เล่าเรื่องไปประชุมที่กรุงเทพฯ : ภาคบ่ายวันสุดท้ายโหลงเหลง
และแล้วก็มาถึงช่วงสุดท้ายของการอบรม... ภายในห้องประชุมซึ่งสองวันแรกจะมีผู้ร่วมประชุมเต็มห้องจนกระทั้งต้องนำเก้าอี้เข้ามาเสริมเป็นบางครั้ง... แต่ภาคบ่ายก่อนจะปิดการอบรมในวันนี้ ปรากฎว่าเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งห้อง... และพออาจารย์ชัชชัยพูดไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมง ภายในห้องก็เหลืออยู่ไม่เกิน ๓๐ คน ...
ผู้เขียนผ่านการอบรม ประชุม หรือสัมมนามาหลายวงการ... ก็รู้สึกว่าจะเหมือนกันหมด กล่าวคือ พอภาคบ่ายวันสุดท้ายก็มักจะเป็นเช่นนี้ ซึ่งภาษาปักษ์ใต้บ้านเราเรียกว่า โหลงเหลง (คำนี้ใช้ได้ทั่วไป เช่น หอประชุม วิกหนัง สนามมวย งานเลี้ยง ฯลฯ... ถ้ามีคนน้อย ที่นั่ง โต๊ะ หรือสถานที่เหลือเฟือ ก็จะเรียกว่า โหลงเหลง)... ปรากฎการณ์ทำนองนี้ น่าจะเป็นเรื่องธรรมดาทุกวงการ
...........
หัวข้อในการอบรมภาคบ่ายคือ สู่การสอนศาสนาแนวใหม่ ภาคปฏิบัติ โดย ผศ. ชัชชัย คุ้มทวีพร... ซึ่งท่านได้เริ่มโดยนำเอาแนวคิดเรื่องการพัฒนาการตัดสินทางศีลธรรมของ ฌอง เพียเจต์ ( Jean Piaget) และ โคลเบิร์ก (Kohlberg) มาเป็นแนวทางเพื่อนำไปสู่แนวคิดของท่าน...
ผู้เขียนคุ้นเคยกับอาจารย์ชัชชัยมาหลายปี และเป็นคนแรกที่ผู้เขียน FtoF ตามสำนวนสมัยใหม่... กล่าวคือ สมัยที่ผู้เขียนเรียนอยู่ที่ มช. กำลังค้นเรื่อง การกระทำเหนือหน้าที่ (Supererogation) ซึ่งเป็นประเด็นย่อยในทฤษฎีจริยศาสตร์อันเป็นหัวข้อในการวิจัย.. ก็ลองค้นหาคำว่าจริยศาสตร์ เผื่อจะเจอผู้เชี่ยวชาญในเมืองไทย ก็มาเจอ web ของอาจารย์ชัชชัย ซึ่งตอบปัญหาด้านจริยศาสตร์ทั่วไป จึงลองถามท่านดู และกลายเป็นขาประจำ จนกระทั้งมีการ FtoF กันในที่สุด....
หลังจากท่านบรรยายและมีการซักถามพอสมควรแล้ว ก็มีการแบ่งกลุ่มเพื่อตั้งหัวข้อการสอนจริยธรรมแนวใหม่ ซึ่งก็แบ่งเป็น ๓ กลุ่ม แล้วก็ส่งตัวแทนออกไปนำเสนอในที่ประชุม... ประมาณนั้น
หลังจากนั้น ก็มีการกล่าวปิดการอบรมโดยนายกสมาคมฯ
.......
พอใกล้ๆ จะปิดประชุม คุณโยม Conductor ก็เข้ามาเยี่ยม... ผู้เขียนรู้สึกปลื้มเป็นอย่างมากที่ได้ FtoF นับว่าเป็น ของขวัญแห่งชีวิต อีกชิ้นที่เหตุปัจจัยประทานมา...
ยามว่างหรือเบื่อ ผู้เขียนมักจะเดินดูตามบอร์ดต่างๆ เสมอ... และอาคารที่ประชุมคณะมนุษย์ มศว. ประสานมิตร นี้เอง.. มีข้อความหนึ่งที่ผู้เขียนอ่านแล้วจำไว้คือ เพื่อนใหม่คือของขวัญแห่งชีวิต ส่วนเพื่อนเก่าคืออัญมณีที่นับวันก็ยิ่งจะมีคุณค่า ... อะไรทำนองนี้...
ผู้เขียนอ่านไป ก็นึกว่า การมาอบรมครั้งนี้ ทำให้ผู้เขียนได้เพื่อนใหม่ๆ หลายคน ซึ่งนับว่าเป็น ของขวัญแห่งชีวิต ...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คุณโยม Conductor ...
เมื่อแรกเจอคุณโยม Conductor ก็ถ่ายรูปเลย อ้างว่า อาจารย์ ดร. ธวัชชัย ปิยะวัฒน์ แนะนำไว้... คุยกันได้นิดหน่อยพิธีปิดก็เสร็จสิ้น และญาติผู้เขียนซึ่งมีที่ทำงานอยู่แถวนั้นก็มาถึง... หลังจากถามข่าวทุกข์สุขกันพอสมควรก็ตกลงกันว่า ให้คุณโยม Conductor ไปส่งสนามบิน...
ประมาณบ่ายสี่โมงกว่าๆ ผู้เขียนก็ เจริญพรลา มศว.ประสานมิตร มุ่งหน้าไปยัง สนามบินดอนเมือง....
ความเห็น (3)
บันทึกนี้เขียนมากไม่ได้ครับ (เป็นผู้มีส่วนได้เสีย) แต่ก็ยินดีที่ตั้งใจไปพบและได้พบพระอาจารย์ครับ
พระอาจารย์พูดอะไรตั้งหลายอย่าง แต่ผมจำได้นิดเดียว "ไม่เห็นอ้วนเลย"+"นึกว่าจะอายุมาก"+"วินยฺโย..." (อะไรสักอย่างลืมไปแล้วครับ)
 |
ยังอีก ๒ ตอน จะเขียนให้เสร็จคืนนี้... ถ้าไว้หลายวันจะเย็น รีดไม่ออก (เหล็กต้องรีดตอนร้อนๆ)
เจริญพร