย่างนี้" เราควรทำความรู้จักมันให้ดีทั้งคู่ แล้วนำมาปรับใช้ให้เกิดประโยชน์แก่"สังคม" ในทุกระดับ ตั้งแต่ สังคมในครอบครัว ไปจนถึง ประเทศ และสังคมโลก โน้นแน่ะ!!
"การคิด" แล้วไม่ได้ลงมือทำ เราเรียกว่า "ความฝัน"แต่ถ้า"คิด" แล้ว พยายามที่จะทำให้บรรลุ "ฝันจะเป็นจริง" พยามยามต่ออีกนิดนะคะพี่ สู้ๆๆค่ะ