เล่าเรื่องไปประชุมที่กรุงเทพฯ : นั่งเรือด่วนในคลองแสนแสบ
ผู้เขียนเคยนั่งเรือด่วนเจ้าพระยาหลายครั้ง ตอนอยู่กรุงเทพฯ เมื่อหลายปีก่อน แต่เรือด่วนในคลองแสนแสบยังไม่เคยนั่ง... จึงสมัครใจมากับหลวงพี่ในตอนเย็นวันนี้ (๑๘พ.ค.) เพื่อทัศนศึกษากรุงเทพฯ อีกจุดหนึ่ง....
เรือด่วนคลองแสนแสบ ขึ้นลงยาก เพราะพื้นภายในเรืออยู่ต่ำลงไปจากแคมเรือมาก... ขณะที่กราบเรือค่อนข้างสูง และมิได้ทำเป็นชั้นๆ ทำนองขั้นบันไดไว้... ข้างๆ กราบเรือทั้งสองด้านจะมีผ้ายางขึ้งไว้สูงเพื่อป้องกันน้ำกระเด็นหรือกระฉูดเข้ามาโดนผู้โดยสาร ซึ่งสามารถเยียบได้เมื่อจะขึ้นหรือลงเรือ ... ตอนลงเรือ ผู้เขียนเกือบจะล้มลง แต่ก็บังคับตัวเองไว้ได้ คงจะเป็นเพราะผู้เขียนคุ้นเคยกับเรือมาตั้งแต่เล็กๆ หรือโชคดีก็ไม่แน่....
ช่วงนั้น ยังไม่ถึงบ่ายสี่โมงเย็น ดังนั้น ผู้โดยสารจึงค่อนข้างน้อย จึงเป็นที่สะดวกสำหรับพระคุณเจ้าสองรูป... น้ำคลองแสนแสบดำสนิท สองข้างลำคลองล้วนมีแต่ตึกสูงๆ (ผู้เขียนก็สำรวจดูไปเรื่อยๆ ขณะเรือแล่นไป)... เมื่อเรือแล่นไปได้ระยะหนึ่งก็หมดระยะ จึงต้องขึ้นจากเรือลำเดิมแล้วก็เดินไปลงเรืออีกลำเพื่อเดินทางต่อไป...
เรือลำใหม่แล่นมาได้ระยะหนึ่ง ก็เบาเครื่อง และแล่นช้าๆ... ผู้เขียนไม่ทราบสาเหตุ แต่หลวงพี่อีกรูปบอกว่า เขตพระตำหนักเลอดิส ซึ่งเป็นที่ประทับของสมเด็จพระพี่นางเธอฯ เรือทุกลำต้องชะลอเครื่องและแล่นช้าๆ... ผู้เขียนก็สังเกตว่าเรือที่แล่นสวนมาก็แล่นช้าๆ เหมือนกัน... พอพ้นเขตฯ เรือก็เร่งเครื่องเหมือนเดิม...
มาขึ้นเรือด่วนที่ท่าข้างวัดสระเกษหรือภูเขาทอง... ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับวัดราชนัดดาฯ ผู้เขียนจึงถือโอกาสจะไปเยี่ยมเพื่อนสหธรรมิก แต่หลวงพี่อีกรูปไม่ไป จึงแยกกันที่นั้น.... ผู้เขียนก็เดินมายังวัดราชนัดดาฯ เพื่อเยี่ยมท่านมหาจารุวัฒน์ ผู้เป็นทั้งเพื่อนและลูกศิษย์...
.........
พระมหาจารุวัฒน์ อายุน้อยกว่าผู้เขียนเพียง ๒-๓ ปี จึงนับเป็นเพื่อน แต่ท่านเพิ่งบวชได้ไม่นานนัก นับถือผู้เขียนเป็นอาจารย์ จึงอาจกล่าวได้ว่าท่านเป็นทั้งเพื่อนและศิษย์ของผู้เขียน... ท่านมหาจารุวัฒน์ บวชเพียง ๖ พรรษาก็สอบบาลีได้ ๖ ประโยค จึงมาอยู่กรุงเทพฯ ขณะนี้เป็นครูสอนบาลีและเป็นนักเรียน ป.ธ. ๙ อยู่ด้วย.. วันนี้มีโอกาสจึงได้มาเยี่ยม...
หลังจากเจอท่านแล้ว ผู้เขียนก็นั่งเล่นเน็ต ติดต่อกับคุณโยม Conductor เล็กน้อย... ส่วนท่านมหาฯ ก็ขอตัวไปสอนหนังสือรอบค่ำ... กลับมาก็คุยสอบถามทุกข์สุขกันอีกเล็กน้อย ผู้เขียนก็นั่งแท๊กซี่กลับมาวัดมหาธาตุ ประมาณ สามทุ่ม...
.......
เมื่อนั่งแท๊กซี่ คนขับก็ถามว่า ลงไหน ? เมื่อผู้เขียนบอกว่าวัดมหาธาตุ... เค้าก็ไม่กดมิเตอร์ ... สงสัยจึงถาม... เค้าบอกว่า แล้วแต่หลวงพี่จะให้ก็แล้วกัน และก็บ่นว่า ตีรถด่วนมาจากบางนา ยังไม่ได้ผู้โดยสารเลย ช่วงนี้ไม่ค่อยมีผู้โดยสาร หากินยากส์ ประมาณนั้น...
ผู้เขียนคิดว่าจะให้ค่ารถสัก ๔๐ หรือ ๕๐ บาท แต่มีแต่ใบละพัน (ไม่มีใบย่อยเลย) จึงส่งให้พลางถามว่า จะเอาเท่าไหร่... เค้าก็บอกว่า ไม่มีทอนเลย ถวายหลวงพี่ก็แล้วกัน แล้วก็ทำท่าจะออกรถไป... ผู้เขียนว่าเดียว! แล้วลองค้นหาอีกครั้ง เจอใบ ๒๐ อยู่หนึ่งใบก็ส่งให้... เค้าก็รับไป ยกมือไหว้ ทำท่าจะออกรถอีกครั้ง... ผู้เขียนนึกขึ้นได้ว่า มีพระหลวงพ่อทวดอยู่องค์หนึ่ง เพิ่งได้มาจากสตูลเมื่อวันก่อน และติดย่ามอยู่ จึงให้หลวงพ่อทวดอีกองค์ เป็นค่ารถ....เค้าไหว้งามๆ อีกครั้งก็ออกรถไป....
เดินเข้ามาภายในวัด ภายในใจก็คิด
- ๒๐ บาท + หลวงพ่อทวด
เรื่องนี้ นำมาเล่าในโกทูโนได้...โดยประการฉะนี้
ความเห็น (8)
กราบนมัสการหลวงพี่BM.chaiwut
จะมาเรียนว่าติดตามอ่านมาโดยตลอด แต่ไม่มีความเห็นอะไร
ตัวดิฉันเองก็ไม่เคยนั่งเรือในคลองแสนแสบเหมือนกัน ก็ได้ประสบการณ์จากที่หลวงพี่เล่า อาจจะขึ้นลงยาก แต่ถ้าเทียบกับการนั่งรถแทกซี่และรถติด การใช้บริการเรือน่าจะรวดเร็วกว่ามาก ดิฉันเคยนั่งแต่เรือด่วนเจ้าพระยา เวลาไปวัดพระแก้วจากแถวที่ทำงานซึ่งอยู่ใกล้ท่าเรือพอสมควร ได้บรรยากาศดี แม้จะเสียงดังไปสักนิดค่ะ
ส่วนเรื่องประสบการณ์จ่ายค่าแท็กซี่แบบนี้ ดิฉันคงไม่มีโอกาสได้ทำแน่ : ) ดิฉันเองก็นับถือในองค์หลวงปู่ทวดมากค่ะ พอเห็นท่านกล่าวถึงก็เลยอดเขียนข้อคิดเห็นไม่ได้ เพราะเป็นประสบการณ์แปลกดีค่ะ
 |
รู้สึก ปลื้ม...
สงสัยอยู่ว่า มีใครติตตามอ่านบ้างไหมหนอ ?
จะเล่าให้จบในคืนนี้ เพราะผ่านมาแล้ว ๒ วัน ยังอีกวันเดียวก็จะจบแล้ว...
เจริญพร
55555...พระอาจารย์ครับ...ที่ผ่านมากระผมคิดเดาเอาว่า...พระอาจารย์มีจิตคิดอคติกับพระเครื่องเอาอยู่มาก(โดยเฉพาะจตุคามรามเทพ)...
มาวันนี้พระอาจารย์มอบหลวงพ่อทวดให้คนขับรถแท็กซี่...กระผมคิดผิดไปถนัดจริง ๆ ..... 41235+14320
 |
ประมาณนั้น...
ไม่สามารถหลีกหนีสิ่งเหล่านี้ได้ ถ้าอยู่เมืองไทย...
ใครให้มาก็แจกไป เมื่อมีโอกาส... เพียงแต่ว่า ฝ่ายที่ให้มีน้อย ฝ่ายที่ขอหรือต้องการจะได้ มีมาก....
ตอนรอขึ้นเครื่องที่สนามบิน ก็มีเรื่องทำนองนี้ ....
(...........)
เจริญพร
พระมหาจารุวัฒน์ จารุวฑฒโน
เข้ามาอ่านแล้วครับ
นมัสการค่ะ
เรื่องที่ท่านเล่า อยากชมแท๊กซี่ค่ะ เป็นคนมีน้ำใจดีค่ะ แม้เขาจะไม่ค่อยได้เงิน เขาก็ยังอยากจะถวายท่าน
นี่ละความใจดีเขาส่งผล ทำให้ท่านให้เขามากกว่าค่ารถจริงๆเสียอีกนะคะ
ต้องขออภัยคุณโยมด้วยที่เพิ่งตอบ (ตอบช้าไป ๕ เดือน) ปกติอาตมาจะตอบรับผู้ทิ้งร่องรอยไว้ทุกท่าน จะมากน้อยก็แล้วแต่เรื่องราว เวลา หรืออารมณ์ในขณะนั้นๆ... คงจะเป็นความพลั้งเผลอของอาตมาที่ตกหล่นของคุณโยมไป...
คืนนี้ กำลังคิดว่าจะเขียนอะไรดี จึงเปิดเรื่องเก่าๆ อ่าน ก็อ่านมาเรื่อยตั้งแต่หัวค่ำ ยังไม่เคยอ่านบันทึกที่อาตมาเขียนเองยาวนานขนาดนี้เลย โชคดีที่เจอความเห็นของคุณโยม....
............
คนที่ควบคุมอารมณ์ และยอมรับสภาพความจริงได้ ตามแบบแท๊กซีคนนี้ แสดงว่าต้องมีพื้นฐานทางใจที่ดีพอสมควร ซึ่งอาตมาก็รู้สึกยกย่องด้วยใจด้วยเช่นกัน ในครั้งนั้น.....
เจริญพร